«Μετά από πολλή αγωνία και πολύ πόνο, όταν το ποτήρι των θλίψεών μου είχε γεμίσει, ήρθε μια αγία ημέρα, τον Ιούνιο του 1943, που έπεσα με το πρόσωπο στο έδαφος, γονατισμένος με σκυμμένο κεφάλι, με καρδιά συντετριμμένη, κλαίγοντας γοερά.
Παρακαλούσα τον Θεό να μου χαρίσει το
φως. [...] Είχα
την επίγνωση ότι βρισκόμουν στην αλήθεια· γιατί όμως υπέφερα; Στην ψυχή
μου, την κάποτε γεμάτη ενθουσιασμό, είχε παραμείνει μόνο η αγάπη. Κανείς δεν με
καταλάβαινε. Μέσα στο παρατεταμένο μου κλάμα άρχισα να κάνω μετάνοιες. Και
ξαφνικά – Ω, Θεέ μου!
Πόσο μεγάλος είσαι, Κύριε! – είδα την ψυχή μου γεμάτη αμαρτίες,
βρήκα μέσα μου τη ρίζα όλων των ανθρώπινων αμαρτιών. Αλίμονο, τόσες αμαρτίες,
και τα μάτια της ψυχής μου – πωρωμένης από την υπερηφάνεια – δεν τις έβλεπαν! Πόσο
μεγάλος είναι ο Θεός! Βλέποντας όλες τις αμαρτίες
μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να τις φωνάξω δυνατά, να τις αποβάλλω.
Και τότε μια βαθιά ειρήνη, ένα βαθύ κύμα
φωτός και αγάπης πλημμύρισε την καρδιά μου.»*
*Γράμμα του
Βαλέριου Γκαφένκου στις 29 Ιανουαρίου 1946
ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ
- π. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ (VLAD) BENEA Το πνεύμα των Αγίων Πατέρων στις φυλακές της Ρουμανίας
1941‐1989
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου