Για τη χρονιά που φεύγει...

Φεύγει σιγά σιγά μια χρονιά αξέχαστη. Μια χρονιά που δοκίμασε τις αντοχές μας, που φανέρωσε το βάθος της πίστης και το ύψος του φόβου μας. Την εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και στην αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει τα πάντα.Φεύγει μια χρονιά που τέσταρε την ποιότητα των σχέσεων μας και της ικανότητας μας για αμφισβήτηση και κριτική σκέψη. Τον πόθο μας για αληθινή ελευθερία ή την κίβδηλη σιγουριά που προσφέρει η πλειοψηφία. Φεύγει μια χρονιά που πολλοί συνανθρώποι μας έζησαν την αναγκαστική μοναξιά της απομόνωσης και πολλοί άλλοι έφυγαν σιωπηλά από τον μάταιο αυτό κόσμο,χωρίς όμως να χαθούν οριστικά.

Φεύγει μια χρονιά εξετάσεων κι έρχεται μια άλλη γεμάτη αμφιβολία κι αβεβαιότητα μα και πιστη και ελπίδα Φεύγουν οι μέρες,οι μήνες,τα χρόνια... Ο μόνος που παραμένει αναλλοίωτος στους αιώνες είναι ο Θεός.Ο Κύριος των πάντων. Το φως,η οδός και η αλήθεια. Η ζωή και η Ανάσταση. Να μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ.

Καλή κι ευλογημένη χρονιά!

© Αλέξης Αλεξάνδρου 30/12/2020

Το σήμερα είναι δικό σου

 Να θυμάσαι κάθε μέρα ότι το σήμερα είναι δικό σου, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού, και ότι εκείνος που σου έδωσε το πρωί, δεν σου υπόσχεται να σου δώσει και το εσπέρας. Γι’ αυτό μην ακούσης τον διάβολο, που σου λέει να του δώσεις το σήμερα και το αύριο να το δώσεις στον Θεό. Όχι, αλλά ξόδευε όλες τις στιγμές των ωρών της ζωής σου όπως αρέσει στον Θεό, και σαν να μη πρόκειται να σου δοθεί άλλος καιρός. Και λογάριαζε ότι για κάθε στιγμή θα δώσεις λεπτομερή λογαριασμό. 

Διότι είναι στ’ αλήθεια πολύτιμος ο καιρός που έχεις στα χέρια σου, και θα έρθει ώρα που θα τον ζητάς και δεν θα τον βρίσκεις.

 

Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου-Αόρατος πόλεμος

Πίστη

 

Κάποτε στην παιδική μου ηλικία, ρώτησα τον πατέρα μου:

- Υπάρχει Θεός;

 Η απάντησή του ήταν μιά αποκάλυψη για μένα.

- Για τον άπιστο όχι, γι'  αυτόν που πιστεύει ναι!

 

Αντρέϊ Ταρκόφσκι, Ρώσος σκηνοθέτης, (+ 29 Δεκεμβρίου 1986)

 

* Φωτογραφία σημερινή- Φράγμα Ξυλιάτου, Από προσωπική συλλογή

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο

 

Όταν στρέφεσαι στον εαυτό σου και σταματάς να κοιτάς τα αρνητικά των άλλων και είσαι Χριστιανός, αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν είναι πως ο κόσμος είναι μαύρος, αλλά ότι τα μάτια σου είναι μαύρα.

Και όταν φωτιστούν τα μάτια σου, βλέπεις τον κόσμο φωτεινό και όμορφο, όπως τον έβλεπαν οι Άγιοι…

 

π.Χριστόδουλος Μπίθας

Λόγια αγάπης να της λες

 

“Ἐγὼ ἀπὸ ὅλα, τὴν δική σου ἀγάπη προτιμῶ καὶ τίποτε δὲν μοῦ εἶναι ὀδυνηρό, ὅσο το νὰ βρεθῶ σὲ διάσταση μαζί σου. Κι’ ἂν ὅλα χρειαστεῖ νὰ τὰ χάσω, κι’ ἂν στοὺς ἐσχάτους βρεθῶ κινδύνους, ὀ,τιδήποτε κι’ ἂν πάθω, ὅλα μου εἶναι ὑποφερτά, ὅσο ἐσύ μου εἶσαι καλά. Καὶ τὰ παιδιὰ τότε μου εἶναι πολὺ ἀγαπητά, ἐφ’ ὅσον ἐσὺ μὲ συμπαθεῖς. Ὅλα δικά σου εἶναι.

Αὐτὸ μὲ συμβουλεύει ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας δὲν ἐξουσιάζει τὸ σῶμα του, ἀλλὰ ἡ γυναίκα του. Κι ἂν δὲν ἔχω ἐγὼ ἐξουσία στὸ σῶμα μου, ἀλλὰ ἐσύ, πόσο μᾶλλον δικά σου εἶναι ὅλα τα ἄλλα».

Ποτὲ νὰ μὴ μιλᾶς μὲ πεζὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ φιλοφροσύνη, μὲ τιμή, μὲ ἀγάπη πολλή. Νὰ τὴν τιμᾶς, καὶ δὲν θὰ βρεθεῖ στὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσει τὴν τιμὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Νὰ τὴν προτιμᾶς ἀπὸ ὅλους γιὰ ὅλα, γιὰ τὴν ὀμορφιά, γιὰ τὴν σύνεσή της, καὶ νὰ τὴν ἐπαινεῖς. Νὰ κάνεις φανερὸ ὅτι σου ἀρέσει ἡ συντροφιά της καὶ ὅτι προτιμᾶς νὰ μένεις στὸ σπίτι γιὰ νὰ εἶσαι μαζί της, ἀπὸ τὸ νὰ βγαίνεις στὴν ἀγορά.

Ἀπὸ ὅλους τους φίλους νὰ τὴν προτιμᾶς, καὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ πού σου χάρισε ἀκόμα, κι αὐτὰ ἐξ αἰτίας της νὰ τὰ ἀγαπᾶς».

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

Αν δεν υπήρχε η Παναγία, δεν θα υπήρχε σωτηρία

 Σήμερα είναι η σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Βέβαια, πάλι να μου επιτρέψετε να πω ότι ημών των χριστιανών η ανταπόκριση στο όλο έργο του Θεού είναι όχι απλώς φτωχική αλλά και εσφαλμένη.

Άλλο είναι να εκκλησιαστούμε την ημέρα των Χριστουγέννων και να βιώσουμε – και να βιώνουμε συνεχώς – το γεγονός αυτό, ότι ο Υιός του Θεού έγινε υιός ανθρώπου και αυτό έγινε για κάποιο λόγο, για κάποιο σκοπό, και άλλο είναι απλώς να γιορτάσουμε· κάτι που το κάνουμε για μας: για να ευχαριστηθούμε, για να καταστείλουμε λίγο τις ενοχές μας και τις τύψεις συνειδήσεως και να πάρουμε αφορμή να κάνουμε τις όποιες αμαρτίες κάνουν οι άνθρωποι τις γιορτινές ημέρες.

Το ίδιο είναι και με την εορτή της Παναγίας. Άλλο είναι να γιορτάσουμε απλώς και άλλο να αισθανθούμε ότι εάν δεν υπήρχε η Παναγία, δεν θα γινόταν άνθρωπος ο Χριστός και επομένως δεν θα υπήρχε σωτηρία. Από μέρους του Θεού όλα μπορούσαν να γίνουν, αλλά το θέμα δεν ήταν αυτό. Έπρεπε να ανταποκριθεί ο άνθρωπος. Εφόσον ο Θεός ό,τι θα έκανε, θα το έκανε για τον άνθρωπο, έπρεπε να συμμετέχει και ο άνθρωπος, να συνεργήσει και ο άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση κυρίως, καθώς αποφάσισε ο Θεός να σαρκωθεί, να πάρει την ανθρώπινη φύση και να γίνει άνθρωπος, έπρεπε να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο, το κατάλληλο πλάσμα από μέρους των ανθρώπων.

Γι’ αυτό και πέρασαν αιώνες, πολλοί αιώνες από τότε που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος και έπεσε, έως ότου να βρεθεί – και αυτά ο Θεός τα οικονομεί έτσι – η Παναγία η Κεχαριτωμένη, που θα μπορούσε όντως να γίνει Μητέρα του Θεού. Και οι χριστιανοί, ας πούμε, είμαστε πολύ επηρεασμένοι και κυριολεκτικά συνεπαρμένοι από το όλο έργο του Θεού, και τιμούμε και γιορτάζουμε την Παναγία, που συνετέλεσε σ’ αυτό το έργο.

Δεν είναι δηλαδή μια καλή ευκαιρία για μας να πάμε απλώς με τα γιορτινά μας στην εκκλησία, απλώς να σκεφτούμε εμείς τα δικά μας ή και να ζητήσουμε απλώς να γίνουν τα θελήματα και οι επιθυμίες μας. Το παν είναι ο Θεός και το όλο έργο που κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο. Μας έπλασε ο Θεός για να είμαστε αιώνια μαζί του. Αμαρτήσαμε, αλλά ο Θεός που το γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα γίνει έτσι, έβαλε σε ενέργεια το σχέδιο να γίνει ο ίδιος άνθρωπος και να σώσει τον άνθρωπο. Να τον σώσει βέβαια από την αμαρτία· όχι να του δώσει αυτά που περιμένουν συνήθως οι άνθρωποι και οι χριστιανοί ακόμη γιορτάζοντας.

Όλο το θέμα είναι ότι ο Θεός έλαβε την ανθρώπινη φύση, και την ψυχή και το σώμα. Από Υιός Θεού έγινε και υιός ανθρώπου και έκανε ό,τι έκανε ως άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο.

Και η Παναγία υπούργησε, υπηρέτησε στο έργο του Θεού· ήταν το μοναδικό πλάσμα που μπορούσε να κάνει αυτό το έργο, να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Και πάντοτε, βλέπετε, η Παναγία εικονίζεται με τον Χριστό. Σπάνια να εικονίζεται μόνη της· κατά κανόνα είναι με τον Χριστό. Δεν νοείται, τρόπον τινά, η Παναγία χωρίς τον Χριστό. Πάντοτε τον έχει στην αγκαλιά της, πάντοτε μαζί της. Αυτή υπηρέτησε κατά μοναδικό τρόπο στο έργο της ενανθρωπήσεως· τρόπον τινά, αν έλειπε εκείνη, πιθανόν να μη γινόταν άνθρωπος ο Θεός.

 

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Δεκέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2021, σελ. 266, 274.

Πηγή: https://www.koinoniaorthodoxias.org/%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%b1/an-den-ypirxe-i-panagia-den-tha-ypirxe-sotiria/

Χριστούγεννα διαρκείας

Χριστούγεννα!Γιορτάζει ο ουρανός και η γη. Η χαρά,το φως,η πληρότητα βρίσκεται μέσα μας.Όχι στα εξωτερικά,τα πολλά στολίδια,τα φωτάκια,τα δώρα,τα φαγητά και τα γλυκά.Αυτά είναι απλά παυσίπονα σε μια ψυχή που πονά,που έχει δίψα για το αιώνιο,το ατελεύτητο,το άφθαρτο.Αυτα σβήνουν και χάνονται όταν επιστρέψουμε στην καθημερινότητα.Όταν ξεστολίσουμε το δέντρο.Όταν τα φωτάκια στην πόλη επιστρέψουν ξανά στις αποθήκες μέχρι την επόμενη χρονιά.

Χριστούγεννα διαρκείας ζει αυτός που μέσα στην καρδιά του,έχει φτιάξει μια ταπεινή σπηλιά. Αυτός που τρέφεται με το ουράνιο φως που με τρόπο μυστικό προσφέρει μόνο ο νεογέννητος Χριστός.

 

 © Αλέξης Αλεξάνδρου 25/12/19

Τα χελιδόνια του χειμώνα

Ένας λαϊκός μύθος διηγείται πως τα χελιδόνια παλαιότερα δεν ήξεραν να αποδημούν στα πιο ζεστά μέρη πριν το χειμώνα. Και όταν έπεφτε το χιόνι και έσφυζε η παγωνιά αυτά υπέφεραν σκληρά και πέθαιναν. Βλέποντας αυτό ένας ελεήμων άνθρωπος τα λυπήθηκε κι άρχισε να κατευθύνει τα χελιδόνια στο νότο, σε πιο ζεστά μέρη.Έδινε σημάδια, τα δελέαζε με την τροφή προς το νότο αλλά δεν τον καταλάβαιναν.Τα φόβιζε, τα έδιωχνε, αλλά τίποτα. Τότε αυτός προσευχήθηκε στον Θεό, Να τον μεταμορφώσει σε χελιδόνι.

Και ο Θεός τον άκουσε. Τον έκανε χελιδόνι το οποίο μπορούσε να σκέφτεται και να αισθάνεται όπως ο άνθρωπος.Τότε ο άνθρωπος-χελιδόνι εύκολα συνεννοήθηκε με τα υπόλοιπα χελιδόνια και τα οδήγησε σε ποιο ζεστά μέρη.

Ο Θεός μας μιλούσε μα δεν τον καταλαβαίναμε. Μας άγγιζε και τον διώχναμε.

«Φύγε εσύ είσαι κακός, δεν ξέρουμε τι λες» Ο Θεός τόσο πολύ μας αγαπούσεπου ντύθηκε την ανθρώπινη σάρκα, Ο Λόγος σαρκώθηκε. Έγινε άνθρωπος! Και από τότε μας λέει τα ίδια.

«Έλα να μην κρυώνεις. Σ΄αγαπώ. Σ΄αγαπώ.Σε συγχωρώ. Έλα να σε πάρω σε ζεστά μέρη να μην ξεπαγιάζεις στην αμαρτία, στη μοναξιά»

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς :«Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται»

Ψάχνεις τα Χριστούγεννα; Ψάξε την καρδιά σου

Μην ψάχνεις τα Χριστούγεννα σε χιόνια, σε στολίδια. Μην τα ψάχνεις σε δώρα και χοντρούς Αη-Βασίληδες. Σε στολισμένα δέντρα, σε τσάντες φορτωμένες δώρα, σε κόκκινα σκουφάκια. Σε τραγούδια, πανηγύρια, τραπέζια γεμάτα φαγητά. Μην ψάχνεις τα Χριστούγεννα γύρω σου. Δεν θα τα βρεις πουθενά. Γι' αυτό η μελαγχολία σου... Γι' αυτό χάνεται η χαρά, όταν τα φώτα σβήσουν. Όταν περάσουν οι γιορτές...

Τα Χριστούγεννα είναι μέσα σου. Στην καρδιά σου. Το δέντρο σου το στόλισες, την καρδιά σου την στόλισες; Την καθάρισες; Την ετοίμασες να δεχτεί τον Χριστό; Ένιωσες το μήνυμα της γέννησης Του; Το άγγελμα τηςσωτηρίας μας; Την ελπίδα, την χαρά, την ενσάρκωση του Λόγου; Γι' αυτό σου λέω. Μην ψάχνεις ταΧριστούγεννα μέσα στον κόσμο. Ψάξε τον Χριστό. Ψάξε την καρδιά σου...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 12/16

Αληθινές ευχές

 

Αν η ζωή σου τέλειωνε στη γη, τότε, βέβαια, θα ήταν αρκετό να πω: Εύχομαι να είσαι υγιής και ευτυχισμένη. Καθώς, όμως, η ζωή σου δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται και πέρα από τον τάφο- εκεί είναι , μάλιστα, που βρίσκει κανείς την αληθινή ζωή, -τότε, για να έχουν πληρότητα οι ευχές μου, οφείλω να προσθέσω και τούτο: Εύχομαι να κριθείς άξια για την άλλη ζωή και ν’ απολαύσεις την αιώνια μακαριότητά της. Παρακαλώ τον Κύριο να σε οδηγήσει «αβρόχοις ποσί» σ’ εκείνη τη ζωή, την αληθινή, και να σε καταστήσει κληρονόμο της ουράνιας βασιλείας Του.

 

Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΟ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ-γράμματα σε , μια ψυχή»

«A hidden life» (Μία κρυφή ζωή)

Ἀνάμεσα πάντως σέ τόσες κινηματογραφικές ταινίες πού θυμίζουν ἔντονα τόν δυστοπικό ζόφο τῶν ἡμερῶν μας, ἴσως καί νά ἔβαζα στήν κορυφή τό συγκλονιστικό «A hidden life» (Μία κρυφή ζωή) τοῦ περίφημου δημιουργοῦ Τέρενς Μάλικ («Λεπτή Κόκκινη Γραμμή», «Το δέντρο της ζωής»). Ἕνα πραγματικό κινηματογραφικό ἀριστούργημα, πού ἐστιάζει πάνω στήν ἀντίσταση καί γίνεται ὕμνος τοῦ ἀνθρώπινου χρέους ἀπέναντι στή βαρβαρότητα καί τόν ὁλοκληρωτισμό.

Βασισμένο σέ πραγματικά γεγονότα, εἶναι ἡ ἱστορία ἑνός πολίτη στή ναζιστική Αὐστρία τοῦ 1939, πού ὅταν συνειδητοποιεῖ τί συμβαίνει γύρω του, ἀρνεῖται νά δηλώσει πίστη στό καθεστώς καί νά ὑπηρετήσει στόν στρατό, μένοντας ἐφεξῆς ἀταλάντευτος στήν ἐπιλογή του παρά τά ἀρχικά καλοπιάσματα, στή συνέχεια τίς πιέσεις, ἔπειτα τόν κοινωνικό κανιβαλισμό (ξεκάθαρη ἡ άντιμετώπιση ἀπό τούς συγχωριανούς του ὡς «ἐχθροῦ του λαοῦ»), ἀκολούθως τούς ἐκβιασμούς, τή φυλακή, τίς ἀπειλές, τά βασανιστήρια.

Μέσα ἀπό μία καταπληκτική κινηματογράφηση (μαγευτική πραγματικά ἡ φωτογραφία καί τρομερό τό μοντάζ), καταδεικνύεται ὅλος ὁ ζόφος τοῦ πιό στυγνοῦ καί ἀποτρόπαιου ὁλοκληρωτισμοῦ, ἀλλά, ὅπως ἤδη προανέφερα, ἡ ταινία ἐπικεντρώνεται βασικά στό φῶς, ὄχι στόν ζόφο. Τό σκοτάδι εἶναι βέβαια πάντοτε ἐκεῖ, ἀλλά ἀποτυπώνεται κυρίως γιά νά ἀναδειχθεῖ το φῶς ἐνός ἀνθρώπου. Ἐνός ἄσημου ἄνθρώπου, μιᾶς «κρυφῆς ζωῆς», πού ἐπιλέγει τη μοναχική ὁδό τῆς ἀντίστασης, κινούμενος ἀπό μία ἐκπληκτική αἴσθηση τοῦ καθήκοντος ἀπέναντι στό ἴδιο τό ἀξιακό του σύστημα (πού ἀρνεῖται νά προδώσει) καί συνάμα ἀπό μία πραγματικά θαυμαστή καί ἀξιοζήλευτη πίστη στόν Θεό (πού τόν κρατᾶ δυνατό ὥς τό τέλος), καί ἀρνεῖται μέ πρωτοφανῆ γενναιότητα καί άποφασιστικότητα νά συμπαρασυρθεῖ μαζί μέ τό πλῆθος στόν κατήφορο τῆς ἀποκτήνωσης και τοῦ ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ἔνας συγκλονιστικά ἐλεύθερος ἄνθρωπος, πού θά μποροῦσε νά εἶναι κάλλιστα ἕνας μάρτυρας τῶν πρώτων αἰώνων, ἕνας ἅγιος τῶν σοβιετικῶν γκουλάγκ, ἀλλά καί ἕνας ὁμολογητής τῶν ἐσχάτων χρόνων στούς ὁποίους ἤδη βαδίζουμε, ἀπέναντι στά ὄργανα τοῦ δαιμονικοῦ νεοεποχίτικου ὁλοκληρωτισμοῦ (δέν λείπουν ἄλλωστε ἀκόμη καί οἱ ἀπευθείας ἀναφορές στόν Ἀντίχριστο). Στήν ταινία μάλιστα ἀναδύονται συνεχεῖς - ἕως και ἀναπάντεχες ἐνίοτε - θεολογικές ἀναφορές - καί εἶναι καί αὐτό ἐπίσης μία μεγάλη ἔκπληξη. Καταγράφω ἀπλῶς δύο χαρακτηριστικά σημεῖα, μεταξύ πολλῶν.

