Μα πώς γίνεται να μην προσεύχεσαι;

Μα πώς γίνεται να μην προσεύχεσαι; Να καταλάβω τους αδιάφορους, τους χλιαρούς, τους άπιστους, τους άθεους, τους άγευστους της γλυκιάς θαλπωρής που προσφέρει η προσευχή. Αλλά κι εσύ; Μα πώς γίνεται να μην προσεύχεσαι;

Το παν είναι αυτή η σχέση, η συνεχής σύνδεση, το ουράνιο μάννα που τρέφει τη ψυχή, το θεϊκό φως που αντλείς πλουσιοπάροχα, τα λόγια τα εσωτερικά που ψιθυρίζει μυστικά η καρδιά. "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με", " Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς"...

Οι απαντήσεις στις δύσκολες ερωτήσεις, ο οξύς πόνος που μαλακώνει απ' την χάρη, η ελπίδα που ζωντανεύει εκεί που μοιάζουν όλα χαμένα, η απόλυτη εμπιστοσύνη την δύσκολη ώρα των μανιασμένων κυμάτων που απειλούν να πνίξουν όλη την ύπαρξη, η  εσωτερική γαλήνη όταν ο γύρω κόσμος γκρεμίζεται, το ζεστό δάκρυ που σαν πολύτιμο φυλαχτό κουρνιάζει στα βάθη της καρδιάς σου και την μαλακώνει, το χαμόγελο της πίστης που υπερνικά κάθε θάνατο.

Όλα αυτά κι ακόμα πιο πολλά θα σου χαρίσει η προσευχή. Ένα αλλιώτικο φως σ' έναν καιρό δαιμονικό. Ο θείος έρωτας, όταν ψυχραίνουν τα αισθήματα των ανθρώπων. Ο ήλιος που ζεσταίνει τους χειμώνες σου, το ουράνιο τόξο μέσα στις καταιγίδες της ζωής σου.

Γι' αυτό τολμώ και σε ξαναρωτώ. Μα πώς γίνεται να μην προσεύχεσαι αδελφέ μου, κι εσύ ταλαίπωρε εαυτέ μου;

© Αλέξης Αλεξάνδρου