Περί σιωπής

Δεν είναι σοφία, γράφει ο Αββάς Ησαίας ο Αναχωρητής, να ξέρη κανείς να συζητή αριστοτεχνικά. Σοφία είναι να ξέρης πότε πρέπει να μιλήσης και τί πρέπει να πης. Δείχνε πως είσαι αμαθής, για ν’ αποφύγης πολλούς κόπους. Πολλές ανώφελες σκοτούρες έχει εκείνος που παρουσιάζει τον εαυτό του πολυμαθή. Μη καυχάσαι για πολυμάθεια, γιατί είναι περισσότερα εκείνα που δεν ξέρεις από κείνα που έχεις μάθει.

***

Ένας νέος εξωμολογήθηκε στενοχωρημένος στον Αββά Ματώη:

- Πολλές θλίψεις μου προξενεί συχνά η γλώσσα μου, Πάτερ. Αδύνατο να τη συγκρατήσω να μη ελέγχη και κατακρίνη τους Αδελφούς μου.

- Αν σου φαίνεται αδύνατο να δαμάσης τη γλώσσα σου, τότε απόφευγε τις συναναστροφές, τον συμβούλεψε ο Γέροντας. Περιορίσου στον εαυτό σου. Η ακράτεια της γλώσσης είναι ηθική αρρώστια μεταδοτική, γι’ αυτό και επικίνδυνη. Εγώ, καθώς βλέπεις, ζω ολομόναχος, όχι από αρετή, αλλά από αδυναμία. Πρέπει να νοιώθη πολύ δυνατός ο Καλόγερος, που συναναστρέφεται τους ανθρώπους.

***

Αν αποκτήσης την αρετή της σιωπής, λέγει κάποιος Αββάς, μη καυχηθής πως κατώρθωσες κάτι σπουδαίο. Πείσε καλλίτερα τον εαυτό σου πως δεν είσαι άξιος ούτε να μιλάς.

 

Αποσπάσματα από το Γεροντικό