Ζωή αιώνια

Ο άνθρωπος οποιοδήποτε αξίωμα καί αν έχει στον κόσμο άν δεν Κοινωνεί το Σώμα καί το Αίμα του Χριστού είναι ζωντανός - νεκρός.Είναι ένας κόρακας μέσα σε ένα χρυσό κλουβί καί τίποτα παραπάνω. Δεν είναι κατάλληλος για τον Παράδεισο καί ζεί τη φυσική ζωή,τη ζωή δηλ. που κάνουν οι γάτες καί τα σκυλιά.

Εκείνοι όμως που μετέχουν της Θείας Κοινωνίας έχουν Ζωή αιώνια.Λέει ο Χριστός...''Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, έχει Ζωήν Αιώνιον''.  (Κατά Ιωάννη 6,54). Δεν λέει: "θα έχει Ζωή Αιώνια" αλλά λέει: "Έχει Ζωή Αιώνια". Από τώρα δηλ. από τούτο τον κόσμο βρίσκεται στον Παράδεισο καί έχει μια πρόγευση του Παραδείσου. Απλά το μόνο που απομένει είναι ένα μικρό επεισόδιο που λέγεται θάνατος για να πετάξει στον ουρανό.

Ο Χριστός τη φράση: ''Ζωή Αιώνια'' μονάχα για το Μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως την χρησιμοποίησε καί πουθενά μά πουθενά αλλού.

 

Μητροπ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλος(+)

Ο εσωτερικός κόσμος και η πορεία συνάντησης με τον Θεό

Ο εξωτερικός κόσμος μας επιβάλλεται. Ο εσωτερικός κόσμος μπορεί να γίνεται αντιληπτός, αλλά δεν εκλιπαρεί την προσοχή μας: πρέπει να προχωρούμε σιγά και προσεκτικά. Να καιροφυλαχτούμε για τον εσωτερικό μας κόσμο, σαν το θαυμαστή των πουλιών, που για να τα παρατηρήσει παίρνει μια θέση στο δάσος ή στους αγρούς και κάθεται σιωπηλός, αλλά γεμάτος ένταση. Στέκει ακίνητος, αλλ' όμως άγρυπνος και παρατηρητικός.

 

Από το βιβλίο του μητροπολίτη Σουρόζ Anthony Bloom Πορεία και συνάντηση, εκδ. Ακρίτας.

Εγώ τι κάνω!

Τί με νοιάζει εμένα τι κάνει ο άλλος; Εγώ τι κάνω! Κι αν κάνει κάτι, εγώ θα τον σκεπάσω..

Μην καταλαλήτε...Να μην κατακρίνουμε κανέναν, γιατί φεύγει η ταπείνωση". "Για κάθε τι πειρασμικό που σε αναστατώνει, ρίχτα πίσω (και έκανε και την ανάλογη κίνηση-χειρονομία)…Να κυλούν οι μέρες μας με ηρεμία και πραότητα.

"Εσύ μην στεναχωριέσαι, μην τα βάζεις μέσα σου και στεναχωριέσαι..Οι στεναχώριες τρώνε τον άνθρωπο. Εμένα οι στεναχώριες με φάγανε, αρρώστησα από την καρδιά και τα άλλα."Εσύ θα δέσεις την ψυχή σου στον βράχο της πίστεως...". Όσα κύματα κι αν έρχονται, θα σπάνε εκεί πάνω στον βράχο της πίστεως και θα κατανικώνται όλα τα εμπόδια".

"Αγώνας, προσευχή, πίστη. Να 'χουμε ταπείνωση, σεμνότητα, τιμιότητα."

 

Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη                        

Ο Θεός σέβεται και δεν ασκεί πίεση πάνω στον άνθρωπο

Το Άγιο Πνεύμα έρχεται, όταν είμαστε δεκτικοί. Δεν βιάζει. Μας πλησιάζει με τόση διάκριση, που πιθανόν να μην το αντιληφθούμε. Εάν θέλαμε να γνωρίσομε το Άγιο Πνεύμα, θα ‘πρεπε να εξετάσομε τον εαυτό μας κάτω από το φως των διδαγμάτων του Ευαγγελίου, να ερευνήσομε μήπως υπάρχει καμιά άλλη παρουσία, που μπορεί να εμποδίσει την είσοδο του Αγίου Πνεύματος στις ψυχές μας. Δεν πρέπει να αναμένομε το Θεό να εισέλθει βίαια στις ψυχές μας χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Ο Θεός σέβεται και δεν ασκεί πίεση πάνω στον άνθρωπο. Είναι καταπληκτικό πόσο ο Θεός ταπεινώνεται μπροστά μας. Μας αγαπά με μια τρυφερή αγάπη, όχι υπεροπτικά, όχι χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Όταν του ανοίγουμε τις καρδιές μας, κυριαρχεί μέσα μας η πεποίθηση, ότι αυτός είναι πράγματι ο Πατέρας μας. Τότε η ψυχή λατρεύει με αγάπη.