Ἀρχικά τη στάση πού κρατᾶ ὁ μοναχικός ἥρωας σέ ὅσους, συμβουλεύοντάς τον «γιά τό καλό του», τοῦ λένε νά ὁρκιστεῖ πίστη στόν Χίτλερ καί ἄς πιστεύει ὅ,τι θέλει ἀπό μέσα του: «ὁ Θεός βλέπει τί ἔχεις στήν καρδιά σου, δέν χρειάζεται καί τά λόγια σου» τοῦ λένε. Τά χείλη ὅμως δεν μποροῦν νά λένε ἄλλο ἀπό τήν καρδιά, τόν Θεό δέν μπορεῖς νά τόν εξαπατήσεις. Δεν εἶναι ἄραγε ἡ ἄρνηση τῶν ἀρχαίων μαρτύρων πού τούς πίεζαν νά ρίξουν λίγο θυμίαμα στά εἴδωλα, γιά νά γλιτώσουν τό μαρτύριο, καί ἄς παραμένουν μέσα τους Χριστιανοί; Δέν εἶναι ἠ απάντηση πού έδωσε ὁ Ἅγιος Μάξιμος Ὁμολογητής σέ ὅσους τόν πίεζαν νά ὑπογράψει τόν Ὅρο τῶν αἱρετικῶν καί ἄς πιστεύει ἀπό μέσα του ὅ,τι θέλει; «Ὁ Θεός» τούς εἶχε ἀπαντήσει, «δέν περιόρισε στήν καρδιά ὅλη τή σωτηρία, ἀλλά εἶπε: Ὁ ὁμολογῶν με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω αὐτόν ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Καί ὁ θεῖος Ἀπόστολος διδάσκει ὡς ἐξῆς: Kαρδία μεν πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην. στόματι δέ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Ἄν λοιπόν ὁ Θεός καί οἱ προφῆται καί οἱ ἀπόστολοι τοῦ Θεοῦ προτρέπουν νά ὁμολογεῖται μέ τούς λόγους τῶν Ἁγίων τό μυστήριο, τό μεγάλο καί φρικτό καί σωτήριο γιά ὅλο τόν κόσμο, δέν πρέπει νά σιωπήσει μέ κανένα τρόπο ἡ φωνή πού τό κηρύττει, γιά νά μή κινδυνεύσει ἡ σωτηρία τῶν σιωπώντων». Ἤ μήπως δέν ἔρχονται στόν νοῦ αὐτά πού ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά ὅσους θά ποῦν ὅτι δέν πειράζει νά δεχθεῖς ἀκόμη καί τό χάραγμα, γιατί σημασία ἔχει ἀπό μέσα σου νά πιστεύεις;

Καταγράφω ὅμως καί τή σεκάνς ὅπου ὁ πρόεδρος τοῦ στρατοδικείου, αἰσθανόμενος ἄβολα (καί προφανῶς ἐλεγχόμενος ἀπό τη συνείδησή του) ἀπέναντι στό ἀνένδοτο μεγαλεῖο τοῦ ἥρωα, τόν ρωτάει κατ’ ἰδίαν ἄν αἰσθάνεται ἀνώτερος ἀπό αὐτόν καί ἐκεῖνος τοῦ ἀπαντᾶ με ταπείνωση: «δέν σᾶς κρίνω, δέν κρίνω κανέναν, ἐγώ ὅμως δέν μπορῶ νά κάνω αὐτό πού θεωρῶ λάθος». Καί τελικά μένει αταλάντευτα συνεπής καί πιστός σέ αυτό πού θεωρεῖ σωστό. Μέχρι τέλους. Μά ἡ θυσία του δέν εἶναι ἄσκοπη, ὅπως πιστεύουν οἱ περισσότεροι γύρω του. Κανείς αγώνας δέν πάει χαμένος, ἄν εἶναι ἀγώνας γιά τή δικαιοσύνη καί τήν ἀρετή, ὅσο μοναχικός καί ἄν εἶναι, ὅσο μάταιος καί ἄν φαντάζει στά μάτια ἑνός στεγνοῦ ὀρθολογιστῆ. Τό ἀποτυπώνει θαυμάσια καί ἡ φράση τοῦ Ἔλιοτ, ἀπό τήν ὁποία εἶναι ἐμπνευσμένος ὁ τίτλος τῆς ταινίας καί πού ἐμφανίζεται ἐπιλογικά στήν τελευταία της σκηνή: «Ἡ ἀρετή αὐτοῦ τοῦ κόσμου προέκυψε ἐν μέρει ἀπό πράξεις πού ἡ Ἱστορία δέν κατέγραψε. Καί ἄν τά πράγματα δέν εἶναι τόσο άσχημα, ὅσο θά μποροῦσαν, αὐτό σέ μεγάλο βαθμό ὀφείλεται σέ κάποιους πού ἔζησαν ἀφοσιωμένα κρυφές ζωές καί ἀναπαύονται σέ ἀνώνυμους τάφους».

Βαθύτατα ὀρθόδοξο καί αὐτό (καί ἄς μήν τό συνειδητοποίησε προφανῶς ποτέ ὁ δημιουργός του). Γιατί αὐτές οἱ «κρυφές ζωές» εὐαρεστοῦν καί συγκινοῦν τόν Θεό, τό αἷμα τους εἶναι πού ποτίζει τό δέντρο τῆς λευτεριᾶς (ἔστω καί ἄν αὐτό εἶναι νά ἀνθίσει καί νά καρπίσει πολύ ἀργότερα), οἱ ἀγῶνες καί οἱ θυσίες τους δημιουργοῦν παρακαταθῆκες ἐν οὐρανοῖς πού μιά μέρα, στό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐνεργοποιοῦν τούς πνευματικούς νόμους. Ὡς βασικές ἀντίρροπες δυνάμεις ἐνάντια στό πλεόνασμα τῆς ἁμαρτίας καί στό περίσσευμα τῆς φρίκης. Γραμμένοι μέ χρυσά γράμματα στή βίβλο τοῦ Θεοῦ - καί ἄς ἔχουν ἀπομείνει κρυφοί καί ἄσημοι γιά τά μάτια τῶν ἀνθρώπων. Περιπτώσεις ἄγνωστες καί μυστικές, κρυμμένες σέ ἀνώνυμους τάφους…

 

Νεκτάριος Δαπέργολας

Γιορτάστε αληθινά Χριστούγεννα

Αδέρφια μου... Φυλάξτε τίς ελληνικές συνήθειές μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, καί μή ξεγιελιώσατε μέ τά ξένα κι άνοστα πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τούς ανθρώπους, τούς ενώνει η αγάπη τού Χριστού. Μήν κάνετε επιδείξεις. «Ευφρανθήτε εορτάζοντες». Ακούστε τί λένε τά παιδάκια πού λένε τά κάλαντα: «Και βάλετε τά ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στήν εκκλησίαν τρέξετε, μέ προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε μέ προσοχήν όλην τήν υμνωδίαν, καί μέ  πολλήν ευλάβειαν τήν θείαν Λειτουργία. Καί πάλιν σάν γυρίσετε εις τό αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τό φαγητόν σας. Καί τόν σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δώστε καί κανενός φτωχού «όστις νά υστερήται».

 Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μά αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μά χαρούμενη καί καλόκαρδη περισσότερο από τούς ευτυχισμένους τής γης, πού τούς μαράζωσε η καλοπέραση..

 

Του Φώτη Κόντογλου

Όταν δεν ζούμε αυτά που λέμε…

Πρέπει να επιμένουμε στην εσωτερική εργασία. Όταν δεν ζούμε αυτά πού λέμε στην προσευχή, αυτές οι προσευχές είναι μάταιες. Μέχρι τώρα μπορούσαμε να ξεπερνάμε τις καθημερινές μας δυσκολίες κάνοντας κάποια επιφανειακά θρησκευτικά καθήκοντα, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό για τούς καιρούς πού έρχονται. Αν δεν έχουμε συντετριμμένη καρδιά, δεν θα μπορούμε να αντέξουμε στα ψυχολογικά βασανιστήρια.

