Ετοίμασε τη λαμπάδα της καρδιάς σου

Ετοιμάσου, αδελφέ μου, ετοιμάσου για την υποδοχή του ουράνιου Νυμφίου, του υπερένδοξου Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ιδού, «έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα».  Ξύπνα, ετοίμασε τη λαμπάδα της καρδιάς σου. «Ανάστα, τί καθεύδεις; το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι».

Έρχεται Εκείνος που μαζί Του θα ζεις και θα συνευφραίνεσαι αιωνίως. Πρόσεξε να μη σβήσει η λαμπάδα σου. Πρόσεξε να μη νυστάξει η ψυχή σου από τη ραθυμία και την ακηδία.

Ετοιμάσου να δεχθείς μέσα σου τον Κύριο της δόξης. Ήρθε και χτυπά κιόλας τη θύρα της καρδίας σου. Άκουσέ Τον.

 

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Να είμαι εκεί...

Θα είμαι εκεί...Να δω ότι με κοιτάς και να χαθώ στο χρώμα της Αγάπης.

Θα είμαι εκεί... Να δεις ότι κλαίω και να μπείς στο βλέμμα να ομορφύνει το δάκρυ.

Θα είμαι εκεί όπου θα λιτανεύσουν τη εικόνα Σου στο σκοτάδι και στο "Ιδού" θα προσπέσω όπου θα πέφτει το φως των τριών κεριών.

Το ξέρω πως όταν φύγουν τα κεριά θα είναι πάλι σκοτεινά αλλά η ανάμνηση θα είναι το Φως και αυτό μου αρκεί μέχρι την Ανάσταση. Αρκεί να είμαι εκεί....

 

Πηγή: anazhthseis-elena.blogspot.gr

Πώς να ερωτευτώ;

 

Θυμάμαι, όχι πολλά χρόνια πριν, τη Μεγάλη Βδομάδα νήστευα. Ξεκινούσα την Αγία Δευτέρα με πολλή δυσθυμία, σαν έθιμο, όχι γιατί ποθούσα ή ήθελα, αλλά επειδή έτσι έπρεπε. Έβλεπα τον “Ιησού από τη Ναζαρέτ” και άλλες θρησκευτικές ταινίες που πρόβαλλε η τηλεόραση. Την Αγία Παρασκευή περνούσα κάτω από τον Επιτάφιο αφού τον περίμενα να περασει από τη γειτονιά μου.

Μέσα στην Εκκλησία έμπαινα μόνο το Μεγάλο Σάββατο το πρωί. Με συγκινούσε που έπεφταν τα μαύρα από τις εικόνες. Στεκόμουν στη σειρά μέσα στην κοσμοσυρροή να κοινωνήσω κι εγώ τον Χριστό. Το βράδυ της Ανάστασης ήμουν με τη λαμπάδα μου έτοιμος έξω από την εκκλησία, περιμένοντας τον ιερέα να πει σε υψωμένο τόνο της φωνής του, το “Δεῦτε λάβετε φῶς”. Κι αμέσως, κατευθείαν σπίτι μην τυχόν κρυώσει η σούπα και το αρνί.

 Πιστέψετέ με, δεν ένιωθα τίποτα διαφορετικό. Κάτι μεγάλο και λυτρωτικό. Τίποτα. Αντίθετα, το μόνο που ένιωθα ήταν ένα βάρος και μια αδιόρατη θλίψη που έκρυβα μέσα στο φαγοπότι και τα γέλια της Κυριακής.

Η πνευματική κατάσταση απουσίαζε ολοκληρωτικά. Όλα όσα γίνονταν ήταν μηχανικά. Χωρίς προετοιμασία, εξομολόγηση, προσευχή, μετάνοια,νηστεία και συμμετοχή στις Θείες Ακολουθίες της Εκκλησίας, τι περίμενα; Τι να νιώσω! Πώς να ερωτευτώ το Νυμφίο Χριστό; Πώς να συμπάσχω στα άχραντα Του παθη; Πώς να ζήσω Ανάσταση στην καρδιά μου; Με τυπικότητες μπροστά σ’ ενα Εσταυρωμένο Χριστό η ψυχή πάντα θαπαραμένει διψασμένη. Επιφανειακά δεν αγγίζει κανείς το Θεό. Χρειάζεται βάθος. Θυσία και πόνος, μετάνοια και κόπος.

Τελικά, μετά από πολλά χρόνια, άρχισα να μαθαίνω πως χωρίς σταυρό και χωρίς Χριστό, δεν υπάρχει αληθινή Ανάσταση.

 

Από το βιβλίο μας «Αποτυπώματα ψυχής»

Η ανάσταση του Λαζάρου

Το τελευταίο Σάββατο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας εορτάζει την ανάσταση του Λαζάρου του φίλου του Χριστού. Μια ανάσταση εξόχως σημαντική, μια προαναγγελία, ένας προπομπός της ανάστασης του Χριστού αλλά και της κοινής ανάστασης όλων των ανθρώπων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Ο Λάζαρος κάποτε αρρώστησε βαριά. Οι αδελφές του, στέλνουν μήνυμα στον Ιησού να έρθει στη Βηθανία και να γιατρέψει τον Λάζαρο. Ο Κύριος όμως δεν βιάζεται, όπως οι άνθρωποι. Ο Άχρονος Θεός είναι κυρίαρχος και επί του χρόνου και επί της αρρώστιας και επί του θανάτου. Γι΄ αυτό και δεν πανικοβάλλεται, δεν αγχώνεται, αλλά παραμένει ακόμα δύο μέρες στον τόπο όπου βρίσκεται προτού αναχωρήσει για τη Βηθανία.

Η Μάρθα στον δρόμο τρέχει να τον προϋπαντήσει  και κλαίγοντας του λέει: «Κύριε, αν ήσουν εδώ δεν θα πέθαινε ο αδερφός μου». Και τότε ο Χριστός της απαντά, «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ιω. 11, 25-26). Μια πραγματική αποκάλυψη της θεότητας του Ιησού. Η ανάσταση και η ζωή είναι ο Χριστός. Όποιος πιστεύει σ΄ Εκείνον δεν θα πεθάνει αλλά θα ζήσει αιώνια.

Στο πρόσωπο του Λάζαρου εικονίζεται ο κάθε ένας από εμάς. Στο  μνήμα κείτεται ο πεσμένος άνθρωπος, ο μεταπτωτικός, εκείνος που έχασε το δρόμο και τον προορισμό του. Η τραγικότητα μας, η φθορά μας, η φιλαυτία μας, η αμαρτία μας έχουν τελική κατάληξη τον θάνατο. Μόνο η ακράδαντη πίστη στον αληθινό Θεό ανεγείρει, ανακαινίζει, ανασταίνει.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι η νίκη του ανθρώπου επί του θανάτου. Είναι η βεβαιότητα της αγάπης του Θεού για το πλάσμα Του και έμπρακτη απόδειξη είναι η εκούσια θυσία Του επί του σταυρού που θα ακολουθήσει λίγες ημέρες αργότερα. Ο θάνατος Του μετατρέπεται σε Ανάσταση που συμπαρασύρει τον άνθρωπο από το θάνατο στη ζωή, από το σκοτάδι στο φως, από τον σκοτεινό Άδη στον ολόλαμπρο Παράδεισο.

Κι όπως τότε στη Βηθανία ο Κύριος φώναξε στον φίλο του «Λάζαρε, δεύρο έξω» έτσι και σήμερα ψιθυρίζει σε εμάς μυστικά μέσα στην καρδιά, «άνθρωπε έλα έξω». Έλα σε Μένα παιδί μου, δημιούργημα μου, έλα στο φως, έλα στην αγάπη, έλα μαζί μου στην Ανάσταση εκεί που δεν υπάρχει πια θάνατος αλλά ζωή αιώνια.

 

Αλέξης Αλεξάνδρου

Φλεγόμενη καρδιά

 

Όσο πιο πολύ αγωνιζόμαστε να αγαπήσουμε τον Χριστό, τόσο πιο πολύ νοιώθουμε μέσα μας χαρά και ευτυχία. Δεν υπάρχει στον κόσμο μεγαλύτερη ευτυχία από το να φλέγεται η καρδία μας από αγάπη προς τον γλυκύτατο Κύριό μας.

«Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6, 24). Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό με όλη την καρδία μας, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα τα γήινα είναι πρόσκαιρα και μάταια, και σε τίποτε από αυτά να μη προσκολληθούμε.

Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας, πρέπει να περιφρονήσουμε τρία πράγματα: Το χρήμα, τις ηδονές και την ανθρώπινη δόξα.

Είμαστε σε θέση να πούμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο, «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. 8, 35). Αν ναι, τότε είναι που πραγματικά αγαπούμε τον Χριστό! Δεν έχει τόση αξία το να αγαπούμε όσους μας αγαπούν. «Ποία υμίν χάρις εστί;» (Λουκ. 6, 32).

