Η δύναμη της αγάπης

Η δύναμης της αγάπης είναι η ελπίδα, γιατί περιμένουμε τον μισθό της αγάπης.

Η ελπίδα είναι πλούτος, ενός  πλούτου που δεν φαίνεται. Αυτή φονεύει την απόγνωση. Αυτή είναι η θύρα της αγάπης. Αυτή εικονίζει μέσα  μας τα πράγματα που βρίσκονται μακριά. Αυτή είναι ανάπαυσις και ανακούφιση από τους κόπους.

Έλλειψη της ελπίδας σημαίνει αφανισμό της αγάπης. Σε αυτήν είναι δεμένοι οι πόνοι, σε αυτήν είναι κρεμασμένοι οι κόποι, αυτήν περικυκλώνει το έλεος του Θεού…

 

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος- Σήμερα 30 Μαρτίου γιορτάζει

Ο κόσμος δεν καταλαμβαίνει

Το γεγονός ότι ο κόσμος δεν μας καταλαμβαίνει, δεν σημαίνει ότι είμαστε έξω από την αλήθεια.Αντιθέτως, αυτός που πιστεύει στον Χριστό βλέπει ότι οι άλλοι απατώνται. Αυτοί που αγνοούν τη Θεία Δικαιοσύνη, είναι αυτοί που προκαλούν κάθε είδους θλίψεις στους πιστούς.

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ- Από το βιβλίο “Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας”

 

Είναι το παν

Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.

Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ότι άλλο, εμείς δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στη ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να το φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός. Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.

Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.

 

Άγιος Πορφύριος

Για να φτάσεις εκεί που αληθινά ποθεί η ψυχή

 

Η ευκολία, το βόλεμα, ο φόβος, η συνθηκολόγηση, η ανομολόγητη δειλία δεν ήταν ποτέ συστατικά της αιώνιας ζωής.

Αντίθετα, είναι οι δυσκολίες, οι δοκιμασίες, οι προδοσίες, οι θλίψεις, οι διωγμοί, οι εμπαιγμοί, οι κατά κόσμον αποκλεισμοί που οδηγούν εκεί που αληθινά ποθεί η ψυχή.

Να θυμάσαι λοιπόν πως για να φτάσεις στην Ανάσταση, προϋπόθεση είναι πρώτα να περάσεις από την Σταύρωση.

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Εξ ύψους χαρά

Εορτή του Ευαγγελισμού - η πιο αγαπημένη από τις αγαπημένες μου εορτές! Στον Εσπερινό και στον Όρθρο στεκόμουν στο ιερό και άκουγα τους "ύμνους αγαλλιασεως"! "... Εὐφραινέσθω ἡ κτίσις, χορευέτω, ἡ φύσις, ὅτι Ἀρχάγγελος Παρθένῳ, μετά δέους παρίσταται...", και σκεφτόμουν: Πως μπορεί να υπάρχουν προβλήματα; Δεν είναι φτιαγμένη ολόκληρη η ζωή μας από την αποδοχή και την αφομοίωση αυτής της "εξ ύψους" χαράς, από την προσπάθεια να την κάνουμε δική μας, από το να βλέπουμε και να δεχόμαστε αυτή τη χαράς αιωνίως νέα;

 

Από το βιβλίο "Ημερολόγιο" του π.Αλέξανδρου  Σμέμαν

H «ευτυχία»

Εκείνο που με τη θνητή γλώσσα ονομάζεται ευτυχία, συχνά γίνεται η μεγαλύτερη δυστυχία των ανθρώπων. Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ’ αυτή την «ευτυχία»; Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μην παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία.

Σ’ όποιον η ευτυχία γίνει είδωλο, γι' αυτόν ο Θεός σταματά να είναι Θεός. Όποιος λιβανίζει την ευτυχία τη δική του -αδιαφορώντας για την ευτυχία των άλλων- με θυμίαμα και λιβάνι, αυτός δεν προσφέρει θυσία στο Θεό. Όποιος νομίζει ότι τα άκρα του κόσμου βρίσκονται στον ορίζοντα της ευτυχίας του, τούτος αγκαλιάζει με τα χέρια του μία ψευδαίσθηση από καπνό. Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς Θεό, αυτός βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή και γελά με γέλιο που θα παγώσει. Διότι όσο η ευτυχία κατοικεί σ’ ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της. Δεν υπάρχει σπίτι στον κόσμο στο οποίο η δυστυχία δεν θα εισχωρήσει και δεν θα δείξει το αποκαλυμμένο της πρόσωπο.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αργά βαδίζει ο Χριστός»

Έχουν οι μεγάλοι τα σχέδια τους, έχει κι ο Θεός τα δικά του

Αγκιστρωμένοι στην κίβδηλη ασφάλεια, αποχαυνωμένοι στην εικονική πραγματικότητα, αναπαυμένοι σε μια δαιμονική μαλθακότητα χάνουμε κάθε στιγμή τη ζωή μας, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά μας. Οι αξίες σβήνουν γιατί εμείς είμαστε ανάξιοι. Ο Θεός φαίνεται πως μας εγκατέλειψε γιατί πρώτα εμείς Τον εξορίσαμε από την καρδιά μας. Το σκοτάδι πυκνώνει γιατί αποστραφήκαμε το φως. Πλανηθήκαμε οικτρά και τρέχουμε ολοταχώς προς τον γκρεμό.

Αλήθεια, άραγε υπάρχει τώρα πια σωτηρία, επιστροφή; Μετάνοια χρειάζεται και προσευχή. " Έχουν οι μεγάλοι τα σχέδια τους, έχει κι ο Θεός τα δικά του". Τούτος ο παρηγορητικός λόγος του Αγίου Παϊσίου μας ανοίγει παράθυρο στην ελπίδα. Δύσκολοι οι καιροί. Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η πίστη. Όλοι οι άλλοι μας έχουν προδώσει, μας εγκατέλειψαν, εκκωφαντικά μας αγνόησαν.

Θεέ μου μην αργείς...

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Η Αλήθεια είναι ο Χριστός

Ο Επίσκοπος δεν ζεί για τον εαυτό του. Ζεί για τον λαό του να είναι εκεί στις χαρές και στις θλίψεις του.

Η Αλήθεια ειναι πάντοτε μια. Και η Αλήθεια ειναι ο Χριστός!Να μην μας νοιάζει τι μας λεν οι άλλοι για μας. Έγνοια μας να είναι τι λέει ο Χριστός για μας. Τίποτε ανθρώπινο δεν μένει.  Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι η Αιώνια Ζωή είναι στον Ουρανό και οτι εδώ είμαστε ενοικιαστές.

Η προοπτική μας είναι η Αιώνια Ζωή!

Πάνω σε αυτή την πίστη στηρίχθηκε όλος ο Ελληνορθόδοξος πολιτισμός μας όλες οι επαναστάσεις μας. Ήταν άνθρωποι που κοινωνούσαν Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και Ζωή Αιώνιο!

 

Μητροπολίτης Μόρφου  Νεόφυτος την 20ή Φεβρουαρίου 2022 [Κυριακή του Ασώτου 20 Φεβρουαρίου 2022]

Μερικοί διψούν και δεν γνωρίζουν το γιατί

Μερικοί διψούν και δεν γνωρίζουν το γιατί και παραμένουν με ένα ανεκπλήρωτο κενό....Όσο κανείς πλησιάζει το Θεό, τόσο πιο πολύ τον ενισχύει ...Η ζωή των Αγίων, παρά τις πυκνές διακυμάνσεις της, ήταν πλημμυρισμένη από μία απεριόριστη άνεση που δεν γνώρισε την ανία...

Μπορούμε σήμερα να επαναλάβουμε τα λόγια του Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου;

«Τό πρόσωπό μου λάμπει, όπως το πρόσωπο του Αγαπημένου μου, κι όλα μου τά μέλη γίνονται φωτεινά, και τότε γίνομαι περισσότερο ωραίος από τους πιό ωραίους, περισσότερο πλούσιος από τούς πιό πλούσιους, περισσότερο ισχυρός από τούς πιο ισχυρούς».

 

+ π.Μωυσής Αγιορείτης

Άγιος Αλέξιος, η εμφάνεια του αφανούς

 

Ο Άγιος Αλέξιος, ο Άγιος που κατόρθωσε να αποσπάσει από τον ίδιο το Θεό την πιο σεμνή επωνυμία, έγινε για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας το πρότυπο της αφάνειας.

Ο ίδιος επιφανής με ορίζοντες άριστων προοπτικών δόξης, πλούτου, ισχύος συντρίβει διά μιας κάθε τι που θα μπορούσε να του περιορίσει την πνευματική του εγγύτητα με τον Κύριο. Προσφέρει τον εαυτό του στον Θεό και έτσι τον Θεό στους ανθρώπους. Γεμίζει την γη με αγιασμό, που και σήμερα η Εκκλησία ζωντανά βιώνει δια της χάριτος των αγίων του λειψάνων που ευωδιάζουν άρρητα, μυροβλύζουν και θαυματουργούν.