Θα έρθει εποχή πού μόνο αυτοί πού έχουν πείρα της χάριτος τού Θεού θα μπορέσουν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Θα γίνουν φοβερές προδοσίες, γι’ αυτό προσευχηθείτε, προσευχηθείτε, για να μην πέσετε στην παγίδα της προδοσίας.

 

π. Ιουστίνος Πάρβου

  * Στη φωτογραφία ο π.Ιουστίνος

Δε θέλανε να πιστέψουνε πως άλλοτε ήτανε αθώοι κι ευτυχισμένοι…

Δε θέλανε να πιστέψουνε πως άλλοτε ήτανε αθώοι κι ευτυχισμένοι. Κορόιδευαν αδιάκοπα το ότι μπορεί παλιότερα να ήταν ευτυχισμένοι, και λέγανε πως ήταν όνειρο»

Μάθανε να λένε ψέματα και τους άρεσε το ψέμα, και μάθανε την ομορφιά του ψέματος. Ίσως, όλ' αυτά ν' αρέσανε πολύ αθώα, για τ' αστεία, από απλή φιλαρέσκεια, σαν ένα ευχάριστο παιχνίδι, κι ίσως πραγματικά εξ αιτίας κάποιου μορίου, μα αυτό το μόριο εισχώρησε μεσ' στην καρδιά τους και τους φάνηκε ευχάριστο. Ύστερα από λίγο, γεννήθηκε κι η ηδυπάθεια, η ηδυπάθεια γέννησε τη ζηλοτυπία, η ζηλοτυπία τη σκληρότητα...

Α, δεν ξέρω, δε θυμάμαι, μα σε λίγο, πολύ γρήγορα, χύθηκε το πρώτο αίμα: αυτό τους κατέπληξε, τους τρόμαξε, κι άρχισαν ν' απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, και να χωρίζονται. Σχηματίστηκαν συμμαχίες, μα εναντίον των άλλων. Ακούστηκαν μομφές και κατηγορίες.

Μάθανε τ' είναι ντροπή, και κάνανε αρετή τη ντροπή. Άρχισε ένας αιώνας αγώνων για την ιδιοτέλεια, τον ατομικισμό, την προσωπικότητα, τη διάκριση του δικού μου και του δικού σου Τους γεννήθηκε μέσα τους το αίσθημα της τιμής, και κάθε συμμαχία ύψωσε πάνω της το λάβαρό της.

Άρχισαν να κακομεταχειρίζονται τα ζώα, και τα ζώα φύγανε από κοντά τους για να κρυφτούνε μεσ' στα δάση και τους εχθρεύτηκαν. Άρχισε ένας αιώνας αγώνων για την ιδιοτέλεια, τον ατομικισμό, την προσωπικότητα, τη διάκριση του δικού μου και του δικού σου.

Αρχίσανε να μιλούνε διαφορετικές γλώσσες. Μάθανε τη θλίψη κι αγαπήσανε τη θλίψη. Ποθήσανε την οδύνη κι είπανε πως μόνο με την οδύνη αποκτιέται η αλήθεια. Κι έκανε την εμφάνισή της η επιστήμη.

Σα γίνανε κακοί, τότες αρχίσανε να μιλάνε για την αδελφοσύνη και τον ανθρωπισμό, και τότες καταλάβανε αυτές τις ιδέες.

Σαν γίνανε εγκληματίες, τότες επινοήσανε τη δικαιοσύνη και θεσπίσανε πλήρεις κώδικες για να τη διατηρήσουν, κι ύστερα, για να εξασφαλίσουν το σεβασμό γι' αυτούς τους κώδικες, θεσπίσανε τη λαιμητόμο. Τώρα πια, πολύ αμυδρά θυμούνταν αυτά που είχανε χάσει, και μάλιστα δε θέλανε να πιστέψουνε πως άλλοτε ήτανε αθώοι κι ευτυχισμένοι. Κορόιδευαν αδιάκοπα το ότι μπορεί παλιότερα να ήταν ευτυχισμένοι, και λέγανε πως ήταν όνειρο.

Και μάλιστα δεν μπορούσαν να το φανταστούν αισθητά ή εικονικά, κι όμως, τι θαυμαστό και παράξενο πράγμα! Mόλο που λέγανε πως ήτανε παραμύθι για μωρά παιδιά, ωστόσο, μεγάλη ήταν η επιθυμία τους να ξανακατακτήσουν την αθωότητα και την ευτυχία Μόλο που είχαν χάσει την πίστη τους στη παλιά τους ευτυχία, μόλο που λέγανε πως ήτανε παραμύθι για μωρά παιδιά, ωστόσο, τόσο μεγάλη ήταν η επιθυμία τους να ξανακατακτήσουν την αθωότητα και την ευτυχία, που γονατίσανε μπροστά στους πόθους της καρδιάς τους, χτίσανε ναούς και προσεύχονταν στην ιδέα τους, στην «επιθυμία» τους, μόλο που ξέρανε πως ήταν απραγματοποίητη, μα δεν παύανε να τη λατρεύουν με προσευχές και δάκρυα.

Κι όμως, αν μπορούσαν να ξαναγυρίσουν σ' αυτή την κατάσταση της αθωότητας και της ευτυχίας που είχανε χάσει, κι αν τους έδειχναν αμυδρά και τους ρωτούσαν αν πραγματικά θέλανε να ξαναγυρίσουν — σίγουρα θ' αρνιόνταν.

Σ' αυτό μου απαντούσαν: «Είμαστε ψεύτες, κακοί και άδικοι∙ έστω∙ το ξέρουμε, κλαίμε κι υποφέρουμε γι' αυτό και επιβάλλουμε στους εαυτούς μας μαρτύρια και τιμωρίες χειρότερες ίσως από κείνες που θα μας επιβάλει ο Φιλεύσπλαχνος Κριτής σα μας δικάσει, και που ούτε τ' όνομά του δεν ξέρουμε.

Μα έχομε την επιστήμη και χάρη σ' αυτήν θα ξαναβρούμε την αλήθεια, και τότες θα την αποδεχτούμε συνειδητά. Η γνώση είναι ανώτερη απ' το συναίσθημα, κι η συνείδηση της ζωής ανώτερη απ' τη ζωή. Η επιστήμη θα μας δώσει τη σοφία, η σοφία θα μας αποκαλύψει τους νόμους και η γνώση των νόμων της ευτυχίας είναι πάνω από την ευτυχία.» Αυτά λέγανε και, ύστερα από κάτι τέτοια λόγια, ο καθένας ξανάρχιζε ν' αγαπάει τον εαυτό του με ολοένα πιο εγωιστική αγάπη, γιατί θα τους ήταν αδύνατο να κάνουν διαφορετικά.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου

Να ελευθερωθούμε από την εξουσία του κόσμου

Για να υπηρετήσουμε τον Χριστό ολοκληρωτικά, είναι απαραίτητο να ελευθερωθούμε από την εξουσία του κόσμου επάνω μας. Το να αγνοούμε την κρίση των ανθρώπων μπορεί να είναι συνέπεια καταφρονήσεώς τους· και αυτό είναι άσχημο. Το να κρινόμαστε όμως πρωτίστως με τον λόγο του Θεού, ανεξάρτητα από την εντύπωση που δημιουργούμε στους άλλους, αυτό μας προσεγγίζει στην ελευθερία που μας δώρισε ο Χριστός.