Αξία έχει το να αγαπούμε αυτούς, που μας εχθρεύονται, κι αυτούς, που μας μισούν!

 

 Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

 

Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.

 

Άγιος Πορφύριος

Αναζητώντας την κοινή λογική

Δεν μπορείς να σπάσεις αλυσίδες που δεν βλέπεις.*

__________________________

Λένε οι άγιοι πατέρες ανά τους αιώνες πως είναι κατά πολύ ανώτερο, αντί να σκέφτεσαι να προσεύχεσαι. Αντί να παλεύεις με ατελείωτες βασανιστικές σκέψεις και πονηρούς λογισμούς, να προσεύχεσαι. Να προσανατολίζεις το νου σου, την καρδιά σου, την ύπαρξη σου ολόκληρη προς το φως. Να ζητάς βοήθεια από τον Χριστό.

Σήμερα λοιπόν είναι πραγματικά θλιβερή η διαπίστωση πως ο άνθρωπος όχι μόνο δεν προσεύχεται αλλά έπαψε ακόμη και να σκέφτεται. Η κοινή λογική έχει πλέον χαθεί. Η κριτική σκέψη απούσα. Λίγοι είναι αυτοί που ακόμα μπορούν να διακρίνουν το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο.Τι διακυβεύεται, ποιοί οι απώτεροι σκοποί, ποιο το νόημα, που βρίσκεται πραγματικά η αλήθεια και που φωλιάζει το ψέμα. Οι περισσότεροι από εμάς, εδώ και δεκαετίες έχουμε πέσει σε λήθαργο βαρύ. Κι αναπόφευκτα συμβαίνει εκείνο που αναφέρει ο προφήτης Δαυίδ: "Ώτα έχουσι και ούκ ακούσονται· ρίνας έχουσι και ούκ οσφρανθήσονται." (Ψαλμός 113,14). Έχουμε αυτιά αλλά δεν ακούμε, έχουμε μύτες αλλά δεν οσφραινόμαστε, έχουμε μάτια μα δε βλέπουμε.

Γιατί άραγε; Γιατί τόσο μεγάλη τύφλωση; Ίσως γιατί επενδύσαμε με αφέλεια στην παντοδυναμία της γνώσης. Μιας γνώση όμως χωρίς φωτισμό άνωθεν, γίνεται επικίνδυνη, κοφτερό μαχαίρι που πληγώνει θανάσιμα. Επενδύσαμε στην ευκολία της τεχνολογίας και της άμεσης πληροφορίας. Πληροφορία όμως δίχως φιλτράρισμα, χωρίς ηθική, χωρίς φόβο Θεού, συμφεροντολογική, μετατρέπεται σε ψεύδος, προπαγάνδα, χειραγώγηση της μάζας.

Κι έτσι διαβάζουμε πολλές πληροφορίες μα δεν έχουμε αληθινή γνώση, νομίζουμε πως ξέρουμε ανά πάσα στιγμή όλα τα γεγονότα του κόσμου μα δεν είμαστε στ' αλήθεια ελεύθεροι άνθρωποι.Και δεν είμαστε ελεύθεροι γιατί είμαστε σκλαβωμένοι στα πάθη μας. Τη ραθυμία, την αδικία,την υποκρισία, την κακία, το ψέμα και την απιστία. Είμαστε σκοτισμενοι γιατί διώξαμε το φως από τη ζωή μας. Είμαστε μπερδεμένοι γιατί πυξίδα μας, αντί να έχουμε τον ουρανό, έχουμε τον φίλαυτο εαυτό μας.

Δεν μπορείς να σπάσεις αλυσίδες που δεν βλέπεις. Δεν μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια από το ψεύδος, το αγαθό από το πονηρό, το θεϊκό από το δαιμονικό αν τα μάτια της ψυχής σου είναι τυφλωμένα. Δεν μπορείς να έχεις νήψη (προσοχή), δίχως προσευχή.

Φώτισον μου το σκότος Κύριε...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

* Η φράση στην αρχή είναι του Φραντς Κάφκα

Θα σας ξεκουράσω

«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Ματθ. Κεφ 11,28. (Ελάτε σ΄εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω.)

Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν' αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νάμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες.

Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών!

Αν έλεγες «κ' εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας.

 

Φώτης Κόντογλου

Ιδού αναβαίνομεν είς Ιεροσόλυμα*

Μαζί με τον Χριστό στο εκούσιο πάθος.