 

Από το βιβλίο “ Άγιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού- Η εμφάνεια του αφανούς”

Να μη με γνωρίζει κανείς εκτός από Εσένα

Κάνε με χρυσάφι κρυμμένο στο πιο απόκρυφο θησαυροφυλάκιο Σου, κανείς να μη σε γνωρίζει εκτός από Εσένα. Γιατί, όσο με γνωρίζεις Εσύ, είμαι επώνυμος, όσο ομως οι άνθρωποι με γνωρίζουν, το όνομα μου είναι αμφιβολία...

 

Από το βιβλίο Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς “Προσευχές στη λίμνη”

Πότε οι αρρώστιες κάνουν καλό

Οι αρρώστιες βοηθούν τους ανθρώπους να ‘εξιλεωθούν’, όταν δεν έχουν αρετές. Μεγάλο πράγμα η υγεία, αλλά και το καλό που προσφέρει η αρρώστεια, η υγεία δεν μπορεί να το δώση! Πνευματικό καλό! Είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αμαρτία, και μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό… όσο περισσότερο ταλαιπωρηθή με κάποια αρρώστια ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο εξαγνίζεται και αγιάζεται, αρκεί να κάνη υπομονή και να την δέχεται με χαρά.

 

Άγιος Παΐσιος

Εικονική πραγματικότητα vs Ουράνια αιωνιότητα

Θαρρώ πως την εποχή ετούτη ο κόσμος είναι βαθιά διχασμένος. Μπερδεμένος, χωρίς πυξίδα, παγιδευμένος μεταξύ εικονικής πραγματικότητας και κιβδηλης αντίληψης της ζωής και του περιβάλλοντος του.

Δεν ξέρουμε πια τι να πιστέψουμε και τι όχι. Ποια είναι η αλήθεια και που εισχωρεί ύπουλα το ψέμα και η προπαγάνδα. Κάποιοι άνθρωποι με φωτισμένο νου μπορούν και διακρίνουν. Άλλοι απλώς το υποπτεύονται, μα οι περισσότεροι ούτε καν υποψιάζονται πως ότι μας σερβίρεται έχει μέσα δόλο, πλάνη, ξεπεσμό των ηθών,θολούρα πνευματική.

Σήμερα ζούμε αυτό ακριβώς που πραγματεύεται η διάσημη αμερικανική ταινία "Matrix". Ένα ψεύτικο, εικονικό κόσμο κατασκευασμένο από τις μηχανές για να κρατήσει τον ανθρώπινο πληθυσμό υπάκουο.

Οι μηχανές αυτές είναι τα ΜΜΕ, η τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα. Συνδεδεμένος πλέον με το δίκτυο ο κάθε άνθρωπος 24 ώρες το 24ωρο. Κάθε στιγμή φρέσκες ανάλαφρες ειδήσεις, εφαρμογές παιχνιδιών, νέα από το μέτωπο του πολέμου, κρούσματα της πανδημίας. Γυμνό, τρομοκρατία, φόβος, μοιχείες, ύβρεις, τσακωμοί, κουτσομπολιά, φόνοι... Κι όλα αυτά μέσω του κινητού ή της τηλεόρασης. Εθισμένοι στην εικονική πραγματικότητα και αγνοούντες πλήρως την ουράνια αιωνιότητα.

Γι' αυτό ο άνθρωπος από αυτή την υπερπληροφόρηση- παραπληροφόρηση, τα σκουπίδια με τα οποία τρέφεται (;) πνευματικά, κουράζεται ψυχικά, αποσυντονίζεται συναισθηματικά, μπερδεύεται, χάνει το νόημα, τι είναι σημαντικό και τι όχι. Ο νους δεν ησυχάζει ποτέ, παύει να σκέπτεται, χάνει τη θέληση να προσεύχεται. Δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος να έχει δική του γνώμη, η γνώμη που σχηματίζει δεν είναι δική του αλλά των μέσων που νυχθημερόν ακολουθεί.Η κριτική σκέψη είναι απούσα και ο άνθρωπος σκόπιμα κρατιέται πάντα φοβισμένος, κι  γι' αυτό φροντίζουν πάλι τα μέσα, ώστε με το φόβο στη ψυχή να είναι πιο ευάλωτος και έτσι πιο εύκολα διαχειρίσιμος από το σύστημα. Είναι τόση η δύναμη του δικτύου, ώστε να διαμορφώνει την κοινή γνώμη, να αποκοιμίζει ή όποτε θέλει έντεχνα να εξαγριώνει, αλλά και με τρόπο να αποπροσανατολίζει τον θεατή από τα πραγματικά του προβλήματα.

