ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ ΠΟΤΕ

Όπου και να βρεθεί ο άνθρωπος
να μην απελπίζεται,
να μην τα χάνει.

Για τον λόγο, που ο Θεός γνωρίζει
σε δοκιμάζει.
Μπορείς να κρατήσεις
αυτή τη θλίψη;

Μπορώ!

Θα σου δώσω Χάρη.

Δεν μπορείς; 

Κι αυτό που σου έδωσα,

θα το αφαιρέσω.
Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους.

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης

Από το ομώνυμο βιβλίο
του Δρ. Γεώργιου Κρουσταλλάκη

21 χρόνια σήμερα από τη κοίμηση
του μεγάλου αυτού αγίου γέροντα
και την μετοίκηση του στην αληθινή ζωή

ΔΡΟΜΟΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Όλοι μας να το προσέξουμε αυτό. Και ειδικά το παιχνίδι των ενοχών.
Ό,τι κι αν γίνει στο παιδί σας, κάντε πως δεν το πήρατε χαμπάρι.
Και πιάστον σε μια ώρα ήσυχη και πες του:
«Είσαι καλά; Δεν σε βλέπω καλά».
Μην το αποπάρεις.Έχει κι αυτό το δικαίωμα και να κάνει και λάθος.
Γιατί; Σάματις εσύ δεν έκανες λάθος, να πάρει η ευχή;

Θυμάμαι τον Γέροντα Παΐσιο.
Είχα βαπτήσει έναν ανηψιό και τον αγαπούσα πάρα πολύ γιατί
είχε το όνομα του πατέρα μου.
Μετοίκησαν για την Αυστραλία. Αποφάσισε ο αδελφός μου να φύγει.
Πήρε σαν τον Αβραάμ όλο του το βιος.

Εγώ ανησυχούσα για το βαπτηστήρι μου, γιατί έφυγε κι αυτό, ήταν έξι χρονών
και είχαμε μια πολύ καλή χημεία, μια πολύ καλή επικοινωνία.
Βέβαια, εγώ προσευχόμουν κι έκανα κανόνα κάθε μέρα
για το πνευματικό μου τέκνο. Και αυτό έχτιζε γέφυρες.

Κάτι άλλο που πρέπει να κάνεις εσύ για το παιδί σου΄
όχι «φώτιζε, Χριστέ μου, το παιδί μου».
Όχι! Θα παρακαλάς ο Χριστός να φωτίσει εσένα 

για να αντικατοπτριστεί το φως Του στο πρόσωπο του παιδιού σου.
Εσύ να είσαι καλοφώτιστος! Γιατί εσύ είσαι το παράδειγμά του…

Και πήγα στο Γερο-Παΐσιο και του λέω:
«Γέροντα, είμαι σε κατάσταση πανικού.
Ο αδελφός μου μετοικίζει στην Αυστραλία και ανησυχώ για το παιδί μου,
για τον ανηψιό μου, το βαπτηστήρι μου. Κι ανησυχώ γιατί, έχω ακούσει
ότι ναι μεν θα πάρω μια λαμπάδα την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας
ότι αξιώθηκα να βαπτήσω ένα παιδί και να το φέρω
στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά, από την άλλη μεριά,
εάν δεν γνωρίσει τον Χριστό θα λογοδοτήσω γι΄αυτό.

«Παρακαλέστε», λέω, γέροντα, αν μην χάσει το δρόμο του».

Και γυρνάει και μου λέει:
«Τι λες βρε Αρσένιε; Στα καλά σου είσαι;»
Τα΄χασα εγώ!

«Να μην παρακαλάς», μου λέει, «να μην χάσει το δρόμο του προς τον Χριστό.
Να παρακαλάς να του δώσει ο Θεός οδούς επιστροφής!
Ποιός από μας δεν έχασε το δρόμο του κάποτε;»

Γέροντος Αρσενίου Σιναΐτου

ΑΥΤΟΙ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΟΥΣΑΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ

Στην Εκκλησία βρήκατην δύναμη που κρύβει η μετάνοια του αμαρτωλού.
Και το έλεος του Θεού.

Θέλησα να μαθητεύσωστον Ληστή του Ευαγγελίου,
στην Πόρνη που έχυσε το μύρο, στον Τελώνη, τον Άσωτο, στον Πέτρο
όχι τη στιγμή της ομολογίας του, αλλά τότε που «έκλαυσε πικρώς»,
στον ξεσχισμένο από την μετάνοια Παύλο.
Στη Μάρθα που μεριμνούσε περί πολλά και στον Θωμά 

που ήθελε την αμεσότητα της ψηλάφησης.
Αυτοί είναι ανθρώπινοι .

Αυτοί με συγκινούσαν πιο πολύ από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. 

Το δάκρυ των μετανοούντων, περισσότερο από τη σκέψη των θεολόγων.

Από τον πρόλογο του βιβλίου

¨Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω¨

του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ

Αν η χριστιανική ζωή,δεν είναι ερωτική ζωή,
τότε δεν είναι τίποτα.

Το να είσαι χριστιανός δεν σημαίνει να τηρείς κάποιους κανόνες συμπεριφοράς
και ν'ακολουθείς κάποιους νόμους ηθικής.

Για να γίνεις συνειδητός χριστιανόςδεν αρκεί ν'αλλάξεις εξωτερικά.
Ν'αλλάξεις απλά κάποιες συνήθειες τυπικά
χωρίς ν'αγγίζουν το βαθύτερο εαυτό σου.

Ο αληθινός χριστιανός δεν είναι ο βολεμένοςαλλά ο ερωτευμένος.
Αν η καρδιά του δεν σκιρτά,από θεϊκό πόθο,τότε άδικος ο κόπος.

Χριστιανός είναι αυτός που είναι διατεθειμένος
να χάσει τα πάντα για να βρει τον Ένα.

Στον έρωτα δεν σε νοιάζει ότι κι αν σου κοστίσει.
Μήτε η εξωτερική εικόνα σου,μήτε ο γνώμη του κόσμου,
μήτε θυσίες,μήτε αγωνίεςσε σταματούν μπροστά στο ποθούμενο πρόσωπο.

Στην πνευματική ζωή το πρόσωπο αυτό είναι ο Ιησούς Χριστός.
Ο αιώνιος έρωτας.
Ο Νυμφίος της καρδιάς μας.

Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει ζωή.
Χωρίς έρωτα Χριστού δεν νοείται χριστιανός.

Ο έρωτας σε κάνει τρελόστα μάτια των άλλων,θεότρελο.
Μα δεν πειράζειγιατί εσύ ήδη ζεις αλλού.

Άλλωστε το ξέρεις κι εσύ πως ο έρωτας 

είναι ένας ξένος προς στη λογική.

Πες μου λοιπόν πόσο ερωτευμένος είσαι,
να σου πω πόσο Θεό κουβαλάς.

Αλέξης Αλεξάνδρου 19/8/18

ΕΚΕΙ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ

Εσύ κάμε αυτό που μπορείς∙
κάμε ό,τι μπορείς,
χωρίς ν’ αγχώνεσαι,
χωρίς ν’ αγωνιάς,
χωρίς να ταλαιπωρείσαι.

Αφού κάνεις αυτό που μπορείς
και η συνείδησή σου
σού καταμαρτυρεί
ότι «έκανα ότι μπορούσα,
μέχρις εδώ!
Από δω και κάτω
δεν μπορώ να κάνω τίποτα!»

Τότε παραδίδεις το θέμα,
το πρόβλημα, το παιδί σου,
την υγεία σου,
τα οικονομικά σου,
ό,τι έχεις που σε βαραίνει
το παραδίδεις
στα χέρια του Θεού.

Και τότε πράγματι,
εκεί ο Θεός εμφανίζεται!

Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας
Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου

ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ

«Επιθυμούσα τη ζωή αλλά έπρεπε να ξέρω γιατί.

Να ζω απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκα,
για να υποφέρω αναίτια και να πεθάνω;

Εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ!
Ήθελα πραγματικά να ζήσω, αλλά είχα ήδη προχωρήσει πιο πέρα
από μια κατάσταση απελπισίας, όπου τα πάντα
μοιάζουν αφόρητα απεχθή και μια δαιμονική ενέργεια
πλήρους αδιαφορίας κυριεύει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου
αφαιρώντας κάθε φυσικό φόβο.

Αυτή η κατάσταση μπορεί να ονομαστεί “βουβός τρόμος”.
Έχοντας λοιπόν περάσει ο ίδιος από μια τέτοια εμπειρία,
γνωρίζω τι περνούν στις μέρες μας οι νέοι με αυτοκτονικές τάσεις.
Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς.
Ήμουν μόλις δεκαοκτώ – δεκαεννιά χρονών».