Στον ανηφορικό, μοναχικό δρόμο της εσωτερικής συντριβής,

των δακρύων, της προδοσίας και των εμπαιγμών,

των κολαφισμών, του χλευασμού,

του πόνου και της Σταύρωσης.

 

Μαζί με τον Σωτήρα που σηκώνει τις αμαρτίες

όλου του ανθρώπινου γένους από κτίσεως κόσμου.

Μαζί σ΄ αυτή την πορεία τη βαμμένη με αίμα θεϊκό,

την μαρτυρική μα συνάμα λυτρωτική.

 

Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα.

 

Με σιωπή και κατάνυξη.

Με προσευχή και προσοχή.

Από τον Γολγοθά  στην Ανάσταση.

 

Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα…

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

* Ματθ. 20, 18

Υπέρμαχος Στρατηγός

Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια,

ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,

ἀναγράφω Σοι ἡ Πόλις Σου Θεοτόκε.

Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,

ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,

ἵνα κράζω Σοι· χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

 

Ακάθιστος Ύμνος

Το κοσμικό φρόνημα

Κοσμικό φρόνημα δεν είναι μόνο το να ντύνεται κανείς όπως ντύνεται ο κόσμος, ή να τρώει όπως τρώει ο κόσμος, ή κάτι παρόμοιο. Είναι κάποιος κοσμικός, όταν χάνει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, που όλο τον τραβάει προς τα άνω, και αυτός όλο και τραβάει με την επιθυμία του τη βασιλεία προς τα εδώ.

 

+π. Συμεών Κραγιόπουλος

Το έργο του μυαλού μας και ο αόρατος Θεός

Τα έργα μας κονταίνουν το βλέμμα μας και εμείς σταματάμε μόνο σ’ αυτά και δεν κοιτάμε πιο πέρα. Βλέπουμε την επιστήμη μας, το έργο του μυαλού μας, και κοιτάζοντάς το τα μάτια μας τόσο υγραίνουν, ώστε γίνονται ανίκανα να δουν έναν ευρύτερο και φωτεινότερο ορίζοντα. Κοιτάμε τις μεγάλες πόλεις, έργο των χεριών μας, και τα έργα του Θεού γίνονται αόρατα για μας. Η κουλτούρα μας κατέχει τα μάτια περισσότερο από τη φύση, αφού τη φύση στις πόλεις σχεδόν δεν τη βλέπουμε.

Ο άνθρωπος ως δημιουργός των πολιτισμικών δημιουργημάτων μας φαίνεται ως ο μόνος δημιουργός μέσα στο σύμπαν. Από τα ψηλά σπίτια μας δεν βλέπουμε το συμπαντικό σπίτι του Θεού. Από τη σκόνη των ανθρώπινων μυρμηγκοφωλιών μας δεν βλέπουμε τον ουρανό.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αργά βαδίζει ο Χριστός»

Εσωτερική ειρήνη

Αυτό μόνο θέλει από σένα ο Θεός· κάθε φορά που θα τύχη να ταραχθής, αμέσως να αλλάξης και να προσπαθήσης να ησυχάζης και να ειρηνεύης σε όλα σου τα έργα και τους λογισμούς. Και όπως δεν οικοδομείται μία πόλις σε μία ημέρα, έτσι να σκεφθής και συ, ότι, δηλαδή, σε μια μέρα δεν μπορείς να αποκτήσης αυτή την εσωτερική ειρήνη. Γιατί αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά να οικοδομήσης για τον Θεό της ειρήνης έναν οίκο και ένα σκήνωμα στον ύψιστο και να γίνης ναός του. Και να γνωρίζης ότι ο ίδιος ο Θεός είναι εκείνος που θα οικοδομήση τόν οίκον αυτόν. Διότι ο κόπος σου διαφορετικά θα ήταν μάταιος, όπως λέγει και το γραφικό: «εάν ο Κύριος δεν οικοδομήση τον οίκο, άδικα κοπίασαν εκείνοι που οικοδομούν» (Ψαλμ.126, 1).

Εκτός από αυτά να γνωρίζης ότι το βασικό θεμέλιο αυτής της καρδιακής ειρήνης είναι η ταπείνωσις και το να αποφεύγης, όσο μπορείς, τις ταραχές και τα σκάνδαλα. Γιατί και στη Γραφή βλέπουμε ότι ο Θεός δέν θέλησε να του κτίση ναό και κατοικία ο Δαβίδ, που είχε πολέμους και ταραχές σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ζωής του, αλλά ο υιός του ο Σολομώντας, διότι, σύμφωνα με το όνομά του, παρέμενε ειρηνικός βασιλιάς και με κανένα δεν έκανε πόλεμο.

 

Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου, «Αόρατος Πόλεμος»

 

-Όποιος ένιωσε την ειρήνη μέσα του, ένιωσε την πραγματική χαρά. Ειρήνευσε με τον εαυτόν σου και θα ειρηνεύσουν με σένα και ο ουρανός και η γη.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Εκεί που ο Χριστός είναι απών…

Ενώ ο Χριστός λέει: χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν (Ιω. 15, 5), ο αιρετικός κόσμος με χίλιους τρόπους εκφράζει την ακόλουθη σκέψη: χωρίς το Χριστό μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Όλος ο σύγχρονος πολιτισμός είναι στραμμένος εναντίον του Χριστού. Όλες οι μοντέρνες επιστήμες συναγωνίζονται ποια θα καταφέρει το ισχυρότερο χτύπημα στη διδαχή του Χριστού. Είναι η επανάσταση των χυδαίων υπηρετριών εναντίον της κυρίας τους· είναι επανάσταση της κοσμικής επιστήμης εναντίον της ουράνιας επιστήμης του Χριστού. Όμως, όλη αυτή η επανάσταση καταλήγει στις μέρες μας σε αυτό που είναι γραμμένο, με τόση μάλιστα σαφήνεια: φάσκοντες είναι σοφοί, εμωράνθησαν (="ισχυριζόμενοι ότι είναι σοφοί, έγιναν ανόητοι" ,(προς Ρωμ. 1, 22).

Στ’ αλήθεια δεν ξέρει κανείς πού βρίσκεται η μεγαλύτερη παραφροσύνη του σύγχρονου κόσμου που έχει εκπέσει από το Χριστό: στην προσωπική ζωή του καθενός ή στο γάμο; στο σχολείο ή στην πολιτική; στις οικονομικές δομές ή στις νομικές διατάξεις; στον πόλεμο ή στην ειρήνη; Παντού βλέπει κανείς αυτό που ονομάζουμε χυδαίο και βάρβαρο. Εκεί που ο Χριστός είναι περισσότερο απών, εκεί περισσεύει το χυδαίο και το βάρβαρο. Το ψεύδος και η βία θριαμβεύουν.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Οι πιο σπάνιοι άνθρωποι

 Από όλα όσα  φυτρώνουν σ΄αυτήν τη σαπίλα της γης, οι πιο σπάνιοι είναι αυτοί που πιστεύουν στον Θεό. Ω λίμνη και βουνά βοηθήστε με να χαρώ, που ταξιδεύω κι εγώ με αυτούς τους πιο σπάνιους, τους πιο αθόρυβους, τους πιο περιφρονημένους!

Ακόμη λίγο αδέλφια, και η οδός μας τελειώνει.

Ακόμη λίγο, λιγάκι κράτησε μας, Νικητή του θανάτου!

 

Άγιου Νικολάου Βελιμίροβιτς, από το βιβλίο “Προσευχές στη λιμνη”

Περί προσευχής

Η προσευχή, ως προς την ποιότητά της, είναι συνουσία και ένωσις του ανθρώπου με τον Θεόν, και ως προς την ενέργειά της, σύστασις και διατήρησις του κόσμου, συμφιλίωσις με τον Θεόν, μητέρα των δακρύων, καθώς επίσης και θυγατέρα, συγχώρησις των αμαρτημάτων, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τοίχος πού μας προστατεύει από τις θλίψεις, συντριβή των πολέμων, έργο των Αγγέλων, τροφή όλων των ασωμάτων, η μελλοντική ευφροσύνη, εργασία που δεν τελειώνει, πηγή των αρετών...

 

Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος- Λόγος 28ος, Περί Προσευχής

Το φάρμακο που θα γιατρέψει την πληγή

 

 "Η προσευχή είναι βλάστημα πραότητας και αοργησίας.Η προσευχή απομακρύνει την λύπη και τη κακοκεφιά".*

Σήμερα που ο κόσμος σείεται. Πού τα πάντα αναποδογυρίζονται και η κανονικότητα μοιάζει όνειρο απατηλό. Σήμερα που τα τύμπανα του πολέμου ηχούν απειλητικά και στη δική μας γειτονιά. Σήμερα που οι όποιες ειδήσεις σκορπίζουν θλίψη και φόβο, αβεβαιότητα και άγχος για το τι μας ξημερώνει...Σήμερα πιο πολύ από ποτέ, η προσευχή είναι το φάρμακο που θα γιατρέψει την πληγή.

