ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΙ

Περνούν οι μέρες,οι βδομάδες,
οι μήνες,τα χρόνια....
κι εμείς μένουμε ανυποψίαστοι,
άγευστοι των πολύ μεγάλων
που μας υπερβαίνουν,
αρκούμενοι σε μια ζωή συμβατική.
Μια ζωή δίχως ζωή,
μια ζωή που οδηγεί στον θάνατο.

Ανυποψίαστοι γιατί ποτέ
πραγματικά δεν θελήσαμε
να βγουμε απ'το καβούκι
του εγωισμού μας,
ποτέ δεν απαρνηθήκαμε
τον εαυτό μας,
για να συναντήσουμε το Θεό μας.

Και τα χρόνια περνούν...

Και η αιωνιότητα
φαντάζει για εμας ένα παραμύθι
πολύ καλό για να'ναι αληθινό,
μια μακρινή κι ανέφικτη ουτοπία,
γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο
να την αναζητήσουμε.
Θελήσαμε να μείνουμε
εκτός της κιβωτού παλεύοντας
ολομόναχοι με τα κύματα
και τους ψυχρούς αέρηδες
της εγωκεντρικής εποχής μας.

Άλλοι πάλι,μπαίνουμε χρόνια
στην Εκκλησία,
αλλά η ζωή μας δεν αλλάζει.
Μέσα στο λιμάνι
κι όμως βουλιάζουμε.

Είμαστε οι χριστιανοί
του καθηκοντος, του πρέπει,
της ηθικής,των κανόνων
και των νόμων.
Οι χριστιανοί της παρουσίας
και όχι της συμμετοχής.
Αρκούμενοι σ'ένα ξερό αντίδωρο,
αγνοώντας και περιφρονώντας
τον ίδιο τον Χριστό
που μας προσφέρεται
σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Χριστιανοί των τύπων
και όχι των έργων,
της κενόδοξης προβολής
και όχι της έμπρακτης αλλαγής,
οι χριστιανοί της Κυριακής
και όχι της κάθε στιγμής.

Κι όμως πάντα υπάρχει
λίγο καλό προζύμι.
Πάντα υπάρχουν αυτοί οι λίγοι
να μας δείχνουν το δρόμο
της αλήθειας και του φωτός.
Πάντα θα υπάρχουν
οι χριστιανοί-εραστές.
Αυτοί που δεν βολευονται,
που ποθούν,που συνέχεια αναζητούν
τον Νυμφίο της καρδιάς τους.

Αυτοί οι λίγοι και ξεχωριστοί,
οι ερωτευμένοι
και συνάμα σταυρωμένοι,
οι ευλογημένοι
και συγχρόνως πονεμένοι,
οι φωτισμένοι
και την ίδια ώρα δακρυσμένοι.
Οι χριστιανοί της σχέσης,
της ουσίας, της Θείας Λειτουργίας
και της Θείας Κοινωνίας.

Οι χριστιανοί της υπομονής
και της προσευχής,
του πόνου και του κόπου,
των θλίψεων μα και της ελπίδας,
των προδοτικων φιλιών,
των επώδυνων καρφιών,της θυσίας
και τελικά της Ανάστασης.
Οι χριστιανοί όχι του ορθολογισμού
αλλά της καρδιάς,
όχι των βιβλίων,της θεωριας,
των λόγων των πολλών,
αλλά του έμπρακτου βιώματος.

Οι λίγοι,οι εκλεκτοί.
Δεδιωγμένοι,περιφρονημενοι,
ελάχιστοι στα μάτια του κόσμου,
αλλά μέγιστοι στα μάτια του Θεού.

Τα φωτεινά τους μάτια,
το χαμόγελο της ελπίδας,
η ηρεμία της ψυχής τους,
ένα μήνυμα τ'ουρανού
για όλους εμάς που επιβιώνουμε
αλλά αληθινά δεν ζούμε.
Μήνυμα παραδείσου
που εθελούσια αρνηθήκαμε.

Και τα χρόνια περνούν...
Κι εμείς παραμένουμε ανυποψίαστοι
γιατί δεν γευτήκαμε ποτέ,
δεν ανοιχτήκαμε ποτέ,
δεν θελήσαμε ποτέ
να αισθανθούμε την αγάπη Του.

Κι ο Θεός πάντα εκεί
να μας περιμένει...
Συνέχεια να επιμένει
κάθε στιγμή,να χτυπά διακριτικά
την πόρτα της καρδιας μας...

Αλέξης Αλεξάνδρου 10/9/18