 

Από το βιβλίο «Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Γ

Προσοχή έχει καταστρέψει πολλούς ο πειρασμός της απόγνωσης

«Ο Θεός επιτρέπει σ’ αυτόν τον πειρασμό να προσβάλλει τις δυνατότερες φύσεις, αυτούς δηλαδή, που είναι πιο πεπειραμένοι στον πνευματικό πόλεμο.

Ο εχθρός σου τον παρουσιάζει, επειδή βλέπει ότι οι αγώνες σου φθάνουν σ’ ένα τέλος, ότι ετοιμάζεται για σένα στον ουρανό μια ανταμοιβή και θέλει να σε χτυπήσει και να σε ρίξει κάτω μ’ ένα δυνατό τίναγμα και να σου στερήσει έτσι τον στέφανο.

Έχει καταστρέψει πολλούς με την απόγνωση. Να είσαι δυνατή και ανδρεία, να πολεμάς τις μηχανορραφίες του εχθρού. Μην παραδίδεσαι. Να σηκώνεις αυτόν τον σταυρό με ταπείνωση και αντοχή. Να θεωρείς ότι αυτός ο πειρασμός σου παρουσιάζεται, για να μεγαλώσει την ταπεινοφροσύνη σου και ο Κύριος θα σε βοηθήσει.

Αυτός που έχει θεμελιωμένη την ψυχή του πάνω σε βράχο, δεν θα κλονισθεί από τους ανέμους των πειρασμών του εχθρού, καμιά καταιγίδα δεν είναι αρκετά δυνατή να συγκλονίσει τα θεμέλια. Εκείνος όμως, που το σπίτι της ψυχής του είναι χτισμένο στην άμμο, η ψυχή, που δεν έχει σαν θεμέλιο της την Πέτρα Χριστό, εύκολα καταστρέφεται ακόμη και με μια μικρή μπόρα.

Την πνευματική κλίμακα να την ανεβαίνεις, όχι να την κατεβαίνεις. Να ανυψώνεσαι στο πνεύμα και στον νου.

Κλήθηκες, για να οδηγήσεις το μικρό σου ποίμνιο των παρθένων, που τις έχει διαλέξει ο Θεός, για ν’ ακολουθήσουν την μοναχική ζωή. Αυτό το έργο να μην το θεωρείς κατώτερο ή μικρότερο από τις αρετές εκείνες και τα ασκητικά επιτεύγματα, που θα μπορούσες να επιτύχεις με την ησυχία προσπαθώντας να σώσεις μόνο την ψυχή σου.

Τώρα δεν έχεις ειρήνη, επειδή υπηρετείς τον πλησίον σου. Οι αγώνες σου τώρα είναι οι φροντίδες και οι θλίψεις. Είναι φροντίδες και θλίψεις μαρτύρων, γιατί εσύ σταυρώνεσαι για όλους, για χάρη της αγάπης του Θεού και του πλησίον σου. Τι θα μπορούσε να είναι υψηλότερο;»

 

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Θεέ μου σώσε τα παιδιά

 

Η προσευχή όσο ποτέ άλλοτε μοιάζει με εσωτερική κραυγή. Το σώμα ξαφνικά τραντάζεται, ελευθερώνει όλα όσα μήνες τώρα πνίγουν την ψυχή. Το κλάμα γοερό μα συνάμα λυτρωτικό.

- Θεέ μου, σώσε τα παιδιά. Τα παιδιά του κόσμου Θεέ μου...

Αφού εμείς φανήκαμε ανάξιοι, μικρά φοβισμένα ανθρωπάκια χωρίς πυξίδα, χαμένοι στη μικροπρέπεια μας. Ανίκανοι ν' αντιληφθούμε τον κίνδυνο που παραμονεύει. Υποταγμένοι σε μια κίβδηλη ασφάλεια που μας προσφέρει η φυλακή που μόνοι μας ευλαβικά χτίσαμε.

Έλα εσύ Θεέ μου. Ανάλαβε εσύ Κύριε. Εμείς δε θελήσαμε, δε μπορέσαμε, φοβηθήκαμε, αφεθήκαμε. Έλα εσύ Θεέ μου και σώσε τα παιδιά μας.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 13/12/21

Αν βρεις άλλον έναν σαν κι σένα

Αν όλοι σ' εγκαταλείψουν κι αν μείνεις ολομόναχος, πέσε τότε κάτω στη γη και φίλησέ την και βρέξε την με τα δάκρυά σου και θα βγάλει η γη καρπό από τα δάκρυά σου, ακόμα κι αν κανείς δεν σε είδε και δεν σε άκουσε στη μοναξιά σου.

Αν όμως, βρεις άλλον έναν σαν κι εσένα, τότε βρίσκεται ήδη όλος ο κόσμος παρών, όλος ο κόσμος της ζωντανής αγάπης! Αγκαλιάστε ο ένας τον άλλο με συγκίνηση και υμνήστε τον Κύριο, γιατί η αλήθεια Του εκπληρώθηκε, έστω και με σας τους δυο μονάχα.

Φ. Ντοστογιέφσκι Από το βιβλίο του "Αδελφοί Καραμάζωφ

Φτάνει να είσαι με τον Χριστό

Τι θα γίνει τώρα; Αυτή όλη η συνεχής αγωνία, το ψυχοφθόρο άγχος, ο υπέρμετρος φόβος, η εσωτερική πίεση που σε πνίγει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα; Τι θα γίνει τώρα; Το αύριο δυσοίωνο, τα σημεία των καιρών εμφανέστατα. Προδοσία και απουσία. Σιωπή και εγκατάλειψη.

Ρωτάς ξανά και ξανά, τι θα γίνει τώρα. Αυτό που θα συμβεί δεν το ξέρεις, αλλά μη ξεχνάς αυτό: Όλα γίνονται, όλα επιτρέπονται, και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα μόνο αν το θελήσει ο Κύριος. Αυτός καθοδηγεί τα γεγονότα και όχι οι άρχοντες του κόσμου τούτου. Αυτός προνοεί για τα άψυχα κι ασήμαντα και δεν θα προστατέψει το πλάσμα Του; "Αλλά και αι τρίχες της κεφαλής υμών πάσαι ηρίθμηνται, μη ουν φοβάσείθε" (Λουκάν 12,7). Ακόμα και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες και ο Θεός φροντίζει και για το παραμικρό κι ασήμαντο. Γι' αυτό να μην ανησυχείς, να μη φοβάσαι, να μην αγωνιάς.