Είναι το ουράνιο φως που θα σκορπίσει το σκοτάδι, το πατρικό χάδι που θα γαληνέψει την ταραγμένη μας ψυχή, η ελπίδα που θ' ανατείλει όπως ο ήλιος μετά την καταιγίδα. Το λουλούδι που σιωπηλά θ' ανθίσει, η πίστη που μυστικά μέσα στην καρδιά μας θα καρπίσει. Το χαμόγελο που σαν Ανάσταση το πρόσωπο μας θα φωτίσει.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...

Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδας...

Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Τι κερδίζεις με την προσευχή;

«Μια γυναίκα ρωτήθηκε κάποτε:

-Τι κερδίζετε με το να «προσεύχεστε» τακτικά στον Θεό;

 Αυτή απάντησε:

-Γενικά «δεν κερδίζω τίποτα», αλλά «χάνω πράγματα».

 

Και παρέθεσε όλα όσα έχασε προσευχόμενος στον Θεό τακτικά:

«Έχασα την περηφάνια μου.»

«Έχω χάσει την αλαζονεία μου».

«Έχω χάσει την απληστία μου».

-Έχασα το φθόνο μου.

-Έχασα την ψυχραιμία μου.

-Έχασα την όρεξή μου.

-Έχασα την ευχαρίστηση του ψέματος.

-Έχασα τη γεύση μου για την αμαρτία.

-Έχασα την ανυπομονησία, την απόγνωση και την αποθάρρυνση.

 

Η προσευχή παιδεύει, δυναμώνει και θεραπεύει. Η προσευχή είναι το κανάλι που μας συνδέει απευθείας με τον Θεό!».

 

http://apantaortodoxias.blogspot.com

Εξετάσεις

 

Οι αξίες μας ή απουσία τους.

Το ήθος ή η ανηθικότητα μας.

Ο βαθύτερος πόθος μας ή το ευτελές πάθος μας.

Η δίψα για αληθινή ζωή ή ο συμβιβασμός σε μια απλή επιβίωση.

Ο ήλιος ή το έρεβος που κρύβουμε μέσα μας.

Η πίστη ή η απιστία μας.

Το θάρρος ή ο ακατάσχετος φόβος.

Ο φωτισμός ή σκοτασμός του νοός.

Το ηρωικό χαμόγελο ή η διαρκής γκρίνια.

Ο σαφής προορισμός ή ο δρόμος δίχως πυξίδα.

 

Η μυστική γαλήνη ή εσωτερική τρικυμία.

Η μακροχρόνια υπομονή ή η άνευ όρων αποδοχή.

Η φωνή της συνείδησης ή οι κραυγές του όχλου.

Η προσωπική ευθύνη ή το κυνήγι εξιλαστήριων θυμάτων.

Όλα τώρα ζυγίζονται. Όλα τώρα αποκαλύπτονται. Η ψυχή του καθενός, τα κίνητρα, οι φοβίες, οι ανησυχίες,τα λάθη, τα πάθη, η διάκριση, η λεπτότητα,η ανοχή, η αντοχή, η ευγένεια και η αγένεια. Το σκοτάδι και το φως.

Κοσκινιζόμαστε αδελφέ. Δίνουμε εξετάσεις.Κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας. Όχι σαν εκείνες που γράφονται στο χαρτί, μα τις άλλες που χαράσσονται ανεξίτηλα στη ψυχή.

 

Ο Θεός να μας φωτίζει...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 

Ένας τιμημένος Κυπραίος

"Δεν εκτελούμαι σαν ένας κοινός εγκληματίας, αλλά σαν ένας τιμημένος Κυπραίος. Τώρα που ξέρω ότι σε μία ήμερα θα αντικρύσω την αγχόνη, εχω διπλάσιο θάρρος από πρίν. Ο Χριστός είναι πάντα συντροφιά στα κελλιά μας. Ο Χριστός μας γεμίζει την καρδιά με αληθινή χαρά. Παρακαλούμε τον Θεό να μας σώσει όχι το σώμα, αλλά την ψυχή."

 

-Ο  απαγχονισθείς Ανδρέας Παναγίδης γράφει προς την γυναίκα του λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

1955-59 Αθάνατοι!