 

Από το βιβλίο, Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΖΩΗ ΜΟΥ

Εκδόσεις Π. Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1983

Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε!

Μπορεί όμως, με το σχέδιο του Θεού, να έρθει, να έρθει ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν μία επίγνωση, να ιδούνε το χάος ολόφωτο, ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε:

Έεε! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε! Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε! Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο του Θεού, και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις.

Αυτό εμείς επιδιώκομε, και έτσι θέλομε τα πράγματα σιγά-σιγά...να γίνουνε με τη Χάρη του Θεού. Ο Θεός εργάζεται μυστικά...Δεν θέλει να επηρεάσει του ανθρώπου την ελευθερία. 

Τα φέρνει έτσι και σιγά-σιγά, σιγά σιγά πάει ο άνθρωπος εκεί που πρέπει...

 

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

 

Πηγή: eikonografies.gr

 

Αναδημοσίευση από http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Φεύγε, σώπα, ησύχαζε...

Είναι φορές που θες να φύγεις μακριά, να χαθείς από προσώπου γης, να μη σε βλέπει κανείς. Να μείνεις μόνος, για να μη χάσεις εντέλει τον εαυτό σου. Και είναι αυτή η φυγή όχι ιδιοτροπία, μήτε αποξένωση μα μια βαθιά ανάγκη της ψυχής να μην χαλαστεί, να μην την αλλοιώσει αυτό το αλλότριο πνεύμα του κόσμου. Ο θόρυβος, το άγχος, οι κατακρίσεις, τα κουτσομπολιά, οι περιττές κουβέντες, οι αχρείαστες, που δεν έχουν μέσα τους κανένα νόημα και ζωή. Που φθείρουν και σου κρύβουν το πολυτιμο φως.

Καθόλου παράξενο να νιώθεις ξένος μέσα στο πλήθος. Κουρασμένος μέσα στην άνεση. Και θυμάσαι ξανά πως η πιο σοφή επιλογή είναι η φυγή. Η σιωπή και η προσευχή. Στη μνήμη σου έρχεται πάλι ένα περιστατικό από το Γεροντικό. Όταν ο άγιος Αρσένιος άκουσε τη θεία φωνή: "Αρσένιε, φεύγε, σώπα, ησύχαζε και θα σωθείς".

Μονάχα στη σιωπή γιατρεύεται η ψυχή . Κι εκεί που σμίγει η προσευχή, όταν ο καλός παπάς θυμιάζει μέσα στο λιγοστό φως των κεριών. Όταν η γη, το χώμα, ο πηλός μπολιάζεται με ουρανό.

 

Ησύχαζε ψυχή μου...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 27/10/21

Μόνο όσοι προσεύχονται καρδιακά…

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».

Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων… Εκείνη την εποχή μόνο όσοι κατέβασαν τον νου τους στην καρδιά θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία…

Στην Δύση οι άνθρωποι ζουν με τον εγκέφαλο, δηλαδή έχουν κέντρο της ζωής τους την λογική. Έτσι, αν οι επιστήμονες ανακαλύψουν ένα μηχάνημα, τότε θα μπορέσουν να διαβάσουν τις σκέψεις των ανθρώπων και να τους κατευθύνουν. Όσοι, όμως, ζουν με την καρδιά, μέσα στην οποία ενεργεί η Χάρη του Θεού, και προσεύχονται καρδιακά, αυτοί έχουν το χάραγμα του Σταυρού μέσα σε αυτήν και κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει πνευματικά. Αυτοί έχουν την ελευθερία του πνεύματος.

 

Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

Η προσευχή γίνεται πολύ πιο δυνατή, όταν η καρδιά σου είναι ραγισμένη

Υπάρχει και ένα άλλο σημείο, το οποίο κάνει την ιστορία του Αγίου Νεκταρίου πολύ οικεία για μένα προσωπικά: έχοντας φύγει από το σπίτι μου για ξένη χώρα, στα 16-17 μου, έμεινα παντελώς μόνη. Συνέβαινε μέρες ολόκληρες να μην βγαίνω από το δωμάτιό μου στη φοιτητική εστία, στο Μανχάταν. Συνέβαινε να μην έχω να φάω. Δεν είχα απολύτως κανέναν για να μπορώ να στηριχτώ. Οπότε, τότε πήγαινα στην εκκλησία και ζητούσα από τον Κύριο να με προσέχει, επειδή απλούστατα δεν υπήρχε κανείς άλλος.

Και είχα την απόλυτη πραγματική αίσθηση ότι έχω Πατέρα, ο οποίος με φροντίζει και με τον οποίον μπορώ να επικοινωνώ. Το ένιωθα, παρόλο που τότε δεν είχα βαπτιστεί. Και αν κοιτάξουμε τα ημερολόγιά μου εκείνης της περιόδου, σε κάθε γραμμή απευθυνόμουν στον Θεό, η κάθε σελίδα είχε παραλήπτη τον Χριστό και είναι γεμάτη ευχαριστία για την φροντίδα Του για μένα! Στην ταινία υπάρχει μια σκηνή – πολύ προσωπική για μένα – τότε που ο Άγιος Νεκτάριος κάθεται μόνος του στο δωμάτιό του σκεπτόμενος: τι συνέβη; Τι λάθος έκανε; Γιατί δεν του μιλάει κανείς; Ακριβώς, όπως κι εγώ, τότε που καθόμουν κλεισμένη στο φοιτητικό μου δωματιάκι. Αυτήν την αίσθηση την θυμάμαι πολύ καλά. Και όταν γυρίζαμε αυτή τη σκηνή, τους έδιωξα όλους από το δωμάτιο, πλησίασα τον ηθοποιό που παίζει τον Άγιο Νεκτάριο και άρχισα να του διηγούμαι… Όχι, δεν του έλεγα πώς να παίζει το ρόλο του (ποτέ δε μαθαίνω τους ηθοποιούς πώς να παίζουν). Αλλά άρχισα να του λέω τι νιώθει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια «άστεγη» κατάσταση.

           

Ελπίζω, αυτή η σκηνή να βγήκε δυνατή, επειδή είναι αληθινή, εκφράζει κάτι που βίωσα εγώ η ίδια. Ποτέ ξανά δεν είχα τόσο κοντινή συνάντηση με τον Θεό από τότε που δεν είχα τι να φάω και δεν είχα κάποιον για να απευθυνθώ. Πόσο θα ήθελα ξανά να νιώσω αυτό που ένιωθα τότε! Ξέρω πόσο σε απογειώνουν κάτι τέτοιες στιγμές. Δόξα τω Θεώ, η πίστη μου αποδείχτηκε αρκετά ανθεκτική! Ήξερα ότι, μόλις απευθυνθώ στον Θεό, πάντα θα νιώθω την παρουσία Του, την παρουσία Αυτού ο Οποίος μου δίνει τόση αγάπη και σιγουριά, ώστε να μην έχω ίχνος φόβου. Συνήθως, αυτό το ένιωθα όταν είχα φοβερές δυσκολίες. Η άνεση καταστρέφει τη δυνατότητα συνάντησης με τον Θεό. Η προσευχή γίνεται πολύ πιο δυνατή, όταν η καρδιά σου είναι ραγισμένη, όταν πάσχεις, όταν δεινοπαθείς. Δεν υπάρχει δυνατότητα να το εξηγήσεις και δεν υπάρχει νόημα να το συζητάμε, απλώς το νιώθεις πολύ ξεκάθαρα. Το ξέρεις, τέλος.

 

Γελένα Πόποβιτς, Σκηνοθέτιδα του “Ανθρώπου του Θεού”, μια ταινία για τον βίο του Αγίου 

Πηγή: https://gr.pravoslavie.ru

Πρέπει να καλλιεργήσουμε το φιλότιμο

Περνούν τα χρόνια και τί δύσκολα χρόνια! Δεν τελείωσαν τα θέματα. Βράζει το καζάνι. Αν δεν είναι λίγο δυναμωμένος κανείς, πώς θα μπορέση να αντιμετωπίση μια  δύσκολη κατάσταση; Ο Θεός δεν έκανε  ανεπρόκοπους ανθρώπους. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το φιλότιμο. Αλήθεια, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένα τράνταγμα, πόσοι  θα  σταθούν  όρθιοι; Πριν από τον  πόλεμο του ᾿40, στην Κόνιτσα, εκεί που είχα  το μαραγκούδικο ήταν η αγορά και έφερναν οι χωρικοί καλαμπόκι, σιτάρι κ.λπ. Μερικοί πλούσιοι – τί πλούσιοι, αυτοί δηλαδή που έπαιρναν κάποιους τόκους από τις Τράπεζες  – όταν  πήγαιναν  οι καημένοι οι  χωρικοί  το  καλαμπόκι  στην  αγορά, για να το πουλήσουν, αυτοί  το κλωτσούσαν με  το πόδι  και  ρωτούσαν πόσο  έχει. Όταν ήρθε ο πόλεμος και αναγκάσθηκαν να τα πουλήσουν όλα, «καλημέρα» έλεγε ο ένας,«έχεις καλαμπόκι;» ρωτούσε ο άλλος.