"Έτσι θέλουν οι άλλοι να αποβλακωσουν τον κόσμο με την τηλεόραση. Δηλαδή, αυτά που ακούν οι άνθρωποι, αυτά να πιστεύουν, αυτά να κάνουν...Υπάρχει όμως και άλλη τηλεόραση η πνευματική...Να καταλάβουν την πνευματική τηλεόραση, γιατί με τα κουτιά θα χαζέψουν". Τα λόγια αυτά τα προφητικά του Αγίου Παϊσίου, σ' έναν προσκυνητή, περιγράφουν τη θλιβερή πραγματικότητα του σήμερα.*

Αν θέλουμε να ηρεμήσουμε, να γαληνέψουμε, να πάρουμε δύναμη και κουράγιο, ελπίδα και πίστη για τα δύσκολα που βιώνουμε, να έρθουμε πάλι σε επαφή με τον εαυτό μας, αυτή είναι η πρώτη κίνηση: Να κλείσουμε την τηλεόραση. Ν' αποσυνδεθούμε από την πλάνη και να ποθήσουμε την αλήθεια. Να πάμε στην εκκλησία να ανάψουμε ένα κερί, να λέμε πρωί- βράδυ προσευχή. Να βρούμε έναν καλό παπά να εξομολογηθούμε και να μας διαβάσει συγχωρητικη ευχή. Κι έτσι λίγο-λίγο να ξαστερώσει ο νους, να σκορπίσει το σκοτάδι του φόβου και της πλάνης και να χαράξει στην ψυχή η θεϊκή αυγή. Να ψιθυρίζει η καρδιά την μονολόγιστη ευχή.

Όπως ξέρεις, εγώ δεν διαβάζω εφημερίδες, αλλά αυτά τα μαθαίνω από "άλλου", θα μας εκμυστηρευτεί ξανά ο αγαπημένος άγιος Παΐσιος. Αυτό το "άλλου" να ποθήσουμε. Από αυτή την πηγή, φως κι αγάπη να αντλήσουμε.

 

Φωτίζε μας, Κύριε...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

* Πες το σύμπτωση, τραγική ειρωνεία ή καλύτερα πρόνοια Θεού... Ένας από τους ελάχιστους λόγους για να δεις τηλεόραση είναι η σειρά για τη ζωή του Αγίου Παϊσίου που προβάλλεται αυτό τον καιρό.

Σημ.: Οι φωτογραφίες είναι  από την σειρά “Άγιος Παΐσιος, Από τα Φάρασα στο Ουρανό”

Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε!

Κάποιος μοναχός της Μονής του Σαρώφ κυριεύθηκε από μελαγχολία. Μια φορά μάλιστα που ένιωσε να φθάνει στην απόγνωση, ζήτησε την συμπαράσταση ενός αδελφού.

Βγήκαν και οι δύο έξω από την Μονή μετά τον Εσπερινό και άρχισαν να περιπατούν στον κήπο και να παρηγορούνται με την συζήτηση. Πλησίασαν στον σταύλο της Μονής. Εκεί κοντά άρχιζε το δρομάκι που οδηγούσε στην πηγή του Οσίου Σεραφείμ. Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’ αλλάξει κατεύθυνση, για να μην συναντηθεί με τον Στάρετς σ’ αυτήν την ψυχική κατάσταση. Πριν όμως προφθάσουν ν’ απομακρυνθούν, τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους. Οι δύο Μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. Εκείνος τους ευλόγησε και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλωσύνη. Σαν στοργικός πατέρας!

Κατόπιν άρχισε να ψάλλει ένα τροπάριο της ενάτης ωδής του μικρού Παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, που ψάλλεται σε κάθε θλίψη και δοκιμασία:

Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἐξαφανίσασα.(Μικρὰ Παράκλησις, ὠδὴ θ´)

Γέμισε μὲ χαρὰ τὴν καρδιά μου, Παρθένε, Ἐσὺ ποὺ δέχθηκες μέσα Σου τὸν Χριστό, ο οποῖος εἶναι ἡ χαρὰ σὲ τέλειο βαθμό, κι ἔτσι ἐξαφάνισες τὴ λύπη ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἁμαρτία.

Ύστερα χτύπησε το πόδι του στην γη και είπε:

- Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανάστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο!