Εκείνο που θα πρέπει να κάνεις είναι να γαντζωθείς πιο πολύ στην σιωπή,  στην προσευχή και τον Χριστό. Τώρα που τα κοσμικά δεκανίκια δεν μπορούν να σε στηρίξουν και σπάνε σε χίλια κομμάτια, είναι η ώρα να σηκώσεις το βλέμμα στον ουρανό, ν' αναζητήσεις μέσα στη ψυχή σου τον Θεό. Και θα το δεις, θα το νιώσεις βαθιά μέσα στην καρδιά σου πως όλα θα έρθουν σε καλό. Όπως αποκαλύπτει και ο Απόστολος Παύλος, "Τοις αγαπώσι τόν Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν" (Ρωμ. 8,28) .

Για αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τα πάντα, ακόμα και οι πιο δύσκολες καταστάσεις, οι δοκιμασίες, ο διωγμός, ο χλευασμός, ο πόνος, συνεργούν στην σωτηρία, το αγαθό, το αιώνιο. Φτάνει να είσαι με το Χριστό.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 22/11/21

 

Για να μην παρασυρθούμε

Όσο αυξάνονται οι γνώσεις μας τόσο απομακρυνόμαστε από τον Θεό ενώ, κανονικά, η γνώση θα έπρεπε να μας φέρει πιο κοντά Του. Αυτό συμβαίνει σε όσους επενδύουν στη γνώση, επειδή δεν έχουν ταπείνωση και ερευνούν με αλαζονεία. Πάντα πρέπει να φοβόμαστε μήπως μας εγκαταλείψει ο Θεός και παγιδευτούμε στα δίχτυα του εχθρού. Χωρίς τον άγιο φόβο Θεού παρασυρόμαστε στις πλάνες του μυαλού μας. Ας φροντίσουμε να μη χαλαρώνει η πνευματική μας δύναμη, για να μη γινόμαστε λεία του κακού…

Εγώ θεωρώ ότι ένα δείγμα, πως το τέλος είναι κοντά, είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε πια προφήτες και αγίους προστάτες της Ορθόδοξης αλήθειας. Δεν υπάρχει πνευματική καθοδήγηση, δεν υπάρχουν ιεροκήρυκες , οι οποίοι να λένε από τον άμβωνα στον λαό τι πρέπει να κάνει. Τώρα ο ιερέας λειτουργεί όπως του υπαγορεύει το κόμμα, όχι όπως του λέει το Άγιο Πνεύμα. Τι ξέρει το κόμμα από Άγιο Πνεύμα; Με τόσο διεφθαρμένους ποιμένες πως να εργαστεί ο Θεός; Αυτοί χορεύουν και με τους μουσουλμάνους και με τους αιρετικούς κι εμείς θέλουμε ο Θεός να μιλά μέσω αυτών; Αλλά ο καημένος ο αφελής άνθρωπος πιστεύει όλα τα ψέμματα.

 

+ π. Ιουστίνος Πίρβου

Το γιατρικό του φόβου

 

Όποιος αγαπά τον Χριστό δεν φοβάται τίποτα και κανέναν (Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

----------------------------------------------------------------

Άβυσσος ο φόβος . Πλημμυρισμένη από το άδηλο , το σκοτεινό , το ταραχώδες .Βυθός απύθμενος,αφώτιστος από του ήλιου τις ακτίνες …Κι η θάλασσα γεμάτη από αθέατες δίνες να σε καταπίνουν …

Ολιγόπιστε γιατί διστάζεις ; γιατί φοβάσαι να προχωρήσεις πάνω στα κύματα; Εδώ είμαι πάντα μαζί σου !

–Φοβάμαι Κύριε , τόσα πολλά είναι αυτά που φοβάμαι , που με ζυγώνουν κάθε στιγμή ! Και όλα ένας φόβος τα σκεπάζει …Του Θανάτου ο φόβος Κύριε ! Η ιδέα του, συνθλίβει την ταραγμένη μου ψυχή ! Λένε οι γύρω μου πως είναι φυσιολογικό και να μην φοβάμαι το να τον φοβάμαι …Δεν έχουν αισθανθεί ούτε αυτοί , ούτε εγώ , πρώτος εγώ Κύριε , τη νίκη της Ζως !

Δεν ακούσαμε με τον αμετάστρεπτο νου μας την αλήθεια της πίστης μας … Το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον Πατήσας… Ούτε το μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την Ζωήν …

-Γιατί πέθανε ο παππούς μαμά ; ρώταγε τις προάλλες ένας μικρούλης πάνω από το μνήμα του παππού του …Κι η μάνα του δεν ήξερε τι να του απαντήσει .Σαστισμένη κι εκείνη έψαξε να βρει μια γρήγορη πειστική απάντηση …

-Γιατί ήταν παππούς και ήταν άρρωστος του είπε

…Δεν απάντησε σωστά Κύριε ! Η σωστή απάντηση στην ερώτηση του μικρού γιατί πέθανε ο παππούς, είναι μια και μόνη : Για να ζήσει ! Ζωή αιώνια ! Και το εφόδιό της : Το σώμα και το αίμα του Ζώντος Θεού ! Το γιατρικό του φόβου ! Μόνο το Θεό να φοβόμαστε , να σεβόμαστε ως πανελεύθεροι δούλοι Του και τις αμετανόητες αμαρτίες μας να τρέμουμε . Να αγαπάμε τον Πατέρα μας και να θυσιάζουμε το εγώ μας για την αγάπη και το θέλημα Του.

Η αγάπη του Χριστού μας , αυτή που έξω βάλλει τον φόβο … Είναι ύπουλο βουνό ο φόβος , ακανθόσπαρτο με γλιστερές αποτομιές που οδηγούν στην δαιμονική λύπη …Εμπόδιο στην αληθινή χαρά , την Χριστιανική ζωή της ασύγκριτης Χαρμολύπης, στο ασυγκράτητο πέταγμα με αγγελικά φτερά στους ανοιχτούς Ουρανούς της ποθεινής Άνω Πατρίδας…

Είναι δύσκολο το να τα καταφέρεις . Αδύνατο φαίνεται σε κάποιους που πορεύονται μια ζωή ολάκερη φοβισμένοι και δειλοί και ολιγόπιστοι , έστω κι αν δείχνουν ισχυροί και αγέρωχοι με αμετασάλευτη πίστη.

…Δυνατό για το Θεό όμως ! Ας βάλουμε Εκείνον μπροστάρη στον πόλεμο! Για να γίνει ο φόβος του θανάτου μνήμη του σωτήρια . Ο φόβος για το άγνωστο, σιγουριά και ασφάλεια θείας καταφυγής . Ο φοβισμένος άνθρωπος , χαριτωμένος θεραπευμένος από της ψυχής τα τραύματα.

Αυτά που ο φόβος ολοένα αφορμίζει.Αυτά που η πίστη και ο Σταυρός καταπραΰνουν και επουλώνουν για πάντα .

 

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Το γιατρικό του φόβου ( 2 Μέρη )-Του Νώντα Σκοπετέα

Πηγή: https://sotiriapsixis.blogspot.com/search?q=%CF%84%CE%BF+%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C

Ο Θεός τους αγαπάει όλους

Ο Θεός αγαπάει όχι μόνο τους αγίους, αλλά όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Όλους τους αμαρτωλούς, όλους τους κολασμένους, ακόμη και τον ίδιο τον διάβολο. Και θέλει να σώσει, να θεραπεύσει τους πάντες. Θέλει, άλλα δεν μπορεί να θεραπεύσει τους πάντες, διότι δεν θέλουν όλοι να θεραπευθούν. Αυτό, το ότι ο Θεός είναι αγάπη και θέλει να θεραπεύσει τους πάντες και ότι αγαπά τους πάντες εξ’ ίσου, διαπιστώθηκε και διαπιστώνεται από την εμπειρία των θεουμένων, όσων δηλαδή έφθασαν σε θέωση, δηλαδή σε θεοπτία και είδαν τον Θεό.

Δεν μπορεί όμως ο Θεός να θεραπεύσει  τους πάντες, διότι δεν εκβιάζει την θέληση του ανθρώπου. Σέβεται ο Θεός τον άνθρωπο και τον αγαπά. Δεν μπορεί όμως να θεραπεύσει κάποιον με το ζόρι. Θεραπεύει μόνο όσους θέλουν να θεραπευθούν και του ζητούν να τους θεραπεύσει. Φυσιολογικά κάποιος, που έχει σωματική αρρώστια ή και ψυχική, πηγαίνει με την θέληση του και όχι με το ζόρι στον γιατρό, για να γίνει καλά, αν ακόμη έχει τα λογικά του. ΄Έτσι και στην Ορθόδοξη θεραπευτική αγωγή. Πρέπει κάποιος από μόνος του, χωρίς καταναγκασμό, χωρίς καταπίεση, ελεύθερα να προσέλθει στην Εκκλησία, στους κατάλληλους ανθρώπους, που έχουν την φώτιση και την εμπειρία και κατέχουν την θεραπευτική μέθοδο της Ορθοδόξου παραδόσεως, και σ' εκείνους να κάνη υπακοή για να βρει  θεραπεία.

 

₊ Πρωτοπρ. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Νέμεσις

Είναι ο ανεξέλεγκτος φόβος της πιθανότητας του θανάτου.

Είναι η ύβρις της απιστίας και αποστασίας μας.

Είναι η βαριά ευθύνη που επιτάσσει η θεόσδοτη ελευθερία μας.

Είναι η ζωή δίχως χαρά, χωρίς πνοή, όπως αυτοί την σχεδιάζουν.

Είναι το κρυμμένο χαμόγελο που θάφτηκε τώρα πια πίσω από προσωπεία.

Είναι η κόκκινη γραμμή που πατήθηκε, τα όρια που ξεδιάντροπα ξεπεράστηκαν.

Είναι η νέμεσις που τη βλέπω να έρχεται γοργά μπροστά στη φοβερή ανοησία μας:

Να θυσιάσουμε τα παιδιά μας, για να ζήσουμε εμείς.

Φώτιζε Κύριε τον κόσμο σου...

© Αλέξης Αλεξάνδρου 6/12/21

Ο πόνος είναι συνοδοιπόρος μας στη ζωή

 Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν άρρωστοι, φτωχοί οι πιο πολλοί, συχνά κυνηγημένοι, ανήμποροι, καταφρονεμένοι, δεν τους έπιανε το μάτι σου. Ο Χριστός δοξάσθηκε στον Γολγοθά. Ο πόνος είναι συνοδοιπόρος μας στη ζωή. Το σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο σταυρός. Δεν επιτρέπεται η παραπληροφόρηση. Στην Εκκλησία μέσα συνεχίζεται, ενυπάρχει ο πόνος, αλλά έχει νόημα, έχει διέξοδο, οδηγεί σε ανάσταση. Δεν έχουμε το δικαίωμα ως ορισμένοι υποψήφιοι πολιτικοί να ξεγελάμε το λαό, υποσχόμενοι επίγειους παραδείσους.

Ο Χριστός είπε ότι θα έχουμε στον κόσμο αυτό θλίψη. Δεν μακαρίζει όσους χασομερούν στα γέλια. Επιθυμούμε και δημιουργούμε ένα νεοχριστιανισμό στα μέτρα μας, στις ανάγκες μας, άκοπο, άμοχθο, πρόχειρο, εύκολο, δίχως κανέναν κόστος, αντιασκητικό, τελικά αντιευαγγελικό. Σε αυτή την προοπτική η Θ. Λειτουργία στο ναό είναι μια απλή ακρόαση των λεγομένων, μία θέαση των τελουμένων, που θα μπορείς να την παρακολουθείς πιο ήσυχα και από την πολυθρόνα σου στο σπίτι από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Δεν είναι θυσία, συμμετοχή, εγρήγορση, επί τω αυτώ πάντων των αδελφών συγκοινωνούντων και θερμά δεομένων.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι χριστιανοί σήμερα» του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

 

Αν πλουτίσουμε την ψυχή…

Δυστυχώς αφήσαμε την οικονομική κατάσταση να επηρεάσει τη χριστιανική μας ζωή, ακόμη και την ψυχική δομή μας. Είναι θλιβερό να βλέπεις πόσο πολύ εξαρτάται η πίστη από το υλικό μέρος, από τα χρήματα… Που είναι η πίστη μας; Αφήνουμε να μας κλέψει η ταραχή του κόσμου; Ο άνθρωπος έχει κάτι ακόμα πιο πολύτιμο από το σώμα – την ψυχή! Γιατί δεν δίνουμε αξία στην ψυχή; Μα, αν πλουτίσουμε την ψυχή, δεν θα νοιώθουμε πια την φτώχεια του σώματος. Η πίστη μπορεί να μετατρέψει τον λόγο του Θεού σε ψωμί. Γιατί δεν το πιστεύουμε αυτό;

Τώρα προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ομοιομορφία μέσω της τεχνολογίας. Θέλουν να είμαστε όλοι το ίδιο, δηλαδή νούμερα. Είναι ακριβώς ότι έλεγα νωρίτερα αυτός ο πολιτισμός, αφού μας αφαίρεσε τα ρούχα μας, χώρισε τις οικογένειές μας, πήρε το φαγητό από το στόμα μας, τώρα προσπαθεί να μας αδειάσει την ψυχή…

 

Από το βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης»- Γέροντος Ιουστίνου Πίρβου

"Θεέ μου δωσ' μου την υπομονή και την πίστη των αγίων"

Η απόγνωση, το άγχος, ο πανικός, ο φόβος, ο εξαναγκασμός, είναι του εχθρού αδελφέ μου και όχι του Χριστού. Γι'  αυτό μη φοβάσαι, μην απελπίζεσαι, μην τα χάνεις. Κράτα γερά την πίστη, την υπομονή και την προσευχή.

"Θεέ μου δωσ'μου την υπομονή και την πίστη των αγίων". Αυτό ζητούσε στην δική του δύσκολη εποχή των διωγμών, των εμπαιγμών, των στερήσεων, των αποκλεισμών, των συκοφαντιών, ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

Αυτό επιβάλλεται να ζητούμε κι εμείς σήμερα. Κι έχει ο Θεός...Ο Θεός να το ξέρεις δεν μας αφήνει αδελφέ μου, εμείς είναι που Τον λησμονούμε. Κι ας θυμόμαστε και τούτον το παρήγορο λόγο από τον άγιο Παΐσιο: "Έχουν οι μεγάλοι τα σχέδια τους, έχει όμως κι ο Θεός τα δικά Του".

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 3/12/21