Γιʹ αυτό τώρα να ευχαριστήτε τον Θεό για όλα. Κοιτάξτε να ανδρωθήτε. Σφιχτήτε λιγάκι. Βλέπω τί μας περιμένει, γι᾿ αυτό πονάω.Μήν αφήνετε τον εαυτό σας χαλαρό.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου:    ΛΟΓΟΙ  Β’  «Πνευματική Αφύπνιση»

Πότε σε είδαμε Κύριε;

Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνόν και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστον ή φυλακισμένον κι ήρθαμε να σε επισκεφθούμε;” Τότε θα τους απαντήσει ο βασιλιάς: “σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς μου, τα κάνατε για μένα”

 

Κατά Ματθαίον (Κεφ. 25,37-40)

Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις την αίσθηση της αιωνιότητος μέσα σου

Πόσοι όμως το συνειδητοποιούν; Εαν θα ήμασταν πεπεισμένοι και συνειδητοποιούσαμε ότι είμαστε αιώνιοι και ότι με τις πράξεις μας ορίζουμε ποιάν θέση θα έχουμε στην αιωνιότητα- στα βάσανα της κολάσεως ή στην γλυκύτητα του Παραδείσου, δηλαδή στην πλήρη ένωση με τον Θεό-τότε θα ήμασταν πιο συνετοί.

Δεν μπορείς να κλέψεις, να μισήσεις, να σκοτώσεις, εάν ξέρεις ότι μετά το κατώφλι του θανάτου θα υπάρχει μόνο πόνος και δάκρυα. Και ούτε μπορείς να φοβάσαι τον θάνατο εάν ξέρεις ότι είναι μόνο ένας ύπνος, για την επιστροφή της ψυχής στους Κόλπους του Θεού. Ο χριστιανός πρέπει να πράττει αυτά που τον σώζουν και όχι αυτά που τον καταδικάζουν.

 Μπορείτε να σκεφτείτε πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Χριστό; Χαρείτε που γεννήθηκε και να Τον γεννάται πάντοτε μέσα στις καρδιές σας. Με εκείνον μπορούμε τα πάντα, χωρίς Χριστό δεν μπορούμε τίποτα. Να το έχετε αυτό στο μυαλό σας και θα κάνετε λιγότερα λάθη, δεν θα φοβάστε πια και θα νικήσετε

Ζήστε τον Χριστό οποιαδήποτε στιγμή. Πριν απ' όλα να δοξολογήσετε το έλεος και την άρρητη αγαθότητα του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, που μας αξίωσε για μία ακόμη φορά να γιορτάσουμε την γέννησή Του και την ανακαίνιση του ανθρωπίνου γένους μέσα από το μυστήριο της εναθρωπίσεως του Θεού Λόγου. Αμήν.

 

π.Αρσένιος Παπατσιόκ

Από proskynitis.blogspot.com

Βαδίζοντας στο σωστό δρόμο

Ρώτησαν εναν ασκητη.

-Πως σωζεται γεροντα ο ανθρωπος;

 Κι εκεινος αφου κατεβασε το κεφαλι απάντησε;

Βαδιζοντας το σωστο δρομο.

Και ποιος ειναι γεροντα οσωστος δρομος;

Βυθιστηκε στη σκεψη.Και σε λιγο τιναζοντας το καταλευκο κεφαλι του

ειπε αποφασιστικα.

-Ο ανήφορος

 

Κων/νου Κουρκουλα

 

Φωτογραφία, Ο Ναός της Αγίας Τριάδας, Γεωργία

Γκρεμίζοντας τα οχυρά

 

Δεν θα μας σώσουν τα εξωτερικά γεγονότα, δεν θα μας δικαιώσουν οι προφητείες και οι πόλεμοι,αλλά η βαθιά,αποφασιστική, εσωτερική μεταμόρφωση. Η μεγαλύτερη, η σφοδρότερη, η πιο αιματηρή μάχη είναι εκείνη που μαίνεται μέσα την καρδιά μας. Είναι αυτή η αέναη πάλη του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους, της Ανάστασης και του θανάτου. Ο άνθρωπος αλλάζει όταν  μεταμορφώνεται η ψυχή του μέσα στο φως της αγάπης και της θεϊκής χάρης. Οταν γκρεμίζει τα οχυρά του, τα τειχη του εγωισμού και των παθών του για να συναντήσει τον Άλλον.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 13/7/20