Η ψυχική κατάστασις του Στάρετς μεταδόθηκε στην ψυχή των αδελφών. Ζωογονημένοι τώρα με την χαρά του, επέστρεψαν στην Μονή ειρηνικοί!

 

Από το βιβλίο: ''Χαρίσματα και Xαρισματούχοι'', τόμος Α΄, Ιερά Μονή Παρακλήτου.

Χαῖρε

 

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς· χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα· χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.

Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον· χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.

Χαῖρε, δι’ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις· χαῖρε, δι’ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

 

Από τους Χαιρετισμούς στη Θεοτόκο, Στάση α'

Η ιστορία της ζωής μας

 

Ήταν θυμάμαι αρχές του 2009 όταν οι πρώτες ανησυχίες ακούγονταν για μεταφορά της κρίσης και στον τόπο μας, λόγω του κραχ στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 2008. Τρέξαμε τότε να αγοράσουμε βιβλία να διαβάσουμε και να μάθουμε λίγο για τα οικονομικά. "Φταίνε οι τραπεζίτες, φταίει ο καπιταλισμός, φταίμε κι εμείς" λέγανε τότε και ο καιρός περνούσε.

Τα καταστήματα έκλειναν το ένα μετά το άλλο, οι δουλειές μειώνονταν και οι πρώτες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα ήταν γεγονός. Εμείς ευτυχώς την γλυτώσαμε μόνο με μειώσεις μισθών και είμαστε και ευχαριστημένοι που είχαμε εργασία. Όταν όμως τέτοιο καιρό τον Μάρτιο του 2013 έγινε το κούρεμα καταθέσεων όλοι πάγωσαν.Capital controls, ουρές έξω από τις τράπεζες,  για να πάρουμε τα λεφτά μας.Τα λεφτά μας που ήταν για μας το παν, ο Θεός μας. " Τα λεφτά πάνω από όλα". Δεν το λέγαμε, αλλά αυτό ουσιαστικά πιστεύαμε. Τα πάντα γκρεμίζονταν, τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι επιθυμίες για τα μεγαλεία, τα ταξίδια, η μεγάλη ζωή που επιθυμούσαμε έγινε στάχτη. Ο φόβος της χρεοκοπίας και της απώλειας των πάντων είχε εισχωρήσει σε κάθε κύτταρο μας.

Τον Ιούλιο του ίδιου έτους κατ'  ευδοκία Θεού, επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά το Άγιο Όρος. Περισσότερο από περιέργεια καθώς τελείως άσχετοι με εκκλησίες και παπάδες αλλά και με μια έκδηλη αγωνία για το μέλλον. Να μάθουμε από κάποιον διορατικό γέροντα τι θα γίνει με τα λεφτά μας, τις περιουσίες μας, τον τόπο μας. Γεμάτοι απορίες και πολλές ερωτήσεις γραμμένες στο χαρτί, που τελικά δεν χρειάστηκε να απαντηθούν ποτέ. Γιατί, μάλλον εκεί λίγο υποψιαστήκαμε το νόημα, τον βράχο πάνω στον οποίο σκάνε τα απειλητικά κύματα, την οδό και την αλήθεια.Το μυστικό; η εξομολόγηση. Ένα πέπλο βαρύ έπεσε ξαφνικά από τα μάτια της ψυχής και όλα φάνηκαν πιο φωτεινά, αλλιώτικα, ευλογημένα, θεϊκά.

...Πριν 2 χρόνια (2020) η ζωή και πάλι αναποδογύριστηκε. Πανδημία, εγκλεισμοί, αποκλεισμοί, εκβιασμοί, φόβος θανάτου, μάσκες, αντισηπτικά, αποστάσεις, αποξένωση, πρόστιμα, διατάγματα, κρυμμένα χαμόγελα, άδειες παιδικές χαρές, ενέσεις, άρρωστοι που σιγοσβήνουν στις εντατικές,έχθρα και μνησικακία. Και όσοι κάπως τα καταφέραμε να είμαστε ζωντανοί  κάπου κάπου για να παρηγορηθούμε λέγαμε "Πάνω από όλα υγεία, τα υπόλοιπα τακτοποιούνται". Και όπως οι τηλεοπτικές σειρές, το θέμα της πανδημίας κάπου έληξε στις 2 σεζόν...