Μόνον η χάρη του Θεού μπορούσε να γλιτώσει τον Γκλεμπ από μια τέτοια κατάσταση.
Στεκόταν σε μια γέφυρα στη Βοστόνη και σκεπτόταν ν’ αυτοκτονήσει,
όταν, αίφνης, του ήρθε σαν αστραπή μια ανάμνηση από πολλές έγχρωμες
φωτογραφίες ενός αγίου που γνώριζε από παιδί –
του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ.

Ο Ρώσος αυτός ασκητής του 14ου αιώνα είχε ζήσει όπως ακριβώς ο άνθρωπος
είναι προορισμένος να ζει: μαζί με το Θεό στην αγκαλιά της φύσης.

Ο λογισμός ψιθύρισε στον Γκλεμπ:
«Δώσε μια ευκαιρία. Δες αν μια τέτοια γνήσια ζωή αγνότητας,
μακριά από τον κόσμο και σε ενότητα με τη φύση,
είναι μια πραγματικότητα.

Αν δεν είναι, αν όλα τούτα είναι απλώς η ψευδαίσθηση ενός ονειροπόλου,
ένα παραμύθι, ένα “όπιο του λαού”, τότε μόνο αφαίρεσε τη ζωή σου…».

Ο Γκλεμπ Ποντμοσένσκι, μετέπειτα π. Γερμανός,
ιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας –Καλιφόρνια

(Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν],
π. Σεραφείμ Ρόουζ,
η ζωή και τα έργα του,
τ. Α΄, Μυριόβιβλος 2006, σελ. 293-294)

ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΙ

Περνούν οι μέρες,οι βδομάδες,
οι μήνες,τα χρόνια....
κι εμείς μένουμε ανυποψίαστοι,
άγευστοι των πολύ μεγάλων
που μας υπερβαίνουν,
αρκούμενοι σε μια ζωή συμβατική.
Μια ζωή δίχως ζωή,
μια ζωή που οδηγεί στον θάνατο.

Ανυποψίαστοι γιατί ποτέ
πραγματικά δεν θελήσαμε
να βγουμε απ'το καβούκι
του εγωισμού μας,
ποτέ δεν απαρνηθήκαμε
τον εαυτό μας,
για να συναντήσουμε το Θεό μας.

Και τα χρόνια περνούν...

Και η αιωνιότητα
φαντάζει για εμας ένα παραμύθι
πολύ καλό για να'ναι αληθινό,
μια μακρινή κι ανέφικτη ουτοπία,
γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο
να την αναζητήσουμε.
Θελήσαμε να μείνουμε
εκτός της κιβωτού παλεύοντας
ολομόναχοι με τα κύματα
και τους ψυχρούς αέρηδες
της εγωκεντρικής εποχής μας.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ

Τὸ παιδὶ θέλει κοντὰ τοῦ

ἀνθρώπους θερμῆς προσευχῆς.

Ὄχι ν’ ἀρκεῖται ἡ μητέρα

στὸ αἰσθητὸ χάδι γιὰ τὸ παιδί της,

ἀλλὰ νὰ προσφέρει συγχρόνως

καὶ τὸ χάδι τῆς προσευχῆς.

Τὸ παιδὶ αἰσθάνεται στὸ βάθος

τῆς ψυχῆς του τὸ πνευματικὸ χάδι,

ποὺ μυστικὰ στέλνει ἡ μητέρα του,

καὶ ἕλκεται πρὸς αὐτήν.

Νιώθει ἀσφάλεια, σιγουριά,

ὅταν ἡ μητέρα μὲ τὴ συνεχῆ,

τὴν ἐπίμονη καὶ θερμὴ προσευχὴ τῆς

ἀγκαλιάζει τὸ παιδὶ της μυστικὰ

 καὶ τὸ ἐλευθερώνει

ἀπ’ ὅ,τι τὸ σφίγγει.

Οἱ μητέρες ξέρουν νὰ ἀγχώνονται,

νὰ συμβουλεύουν, νὰ λένε πολλά,

ἀλλὰ δὲν ἔμαθαν νὰ προσεύχονται.

Οἱ πολλὲς συμβουλὲς καὶ ὑποδείξεις

κάνουν πολὺ κακό.

Ὄχι πολλὰ λόγια στὰ παιδιά.

Τὰ λόγια χτυπᾶνε στ’ αὐτιά,

ἐνῶ ἡ προσευχὴ πηγαίνει στὴν καρδιά.

Προσευχὴ χρειάζεται,

μὲ πίστη δίχως ἄγχος,

ἀλλὰ καὶ καλὸ παράδειγμα.

Άγιος Πορφύριος