Εκεί που σταματά η επιστήμη, αρχίζει η πίστη

Μια φορά άκουσα την πιό κάτω ιστορία ενός καθηγητή της αστρονομίας που μιλούσε με ενθουσιασμό για τά νεφελωματα σ' ένα πλανητάριο και τα θεωρούσε σά θαύματα. Παρατηρώντας έναν άπλό Ιερέα πού συνόδευε μιά όμάδα μαθητών τόν ρωτησε:

-Τι λένε οι Γραφές σας για το κοσμικό διάστημα και τις μυριάδες των αστέρων;

Αντί να του δώσει αμέσως απάντηση ο ιερέας αντερώτησε:

-Πέστε μου, κύριε καθηγητά, νομίζετε ότι ή επιστήμη είναι δυνατόν ν' ανακαλύψει πιο δυνατά τηλεσκόπια για να δει ακόμα πιο βαθιά στό στερέωμα;

Βέβαια η πρόοδος είναι δυνατή και η επιστήμη πάντοτε θα παρέχει τα απαραίτητα μέσα για την έρευνα του διαστήματος, απάντησε ο αστρονόμος. Υπάρχει τότε η ελπίδα ότι μιά μέρα θα έχετε τηλεσκόπια να σας δείξουν όλα οσα ύπάρχουν στόν κόσμο , μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια;

-Αυτό είναι αδύνατο, γιατί ο κόσμος είναι απέραντος, απάντησε ο επιστήμονας.

-Ώστε υπάρχει όριο στην επιστήμη;

- Μάλιστα, με αυτή την έννοια ναί.

Λοιπόν , κύριε καθηγητά, είπε ο ιερέας , έκει πού ή επιστήμη σας σταματά, αρχίζει η δική μας, και αυτό είναι εκείνο που λένε οι Γραφές μας...

 

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Να λυπάσαι μόνο για δύο λόγους

Πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ’ αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. 

Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι. Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν’ αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του.

Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν. Γιατί δε θ’ απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν’ ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν’ ανησυχούν, αν όσα λένε γι’ αυτούς είναι αληθινά.Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί.

Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει. Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέματα ζωής Β»- Κείμενα Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου.

Το μαρτυρικό φρόνημα

 

Το μαρτυρικό σου φρόνημα να δείξεις εκεί όπου είναι ο καθημερινός σου στίβος, στο σπίτι σου, στον άνδρα σου, στην γυναίκα σου.Όταν ο άνδρας έρχεται από την δουλειά κουρασμένος και σου μιλά χωρίς ευγένεια,εσύ μη θυμώνεις.Όταν εκείνος σε βρίσει, εσύ μη βγάλεις γλώσσα. Δείξε του αγάπη, ανοχή, υπομονή. Αν η γυναίκα σου σού έκαψε το φαγητό, μη φωνάξεις εσύ: φάτο. Βάλε λίγο λεμόνι μέσα να γίνει πιο νόστιμο και πες της, ωραίο είναι το φαγητό, ώστε να μην πάρει χαμπάρι ότι το φαγητό ήταν καμένο.

Να βασιλεύει η αγάπη μέσα στο σπίτι. Όταν βλέπεις ότι σε αδικεί ο σύντροφος της ζωής σου, μη φωνάζεις ότι έχεις δίκαιο. Δεν έχει σημασία άν έχεις δίκαιο ή δεν έχεις. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το ορθό, αλλά τι θέλει ο άλλος.

Βγάλε τον εαυτό σου, αρνήσου τον εαυτό σου, βάλε μπροστά τον άλλον. Αυτό είναι θάνατος, αυτό είναι μαρτύριο.

 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 

Η ευλάβεια

– Γέροντα, πώς θα αποκτήσω ευλάβεια;

– Οι Πατέρες λένε ότι, για να αποκτήσης ευλάβεια, πρέπει να ζής ή να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που έχουν ευλάβεια και να παρατηρής πώς συμπεριφέρονται. Ο Μέγας Παΐσιος, όταν τον ρώτησε κάποιος «πώς μπορώ να αποκτήσω φόβο Θεού», του απάντησε: «Να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό και έχουν φόβο Θεού, για να αποκτήσης και εσύ θείο φόβο». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα κάνης εξωτερικά ό,τι βλέπεις να κάνουν εκείνοι, χωρίς να το νιώθης εσύ εσωτερικά, γιατί αυτό δεν είναι ευλάβεια αλλά ψευτοευλάβεια. Το ψεύτικο είναι αποκρουστικό. Η ευλάβεια είναι Χάρις από τον Θεό μέσα στον άνθρωπο. Ό,τι κάνει ο ευλαβής το κάνει, γιατί έτσι το νιώθει μέσα του. Βέβαια μέσα μας υπάρχει φυσική η ευλάβεια, αλλά, αν ο άνθρωπος δεν την καλλιεργήση, το ταγκαλάκι τον ρίχνει με την λήθη στην αναισθησία και στην ανευλάβεια. Με την συμπεριφορά όμως του ευλαβούς, ξυπνά πάλι μέσα του η ευλάβεια.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση»

Ν΄αγαπάτε τα παιδιά

Αδερφοί μου, μη σας τρομάζουν οι αμαρτίες των ανθρώπων, αγαπάτε τον άνθρωπο ακόμα και μες στην αμαρτία του, γιατί αυτή η αγάπη είναι το ομοίωμα της αγάπης του Θεού κι αποτελεί την ανώτερη αγάπη επί της γης. Αγαπάτε τη δημιουργία του Θεού και στην ολότητά της μα και στο κάθε της κομματάκι. […] . Ν’ αγαπάτε τα ζώα. Ο Θεός τους έδωσε λίγη νοημοσύνη κι ασυννέφιαστη χαρά. […] 

Ν’ αγαπάτε ιδιαίτερα τα παιδάκια γιατί κι αυτά είναι αναμάρτητα, σαν τους αγγέλους, και ζούνε για να μας δίνουν χαρά, για να εξα­γνίζουν τις καρδιές μας και είναι σαν μια υπόδειξη για μας. Αλίμονο σ’ όποιον προσβάλει ένα παιδί.

 

Απ’ τις ομιλίες και τις διδαχές του Στάρετς Ζωσιμά από το βιβλίο Αδερφοί Καραμάζωφ του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο

Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως. Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω από μερικά ανθρώπινα πάθη και η πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο.

Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά της ζωής μας. Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο.Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων συγχρόνων κρατών της γης είναι ανίσχυροι.

Η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος. Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε τον Χριστό.

 

Από το βιβλίο «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί» , Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ

Αναζητώντας το φως μέσα στο σκοτάδι των καιρών

Είναι σημαντικό για τις μέρες μας να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από εκείνους με τους οποίους σχετιζόμαστε, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και προσευχή.

Η πραγματική προσευχή βέβαια δεν έρχεται αμέσως. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να διατηρούμε την έμπνευση ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από τα παγωμένα νερά του κόσμου ο οποίος δεν προσεύχεται.

Ο Θεός έριξε τη θεία φλόγα στη γη και προσευχόμαστε σ΄  Αυτόν να φλογίσει τις ψυχές μας να μην υπερνικηθούμε από το κοσμικό ψύχος και να μην επισκιάσει κανένα μαύρο σύννεφο αυτήν τη λαμπρή φλόγα.

 

Από το βιβλίο «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί» , Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ

Να το ζει και η καρδιά μας

Δεν αρκεί μόνο να λέμε πως πιστεύουμε. Δεν αρκεί το να λένε "πιστεύω" τα χείλη μας, αλλά και να το ζει η καρδιά μας.Να το αποδεικνύουν τα έργα μας και όλη η ύπαρξη μας.Γι' αυτό μας προειδοποιεί ο Κύριος: «Στη βασιλεία του Θεού δε θα μπει όποιος μου λέει “Κύριε, Κύριε”, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου.Κατά Ματθαίον (Κεφ 7,21)

Ας Τον παρακαλούμε λοιπόν να μας φανερώνει ποιο είναι το θέλημα Του κάθε φορά κι ας προσευχόμαστε να μας δείχνει Εκείνος τον δρόμο τον σωστό, μέσα σ' έναν κόσμο πονηρό.Να μας προστατεύει από την πλάνη και να μας οδηγεί στο φως και την αγάπη.

Φώτιζε μας Κύριε..

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 16/4/21

Η μεγαλύτερη αμάθεια

Γνωρίζετε ποια είναι η μεγαλύτερη αμάθεια; Αμαθείς είναι οι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν τον Θεό και τη δύναμή Του.

Είπε ο Κύριος στους Σαδδουκαίους: «Πλανάσθε επειδή δεν γνωρίζετε ούτε την Αγία Γραφή, ούτε τη δύναμη του Θεού!» (Ματθ. 22:29). Οι Σαδδουκαίοι ήταν άνθρωποι που γνώριζαν τα πάντα, αλλά δεν πίστευαν στον Θεό και στην ανάσταση του Κυρίου. Γνώριζαν τα πάντα, εκτός από τον Θεό και τη δύναμή Του.Η γνώση του Θεού είναι σαν το αλάτι που αλατίζει κάθε φαγητό και του δίνει γεύση.

Σαδδουκαίοι στα χρόνια μας είναι οι Ευρωπαίοι, οι βαπτισμένοι στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού! Οι Ευρωπαίοι, επειδή αρνήθηκαν τη βάπτισή τους και ντράπηκαν για το Χριστό, κατέχουν γνώσεις που είναι κατώτερες και από τις γνώσεις των απλών χωρικών. Μάταια περηφανεύτηκαν για τις γνώσεις τους και μάταια τις θεώρησαν σαν μέτρο της αξίας του ανθρώπου.«Αλλά ό,τι είναι υψηλό στους ανθρώπους, είναι ένα τίποτε μπροστά στο Θεό» (Λουκ. 16:15).

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο φόβος του θανάτου και ο πόθος της ζωής

Όσο πιο πολύ φοβόμαστε τον θάνατο, τόσο πιο σαρκικοί είμαστε.Όσο περισσότερο επενδύουμε σ' αυτή εδώ τη ζωή, τόσο λιγότερα γραμμάτια αποθηκεύουμε στην τράπεζα τ' ουρανού.  Αυτό ακριβώς επισημαίνει σε μια ομιλία του ο μακαριστός π.Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: "Δεν υπάρχει, νομίζω, καταθλιπτικότερη εικόνα από το να βλέπει  κανείς έναν άγιο του Θεού να φοβάται μήπως πεθάνει ή να προσπαθεί με οιονδήποτε τρόπο να επιμηκύνει τη ζωή του.Με τον τρόπο αυτό δείχνει την απιστία του, την αφοβία του Θεού, το ανοστάλγητο του ουρανού. Δείχνει ότι η ψυχή του δεν επεπόθησε Θεόν ζώντα".

Αυτή η πικρή αλήθεια έρχεται να ρίξει φως στην φοβισμένη μας ψυχή, να καταδείξει την μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει από την αγιότητα,τον πόθο της καρδιάς μας για την αιωνιότητα. Φοβόμαστε γιατί δεν αγαπήσαμε πολύ τον Θεό.Τρέμουμε σύγκορμοι μπροστά στον θάνατο γιατί δεν πιστέψαμε αληθινά στην Ανάσταση, στην όντως Ζωή.

Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά παράξενα, αλλόκοτα, δύσκολα και ακατόρθωτα για τον σημερινό άνθρωπο.  Όμως ο πραγματικός Άγιος, είναι αυτός που επιβεβαιώνει τον προορισμό κάθε ανθρώπου. Αναφέρεται στον βίο του αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή, ότι η Παναγία τον είχε πληροφορήσει μέσω της προσευχής πως θα τον έπαιρνε από αυτή τη ζωή ανήμερα της γιορτής της, τον Δεκαπενταύγουστο. Κι ο άγιος από το πρωί είχε ετοιμαστεί, αποχαιρέτησε τα πνευματικά του παιδιά και την περίμενε μαζί με τον αρχάγγελο Μιχαήλ να συνοδέψουν την ψυχή του στην Βασιλεία του Θεού. Είχε πια δειλινώσει κι ο γέροντας ήταν ανήσυχος. Μήπως η Παναγία τον ξέχασε; Μήπως όλα ήταν της φαντασίας του; Περίμενε ώρες στο παγκάκι του, στην σκήτη του, εκεί που έχυσε άφθονα δάκρυα και άπειρες προσευχές του αναπέφθηκαν στον ουρανό υπέρ όλου του κόσμου. Περίμενε με ανυπομονησία και χαρά όπως ο ταξιδιώτης  το λεωφορείο για ένα ταξίδι όμορφο και  μακρινό. Βλέπεις,για τον άγιο ο θάνατος ήτανε γιορτή, γέφυρα για τον παράδεισο, το μεγάλο γεγονός της συνάντησης με τον Θεό του. Τελικά η Παναγία δεν του χάλασε την  επιθυμία του, ήτανε πιστή στην υπόσχεση της.Μετά από λίγο συνόδεψε την αγία ψυχή του μπροστά στον θρόνου του Δημιουργού.Ο Άγιος κοιμήθηκε για να ξυπνήσει στην αιωνιότητα.

Κι εμείς; Στο σήμερα, στο τώρα του 21ου αιώνα,  πώς αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, πώς στεκόμαστε απέναντι του; Ο Χριστός Ανέστη στις καρδιές μας ή είναι μονάχα λόγια τυπικά που λέμε; Τελικά, νομίζω πως το πιο τραγικό που μπορεί να μας συμβεί δεν είναι το να πεθάνουμε, αλλά να μην γνωρίζουμε γιατί ζήσαμε. Να υπάρχει μπροστά στα μάτια μας η αιώνια Ζωή και να είμαστε ανίκανοι έστω να την ψηλαφήσουμε.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 4/10/21

 

Το πρώτο θαύμα

 – Γέροντα, θα σταματήσω να βάλουμε καύσιμα.

– Προχώρα, προχώρα ευλογημένε…

Μετά από λίγη ώρα στο ταμπλό άναψε το προειδοποιητικό φωτάκι των καυσίμων και ο οδηγός ζήτησε πάλι να σταματήσουνε σε κάποιο βενζινάδικο, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε.

Μόλις πλησιάζανε στο βουνό, ο οδηγός είδε μπροστά του το τελευταίο πρατήριο καυσίμων και ανήσυχος διέκοψε τον Άγιο που χαρούμενος τους μιλούσε για τον Χριστό:

– Γέροντα, βενζινάδικο! Η βενζίνη τελειώνει, εάν δεν βάλουμε καύσιμα τώρα, θα μείνουμε στο βουνό. Άλλο βενζινάδικο δεν υπάρχει!

– Προχώρα, προχώρα…

Και συνέχισε να μιλάει για τον Χριστό, ενώ ο οδηγός στεναχωρέθηκε και δεν μπορούσε πλέον να παρακολουθήσει όσα έλεγε ο Άγιος. Στην Πάρνηθα υπάρχει ένα ατελείωτο, δαιδαλώδες δασικό δίκτυο και σε λίγο τα καύσιμα θα εξαντλούνταν. Αφού προχώρησαν αρκετά μέσα στο βουνό, η μηχανή έσβησε και το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε.

Ο οδηγός αγανακτισμένος του είπε:

– Τώρα; Γέροντα, εγώ σας τα λεγα! Τώρα τι θα γίνει;

– Προχώρα, ευλογημένε…

Ο οδηγός πήγε να δείξει στον Άγιο τον δείκτη των καυσίμων και έκθαμβος βλέπει τον δείκτη από τέρμα αριστερά να πηγαίνει τέρμα δεξιά και η μηχανή άρχισε να δουλεύει!

Για λίγο όλοι τα είχανε χαμένα και πρώτος ο καθηγητής άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω εμφανώς ξαφνιασμένος. Όλοι μαζί, έλεγξαν ξανά και ξανά το ρεζερβουάρ που είχε υπερχειλίσει και μετά πήγανε στον Άγιο που ήρεμος καθότανε στη θέση του συνοδηγού.

Ο καθηγητής που ήταν σπουδαγμένος του Πολυτεχνείου του είπε:

– Καλόγερε, ξέρω όλα τα μαθηματικά που υπάρχουν, ξέρω όλη τη φυσική και τη χημεία, αλλά αυτό δεν το ξέρω… τι έγινε εδώ; Πες μου πώς έγινε τώρα αυτό;

– Βρε ευλογημένοι, πώς κάνετε έτσι; Μας έβαλε ο Κύριος λίγη βενζίνη που την είχαμε ανάγκη και κάνετε έτσι;

 

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες», τόμος β’

 

Αν φοβόμαστε τόσο πολύ...

Αμα κάνη κανείς τον σταυρό του, εϊτε φοβία έχει εϊτε νοσοφοβία, βοηθάει μετά ό Χριστός. Έκεϊ στό Καλύβι πόσοι περνάνε πού έχουν διάφορες αρρώστιες! Και μερικοί απλοί κάνουν τον σταυρό τους, οι καημένοι, παίρνουν το κύπελλο πού έχω έκεϊ και πίνουν νερό. Οι άλλοι πού φοβούνται δεν το αγγίζουν.

Ήρθε πριν από λίγες μέρες κάποιος πού είχε πολύ μεγάλη θέση σε κάποια υπηρεσία.Τόσο φοβάται ό καημένος τά μικρόβια, πού έχει ασπρίσει τά χέρια του, γιά νά τά καθαρίζη με τό οινόπνευμα. Ακόμη και τό αυτοκίνητο του τό τρίβει με οινόπνευμα! Τον λυπήθηκα!”

Νά, και σήμερα ήρθε εδώ μιά κοπέλα πού είχε νοσοφοβία. Και όταν μπήκε μέσα δεν πήρε ευχή, γιατί φοβόταν μήν κόλληση μικρόβια, και όταν έφυγε, έπειτα από τόσα πού της είπα, γιά νά τήν βοηθήσω, πάλι δεν πήρε ευχή.

¨Δεν σοϋ φιλώ τό χέρι, μοϋ λέει,γιατί φοβάμαι μήν κολλήσω μικρόβια! Τί νά πής; Κάνουν έτσι μαύρη τήν ζωή τους….”

Αν δεν δεχτούμε και αυτά που μας λένε οι άγιοι, αν φοβόμαστε τον θάνατο τόσο πολύ, πείτε μου πως θα εμπεδώσουν οι «άπιστοι» ότι υπάρχει Ανάσταση των Νεκρών και πρόγευση του παραδείσου;

 

Αγιου Παϊσιου Λόγοι, Τόμος Γ’