2022, πόλεμος. Η νέα συμφορά που μας κατακλύζει. Φόβος και τρόμος μην τυχόν και η φωτιά που άναψε έρθει και στη γειτονιά μας. Πυρηνικά, νεκροί, άμαχοι, πρόσφυγες.  Όλοι τώρα ρωτούν για υπόγεια καταφύγια,προμήθειες τροφίμων και για κάψουλες ιωδίου για να αντιμετωπίσουν την ραδιενέργεια. Και το σλόγκαν τώρα άλλαξε ξανά: " Η ειρήνη πάνω απ' όλα". Και οι μέρες, οι μήνες περνούν...

Και οι άνθρωποι συνεχίζουμε το ταξίδι μας σε αυτή τη πρόσκαιρη ζωή πάντα φοβισμένοι. Μια απειλή φεύγει και άλλη έρχεται. Τρομαγμένοι, παρασυρμένοι όπου φυσάει ο άνεμος, δίχως πυξίδα, χωρίς αντιστάσεις, σαν φοβισμένα πουλιά μακριά από τη θαλπωρή της ζεστής φωλιάς. Γιατί άραγε; Γιατί μας έλειψε το ένα, ή μάλλον ο Ένας. Γιατί πήραμε τη ζωή μας λάθος. Γιατί ποτέ δεν ψάξαμε το νόημα, το λόγο της ζωής, γιατί υπάρχουμε, γιατί πονάμε, ποιος είναι ο προορισμός μας.

 "Ζητείται δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού" (Ματθ. 6,33). Αυτό είναι το παν. Πρώτος να είναι στην καρδιά μας ο Χριστός. Ο θησαυρός μας, το πρώτο μας μέλημα, ο πόθος της ψυχής μας να είναι ο Θεός και το θέλημα του. Τα παθήματα τόσων χρόνων μας το δείχνουν ξεκάθαρα.Τα είδωλα του κόσμου ένα ένα καταρρέουν. Χρήμα, υγεία, ειρήνη.Τα ψέματα όμως τελειώνουν. Είναι ώρα επιστροφής. "Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω" (Αποκ.3,20). Χτύπα ο Κύριος την πόρτα της καρδιάς μας. Θα Του ανοίξουμε; Θα αφήσουμε επιτέλους το φως να σκορπίσει το σκοτάδι μας;

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Η κιβωτός είναι η Εκκλησία

 

Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Ο Κύριος επί έξι αιώνες προειδοποιούσε πώς θα γίνει κατακλυσμός, αλλά δεν τον πίστεψαν και δεν μετανόησαν μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Ακόμη κι οι εργάτες πού προσέλαβε για να κατασκευάσουν την κιβωτό, δεν πίστεψαν και γι” αυτό πήραν μόνο τον μισθό της δουλείας τους, αλλά δεν σώθηκαν χάθηκαν κι αυτοί στον κατακλυσμό. Εκείνη η εποχή είναι προμήνυμα της δικής μας. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν.

 

Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα

Μεγάλη Σαρακοστή, ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα!

 

“Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε”.*

 Το στάδιο έχει ανοίξει γα τους αθλητές που θέλουν να αγωνιστούν τον καλό αγώνα της Μεγάλης Σαρακοστής. Ένας αγώνας που ξεκινά με την συγχώρεση. Στον Εσπερινό της Συγχωρήσεως σήμερα Κυριακή της Τυρινής, ο καθένας από εμάς ζητά συγχώρεση από τους αδελφούς τους οποίους μπορεί να πίκρανε, να πλήγωσε, να στεναχώρησε.  “…Πρώτον, καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι…” όπως διαβάζουμε στην ευχή της Θείας Μεταλήψεως. Να αλλήλοσυγχωρεθούμε, να χωρέσει ο ένας στην καρδιά του άλλου, να διώξουμε από την ψυχή μας κάθε μνησικακία και έχθρα ώστε να βαδίσουμε ανάλαφροι και καθαροί τον δρόμο τον πνευματικό.

Δεύτερο στοιχείο του αγώνα η νηστεία. Η κατάλυση της νηστείας, η παρακοή των πρωτοπλάστων στην εντολή του Θεού ήταν η αιτία της εξορίας από τον παράδεισο. Με την νηστεία η οποία είναι η βάση όπως λένε οι άγιοι πάτερες, θα επιστρέψουμε πίσω. Μια νηστεία όχι στείρα, όχι μόνο των τροφών, αλλά και των παθών, την  πείνα για το ουράνιο, την σιωπή, την προσευχή, την εγκράτεια, την εξομολόγηση και την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Κυρίου μας.

Οι ακολουθίες κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής πυκνώνουν. Χαιρετισμοί της Παναγίας, Μέγα Απόδειπνο, Κατανυκτικοί Εσπερινοί, Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες... Ευκαιρία για τον αποκαμωμένο από τα προβλήματα άνθρωπο του σήμερα να πάρει δύναμη, κουράγιο, να μετέχει έμπρακτα, πιο ενεργά,αλλά και συνάμα να γευτεί τη χάρη που προσφέρει η ζωή της Εκκλησίας.

Και έτσι βημα-βημα με τη χάρη του Θεού να φτάσουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, να πορευθούμε μαζί με τον Χριστό, μέχρι τέλους. Αταλάντευτα, σταθερά, με εμπιστοσύνη και πίστη. Από τη μεγαλειώδη είσοδο στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων, στα άχραντα πάθη Του. Να βιώσουμε και εμείς σε όλη την ύπαρξη μας την προδοσία, τους προπηλακισμούς, τους εμπαιγμούς, τις μαστιγώσεις, τα καρφιά, την σταύρωση στον Γολγοθά. Περνώντας μέσα από αυτό το δύσβατο μα ευλογημένο δρόμο θα έχουμε τη χαρά να ζήσουμε κι εμείς τη Λαμπρή, να αντικρίσουμε τον κενό τάφο του Ιησού Χριστού όπως τις μυροφόρες και να νιώσουμε στην καρδιά μας την βεβαιότητα της νίκης επί του θανάτου, τον θρίαμβο της Ανάστασης.

Να πως σκιαγραφεί τη Μεγάλη Σαρακοστή στο ομώνυμο βιβλίο του ο π.Αλέξανδρος Σμέμαν: «Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε -μακριά, πολύ μακριά- τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη». Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στον ορίζοντα. ‘’Μὴ καταισχύνῃς ἡμᾶς ἀπὸ τῆς προσδοκίας ἡμῶν, Φιλάνθρωπε!’’».

 Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το δύσκολο, μα και όμορφο ταξίδι. Καλό στάδιο, καλόν αγώνα! 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 *Στιχηρό Ιδιόμελο των Αίνων στον όρθρο της Κυριακής της Τυρινής

Εκείνος που αγαπά τον Χριστό

Εκείνος που αγαπά το Χριστό, οπωσδήποτε Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός π.χ. δεν έπαυσε να ευεργετεί τους ανθρώπους και ενώ δεχόταν την αχαριστία και τις βλασφημίες τους, έδειχνε μακροθυμία και όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, υπέμεινε χωρίς καθόλου να λογαριάζει για κανένα το κακό που Του έκανε. Αυτά τα τρία είναι τα έργα της αγάπης προς τον πλησίον, χωρίς τα οποία, εκείνος που λέει ότι αγαπά το Χριστό ή ότι θα επιτύχει την βασιλεία Του, ξεγελά τον εαυτό του. Γιατί ο Κύριος λέει: “Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών καθένας που με λέει Κύριε – Κύριε, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του Πατέρα μου”(Ματθ. 7, 21), και πάλι: “Όποιος με αγαπά, θα τηρήσει τις εντολές μου”(Ιω. 14, 15).

 

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Μέσα από τον σταυρό βλέπεις τον Θεό

Δὲν ὑπάρχει ὕπαρξη χωρὶς σταυρὸ μέσα στὴ γήινη καὶ παροδικὴ ζωή. Ἀλλὰ ἐνῶ ὁ σταυρὸς ἐκείνων ποὺ πιστεύουν στὸν Θεό, κάνει τὸν Θεὸ ὁρατὸ διὰ τῶν πραγμάτων σὰν μία πολὺ μεγάλη αἰτία χαρᾶς, ὁ σταυρὸς ἐκείνων ποὺ εἶναι προσκολλημένοι μὲ τρόπο ἀποκλειστικὸ σ’ ἕναν ἀδιαφανῆ κόσμο, ποὺ θεωρεῖται μοναδικός, εἶναι μία ἀπογοήτευση.  Γιὰ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει ἀληθινὰ στὸν Θεὸ ὁ σταυρὸς εἶναι διαφανής. Διὰ μέσου αὐτοῦ βλέπει τὸν Θεό. Γιὰ τοὺς ἄλλους συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὰ ἐγκόσμια πέφτει κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ καὶ χάνεται.

 

π. Δημήτριος Στανιλοάε

Λείπουν τα παραδείγματα

 

– Γέροντα, γιατί ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέει ότι οι Μάρτυρες των εσχάτων χρόνων θα είναι «υπέρ πάντας Μάρτυρας»;

– Γιατί παλιά είχαμε μεγάλα αναστήματα. Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα – μιλώ γενικά για την Εκκλησία και τον Μοναχισμό. Τώρα πλήθυναν τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητές της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, γιατί δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε. Ο Καλός Θεός βέβαια θα λάβη υπʹ όψιν Του την εποχή και τις συνθήκες στις οποίες ζούμε και ανάλογα θα ζητήση. Αν λίγο αγωνισθούμε, θα στεφανωθούμε περισσότερα από τους παλαιούς.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

Γέροντα τι θα γίνει με τον πόλεμο;

 

Γέροντα ,τι θα γίνει με την Ουκρανία; θα έχουμε πόλεμο και στην Ελλάδα;

-Που να ξέρω ευλογημένο μου παιδί; Αν ήμουν προορατικός θα αγόραζα λαχείο για να επισκευάσω το κατεστραμμένο Κελλάκι μου.

Όμως τώρα, με τον επικείμενο πόλεμο, θα ήταν συνετό να εκδώσει το Υπουργείο δύο νέα παραγγέλματα : το «Μένουμε ανασφαλείς» και το «Μένουμε καταφύγιον».

Επίσης θα παρακαλέσουμε τους επιστήμονες να βγάλουν και νέα σωτήρια εμβόλια. Ένα για προστασία από τα πυρηνικά , ένα για τους βομβαρδισμούς και ένα για την πείνα. Και έτσι δεν θα έχουμε να φοβηθούμε τίποτα πλέον.

Ω ανόητε άνθρωπε! που ενόμισες πως μπορείς να μένεις ατρόμητος κάτω από τα δικά σου μόνο χέρια. Αν δεν καταφύγουμε έστω και τώρα στις φτερούγες της μετανοίας δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.

 

-Τι ωραία τότε! ευκαιρία με τον πόλεμο να μετανοήσουμε!

-Ευλογημένε, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να διορθωθεί μέσα στην ειρήνη ,θα διορθωθεί στον πόλεμο; Τον πόλεμο μόνον ο διάβολος τον θέλει.

Εύχομαι να πάψουν οι μέσα μας πόλεμοι για να σταματήσουν παντοτινά και οι έξω μας. Ο Ειρήναρχος Χριστός να χαρίζει φώτιση και καλή μετάνοια σε όλους μας πριν να είναι αργά.

 

 π.Διονύσιος Ταμπάκης

 

Βοηθάει με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει

Ο Κύριος είναι πάντοτε κοντά μας, έτοιμος να βοηθήσει τους εκλεκτούς Του. Μα ποτέ και σε τίποτε δεν δείχνει φανερά την δύναμή Του, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος. Και αυτό για να μη καταντήσουμε να παρανοήσουμε την βοήθειά Του. Γιατί τότε θα μας βγει σε κακό.

Και ενεργεί έτσι από την φροντίδα Του για τους εκλεκτούς Του. Επειδή θέλει να τους δείξει, ότι ούτε στιγμή δεν παύει να φροντίζει γι’ αυτούς, έστω κι αν δεν γίνεται αντιληπτός. Τους αφήνει, λοιπόν, οτιδήποτε κι αν τους συμβεί, να κάμουν ένα αγώνα, ο καθένας ανάλογα με την δύναμή του, κοπιάζοντας στην προσευχή. Και μόνο, να κάτι είναι τόσο πολύ δύσκολο, ώστε να τους καταβάλει, (όταν δηλαδή φανούν ανίκανοι να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους, όταν είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους, επειδή η φύση τους δεν είναι άξια για τέτοιο αγώνισμα), τότε τον αγώνα τον τελειώνει Εκείνος με την μεγάλη Του δύναμη. Τότε τους βοηθάει. Με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει. Και στο μέτρο που είναι άξιοι. Τους ενισχύει σε όσο μέτρο απαιτούν οι περιστάσεις, χωρίς εκείνοι να το καταλαβαίνουν. Και τους βοηθάει, μέχρι που να δυναμώσουν οι ίδιοι, και να μπορούν πια να ξεπερνούν τις δοκιμασίες τους μόνοι τους.

Τους βοηθάει να λύσουν το δύσλυτο γι’ αυτούς πρόβλημα των δοκιμασιών τους με την γνώση, που τους χαρίζει. Και η γνώση αυτή, και μόνο που την σκέπτονται, τους ξυπνάει σε προσευχή που τους ωφελεί κι από τις δύο πλευρές.

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος