Οι 12 απόστολοι

 

Από την Καινή Διαθήκη μαθαίνουμε τα ονόματα των 12 μαθητών του Ιησού, τους οποίους ο ίδιος ονόμασε αποστόλους

Πρώτος (1) Απόστολος είναι ο Πέτρος, ο κορυφαίος των Αποστόλων, ο οποίος προηγουμένως ονομαζόταν Σίμων. Ήταν έγγαμος ψαράς, αγράμματος, αδελφός του Ανδρέα του Πρωτόκλητου, από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, υιός του Ίωνα.

Αυτόν τον Απόστολο μακάρισε ο Κύριος και τον ονόμασε Πέτρο, ενώ την πίστη του αποκάλεσε πέτρα πάνω στην όποια αποφάσισε να οικοδομήσει την Εκκλησία Του.

Κήρυξε το Ευαγγέλιο πρώτα στην Ιουδαία και στην Αντιόχεια , ακολούθως στη Μικρά Ασία και κατέληξε στη Ρώμη. Επειδή εκεί νίκησε με υπερφυσικό τρόπο το μάγο Σίμωνα, σταυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Νέρωνα κατακέφαλα, (πάνω τα πόδια – κάτω το κεφάλι), όπως ό ίδιος το ζήτησε και έτσι έλαβε το άφθαρτο στεφάνι του μαρτυρίου, μεταξύ των ετών 66 και 69, αφού άφησε δύο καθολικές επιστολές στην Εκκλησία του Χριστού.

 

Δεύτερος (2) είναι ο Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος, ο αδελφός του Πέτρου.Υπήρξε νωρίτερα μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά τον εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τον Χριστό. Προσέλκυσε και τον αδελφό του λέγοντας: «Εύρήκαμεν τον Μεσσίαν». Θεωρείται ιδρυτής της Εκκλησίας της Κων/πόλεως.

Κήρυξε το Ευαγγέλιο σε όλα τα παραθαλάσσια μέρη της Μαύρης θάλασσας, Βιθυνίας και Βυζαντίου. Αργότερα μέσω Θράκης και Μακεδονίας κατήλθε μέχρι την Αχαΐα. Στην Πάτρα έκανε πολλά θαύματα. Εκεί η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Ακόμα και η Μαξιμίλιαν, σύζυγος του ανθύπατου Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρεία αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον οδήγησε στο μαρτύριο με σταυρικό θάνατο, πιθανώς την εποχή του διωγμού του Νέρωνα. Το λείψανό του έθαψε με ευλάβεια ο πρώτος επίσκοπος Πατρών Στρατοκλής. Το λείψανο του μετά από πολλά χρόνια μεταφέρθηκε στο Ναό των Αγίων Αποστόλων Κωνσταντινουπόλεως.

 

Τρίτος (3) Απόστολος είναι ο Ιάκωβος.

 

Ο Απόστολος Ιάκωβος ήταν υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και πρεσβύτερος αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Καταγόταν κι αυτός από την Βησθαϊδά της Γαλιλαίας. Ασχολούνταν με την αλιεία μαζί με τον Ιωάννη, έχοντας και οι δύο μαζί τους και τον πατέρα τους, καθώς και πολλούς εργάτες. Είχαν δικό τους πλοίο και συνεργάτης τους ήταν και ο Απόστολος Πέτρος. Παρ’ όλα αυτά όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ  μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ» ( Μαρκ. 1, 20).

Ο Ιάκωβος μαζί με τον Ιωάννη επέδειξαν μεγάλο ζήλο ως Μαθητές του Κυρίου. Γι’ αυτό και εκλήθησαν υιοί βροντής και έγιναν μάρτυρες πολλών μεγάλων γεγονότων, που δεν τα εβίωσαν οι άλλοι Απόστολοι. Έγιναν αποκλειστικοί μάρτυρες της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Είδαν την θαυμαστή ανάσταση της θυγατέρας του αρχισυνάγωγου Ιάρειου και είχαν την ευλογία να προσκληθούν από τον Ιησού κοντά Του κατά τις ώρες της προσευχής και της αγωνίας Του στο κήπο της Γεσθημανή. Η οικειότητα αυτή οδήγησε προφανώς τον Ιάκωβο με τον αδελφό του Ιωάννη να ζητήσουν μέσω της μητέρας τους από τον Κύριο πρωτοκαθεδρία στην εγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας την αποστολή του Μεσσία. Οι δύο Μαθητές εζητούσαν από τον Χριστό δόξα με ανθρώπινα κριτήρια, έχοντας κατά νου ότι η Βασιλεία Του είναι αισθητή. Ο Χριστός όμως, διορθώνοντας την εσφαλμένη δοξασία τους, υποδεικνύει την πραγματική και αιώνια δόξα, η οποία διέρχεται μέσα από το «ποτήριον», που είναι τα Πάθη και ο Σταυρός. Γι’ αυτό τους λέγει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεὶν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι;».

 

Μετά την Πεντηκοστή ο Απόστολος Ιάκωβος εκήρυξε το Ευαγγέλιο στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Μεγάλο πλήθος ανθρώπων μεταστρεφόταν στη νέα πίστη και άλλαζε τρόπο ζωής χάρη στο έργο του Ιακώβου. Αυτό εθορύβησε ιδιαίτερα τους άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι, το έτος 44 μ.Χ. τον συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν, ως αμνό, με διαταγή του Ηρώδου του Αγρίππα.

Εορτάζει στις 30 Απριλίου εκάστου έτους.

 

Τέταρτος (4) είναι ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και Θεολόγος, αδελφός του Ιακώβου. Είναι ο συγγραφέας του τετάρτου και εκτενούς ευαγγελίου καθώς και ο συγγραφέας του βιβλίου της Αποκαλύψεως και τριών καθολικών επιστολών. Πήρε την ονομασία θεολόγος εξ αιτίας των υψηλών θεολογικών νοημάτων του ευαγγελίου που συνέγραψε και συγκεκριμένα της σημαντικής χριστολογίας που ανέπτυξε. Υπήρξε από τους πλέον αγαπημένους μαθητές του Κυρίου, ο οποίος διακρινόταν για την αγάπη του και για το οικουμενικό πνεύμα της διδασκαλίας του. Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία. Εξορίστηκε στην Πάτμο, όπου πλήθη απίστων προσήλθαν στο Χριστιανισμό. Όταν επέστρεψε στην Έφεσο αναπαύθηκε εν ειρήνη (περίπου 95 χρονών).

Πέμπτος (5) Απόστολος του Χριστού είναι ο Φίλιππος. Καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία (Λυδία και Μυσία), μαζί με τον Βαρθολομαίο και την αδελφή του Μαριάμνη. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Ιεράπολη της Φρυγίας, καθώς τρυπήθηκε στους αστραγάλους και καρφώθηκε σ’ ένα ξύλο. Λόγω σεισμού πού ακολούθησε οι συνοδοί του αφέθηκαν ελεύθεροι.

 

Έκτος (6) είναι ο Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ.

Δίδαξε το Χριστιανισμό στους Ινδούς και μαζί με τον Ιούδα στην Αρμενία. Οι δυο τους θεωρούνται θεμελιωτές της Αρμενικής Εκκλησίας. Μαρτύρησε στην Ουρβανούπολη με σταυρικό θάνατο, με το κεφάλι προς τα κάτω, κατά διαταγή του βασιλιά Αστυάγη. Εκεί παρέδωσε το πνεύμα του και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου.

 

Έβδομος (7) Απόστολος είναι ο Θωμάς .Ήταν Ιουδαίος στην καταγωγή και, όπως και άλλοι μαθητές, ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά. Εγκατέλειψε το επάγγελμά του και ακολούθησε το Χριστό, όταν εκείνος του το ζήτησε. Ήταν από τους ένθερμους μαθητές, όμως μετά την ανάσταση ολιγοπίστησε και δεν πίστεψε ότι ο Χριστός αναστήθηκε, παρά μόνον όταν ψηλάφισε στα χέρια Του τα σημάδια της Σταύρωσης, στη δεύτερη εμφάνιση του Χριστού στους μαθητές μετά την ανάσταση Του. Κατά τη χριστιανική παράδοση, μετά από Θεία Παρέμβαση ταξίδεψε ως την Ινδία, όπου ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο, προσηλυτίζοντας και βαπτίζοντας Χριστιανούς πολλούς ειδωλολάτρες.

Κατόπιν ταξίδεψε ανατολικότερα, όπου βασίλευε κάποιος με το όνομα Μίσδιος. Εκεί ο Θωμάς συνέχισε την ιεραποστολή, όταν βάπτισε όμως τη γυναίκα και τα παιδιά του Μίσδιου, εκείνος οργίστηκε και έδωσε εντολή να θανατωθεί ο Άγιος. Το σώμα του έθαψαν οι Χριστιανοί της περιοχής και κατά την παράδοση στον τάφο του γίνονταν πολλά θαύματα. Το ιερό λείψανο του Αγίου Θωμά παρέμεινε εκεί έως ότου ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1204 το λείψανο μεταφέρθηκε στη Ρώμη, μαζί με τα λείψανα άλλων Αγίων που εκλάπησαν ως λάφυρα κατά την Δ’ Σταυροφορία.Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Θωμά στις 6 Οκτωβρίου.

 

 Όγδοος (8) είναι ο Ματθαίος, ο Τελώνης, αδελφός του Ιακώβου του Αλφαίου.Καταγόταν από την Γαλιλαία και εργαζόταν ως τελώνης, (φοροεισπράκτορας). Κάποια ημέρα που ο Ιησούς περνούσε από την Καπερναούμ, όπου ο Ματθαίος κατοικούσε, τον είδε και γνωρίζοντας την εσωτερική του ψυχή του ζήτησε να Τον ακολουθήσει. Ο Ματθαίος χωρίς δεύτερη σκέψη άφησε την εργασία του και από τότε ήταν δίπλα Του. Κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους καί Μήδους στους οποίους ίδρυσε Εκκλησία, μετά από πολλά θαύματα πού έκανε σ’ αυτούς. Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή και τη δράση του Ματθαίου. Αν και μεταγενέστερες παραδόσεις μιλούν για μαρτυρικό θάνατο στην πυρά ή εκτέλεση με ξίφος, η πιθανότερη εκδοχή είναι αυτή του Ηρακλείωνα την οποία παραθέτει ο Κλήμης Αλεξανδρείας και αναφέρει ότι ο Ματθαίος πέθανε από φυσικό θάνατο.

 

Ένατος (9)  είναι ο Ιάκωβος ο υιός του Αλφαίου, αδελφός του Λευί δηλαδή  του Ματθαίου.

Λέγεται και Ιάκωβος ο μικρός, προς διάκριση από τον Ιάκωβο το μεγάλο, τον αδελφό του Ιωάννου, αλλά και προς διάκριση από τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο. Ο Απόστολος Ιάκωβος, o υιός του Αλφαίου, ήταν ένας εκ των μαθητών και αποστόλων του Ιησού Χριστού. Για τη δράση του και τη θέση του στην στην αρχέγονη εκκλησία δε γνωρίζουμε τίποτα, αφού η αρχαία παράδοση σιωπά. Κατά το βιογράφο του Νικήτα Παφλαγόνα, κήρυξε το ευαγγέλιο στη Γάζα, την Ελευθερούπολη και τις γειτονικές περιοχές και υπέστη μαρτυρικό θάνατο στην Αίγυπτο στην πόλη Οστρακίνη. Ο ίδιος μνημονεύεται από όλους τους Ευαγγελιστές πάντοτε στην ένατη θέση του αποστολικού κύκλου και διακρίνεται σαφώς τόσο από τον έτερο Ιάκωβο, υιό του Ζεβεδαίου, όσο και από τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο, παρά τις όποιες προσπάθειες ταυτίσεως έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Η μνήμη του εορτάζεται στις 9 Οκτωβρίου.

Δέκατος (10) Απόστολος είναι ο Σίμων ο Κανανίτης ,  ο Ζηλωτής. Ονομάζεται Κανανίτης λόγω της καταγωγής του από την Κανά της Γαλιλαίας Τα προσωνύμια Κανανίτης και Ζηλωτής του αποδίδονται για να διακρίνεται από τον άλλο Σίμωνα που υπήρχε μεταξύ των αποστόλων, το Σίμωνα Πέτρο. Για τον απόστολο Σίμωνα δε διασώζονται πολλές πληροφορίες. Εικάζεται ότι ήταν ζηλωτής, εξ ου και το προσωνύμιο. Σύμφωνα με την παράδοση της εκκλησίας κήρυξε στην Περσία, στην Αίγυπτο και στη Μαυριτανία, ενώ μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο στην Ιερουσαλήμ ή στη Βρετανία, σύμφωνα με άλλη πηγή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 10 Μαΐου.

 

Ενδέκατος (11)  είναι ο Ιούδας Ιακώβου, τον οποίο ο Ματθαίος ονομάζει Λεββαίο ή Θαδδαίο.Ο Απόστολος αυτός αναφέρεται ως 10ος στη σειρά μαθητής από τους Ματθαίο, με τη διαφορά ότι ο Μάρκος τον αναφέρει ως Θαδδαίο. Αναφέρεται επίσης από το Λουκά (6, 16) ως Ιούδας Ιακώβου. Ιούδας πιθανώς ήταν το κύριο όνομά του και το Λεββαίος-Θαδδαίος προσωνύμια που του αποδίδονταν και τα οποία σημαίνουν εύψυχος-θαρραλέος και ευρύστερνος-μεγάθυμος αντίστοιχα. Πληροφορίες για τη ζωή του αποστόλου δεν υπάρχουν, ενώ έγινε μία σχετικά εκτενής έρευνα από Καινοδιαθηκολόγους για να αποσαφηνιστεί η ταυτότητά του.

Σύμφωνα με τον Ιερώνυμο  ο Ιούδας, ο Λεββαίος και Θαδδαίος, κήρυξε στην Αρμενία φέροντας μάλιστα μαζί του και την Ιερή Λόγχη. Μαρτύρησε στο Σαβαρχάμ, νοτιοανατολικά του όρους Αραράτ στην περιοχή Αραντάζ περί το 50, γι αυτό και η Αρμενική εκκλησία θεωρείται αποστολική, θεμελιωμένη στο αίμα του Αποστόλου Ιούδα. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις από τη Συρία ο Ιούδας μαρτύρησε στο Αραντ κοντά στη Βηρυτό. Τέλος κατά το Νικηφόρο Κάλλιστο ο Ιούδας κήρυξε το ευαγγέλιο αρχικά στην Ιουδαία, τη Γαλιλαία και τη Σαμάρεια και εν συνεχεία στη Συρία και τη Μεσοποταμία. Πέθανε στην Έδεσσα (πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας, η σημερινή Ουρφά). Η μνήμη του εορτάζεται στις 21 Αυγούστου.

 

Δωδέκατος (12) Απόστολος τον Χριστού είναι ο Ματθίας, στη θέση του προδότη Ιούδα του Ισκαριώτη.

 

Ο Ματθίας δεν αναφέρεται στους καταλόγους των αποστόλων που αναφέρονται στα τρία Συνοπτικά Ευαγγέλια. Με βάση το πρώτο κεφάλαιο των Πράξεων, μετά την Ανάληψη του Χριστού, ο Απόστολος Πέτρος πρότεινε στους περίπου 120 μαθητές, να επιλέξουν ένα προκειμένου να καλύψουν τη θέση του Ιούδα στον κύκλο των δώδεκα:

Πρότειναν δύο: τον Ιωσήφ, που τον έλεγαν Βαρσάββα και και που πήρε και το όνομα Ιούστος, και το Ματθία. Ύστερα προσευχήθηκαν και είπαν: «Εσύ, Κύριε, που ξέρεις τις καρδιές όλων, δείξε μας ποιόν από τους δύο αυτούς διάλεξες να αναλάβει τη θέση στο λειτούργημα αυτό και στην αποστολή που εγκατέλειψε ο Ιούδας και πήγε στη θέση που του άξιζε». Ύστερα έβαλαν κλήρους με τα ονόματα τους, κι ο κλήρος έπεσε στο Ματθία, που προστέθηκε στους έντεκα αποστόλους.Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 9 Αυγούστου.

Αισιοδοξία

 

Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους που δεν ξέρουν το «Πάτερ ημών» και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, που δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά: Αδελφέ μου, σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη. Όποιος όμως επαναλαμβάνει αυτά τα λόγια, δεν σκέφτεται πως υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο το χαμόγελο και η χαρά. Ακόμη και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συνεχίζουν να υποτιμούν τους μαθητές κρατώντας τους επίτηδες σε μια μεγάλη απόσταση απ’ αυτούς. Με μία λέξη σερνόμαστε και δεν προχωράμε. Μελαγχολικοί, χλωμοί, συντετριμμένοι άνθρωποι περπατούν. Η χαρά μας είναι μισή λύπη. Το χαμόγελο μας δεν μοιάζει με το χρυσαφένιο φως του ηλίου, αλλά με το χλωμό, μελαγχολικό φως του φεγγαριού. Οι πολλοί είναι συνηθισμένοι στην κλειστή ζωή του δωματίου. Η διασκέδασή μας φθάνει στα όρια της αμαρτίας. Εξαιτίας της αγωγής και της διαπαιδαγώγησής μας, ολόκληρη η χώρα μας είναι «παράλυτη». Σ’ αυτό οφείλεται η απαισιοδοξία μας, η μελαγχολία και η θλίψη μας, η έλλειψη χαράς. Το μεγαλύτερο μέρος της μελαγχολίας μας προέρχεται από τις εσωτερικές συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία, στην εκκλησία, στην οικογενειακή και στη δημόσια ζωή. Σπάνιο να βρει κανείς ένα παράλυτο που να είναι αισιόδοξος.

Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητος. Όλα όσα παράγει αυτός ο κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα. Η αγάπη μας και η φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ο κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πως όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν για την κίνηση του ηλίου. Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ’ αυτό το πνευματικό περιβάλλον. Όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζουν αιώνια σ’ αυτόν τον πνευματικό τόπο. Η αγάπη και η φιλία δεν χάνονται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια πολύ πιο καθαρή και έξοχη μορφή στον άλλο κόσμο.

 

Αγίου Νικολάου Αχρίδος, "ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ", Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Η κρίσιμη ώρα είναι η ώρα της τρικυμίας

Ωραία τα λόγια, οι πνευματικές αναρτήσεις και τα πληθωρικά κηρύγματα, η εύκολη και άκοπη θεωρία και αγαπολογία. Στα δύσκολα όμως είναι αλήθεια πως πατώσαμε. Στην πράξη, εκεί που έκαιγε το σίδερο πήραμε κάτω από τη βάση. Την ώρα των μεγάλων αποφάσεων, των σημαντικών εξετάσεων, του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι κάπου τα θαλασσώσαμε. Τραγικά μπερδευτήκαμε, υπέρμετρα τρομοκρατηθήκαμε και αντί ζωής επιλέξαμε θάνατο. Πνιγήκαμε μέσα σε μια κουταλιά φόβο, ταραχθήκαμε από τα ψηλά κύματα που στο πρόσωπο μας χτυπούσαν και ανελέητα απειλούσαν από παντού.

Το καράβι ήταν έτοιμο να βουλιάξει αλλά τότε... "καὶ διεγερθεὶς ἐπετίμησε τῷ ἀνέμῳ καὶ εἶπε τῇ θαλάσση· σιώπα, πεφίμωσο. καὶ κόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τί δειλοί ἐστε οὕτω; πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν; (Κατά Μάρκον 4,39-40). Ο Χριστός ενώ κοιμόταν, σηκώθηκε ατάραχος κι επετίμησε τον άνεμο και διέταξε τη θάλασσα να σωπάσει και να γαληνέψει, όπως και έγινε. Μα η θλιβερή διαπίστωσή Του έμεινε να μας ελέγχει, να μας αφήνει ξανά αναπολόγητους μπροστά στον τόσο τρόμο και την απιστία, στην έμπρακτη προδοσία μας: " Γιατί φοβηθήκατε, γιατί δειλιάσατε ενώ κοντά Μου είδατε τόσα θαύματα; Γιατί δεν έχετε έστω έναν κόκκο σινάπεως πίστης Σ' εμένα;"

Ωραία λοιπόν τα λόγια μα δεν αρκούν, γιατί μιλούν πιο δυνατά και βεβαιώνουν πιο φανερά οι πράξεις. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, λέει ο λαός. Κι αν ο καπετάνιος δεν είναι ο Χριστός, είναι βέβαιο πως θα μας καταπιεί ο βυθός. Η κρίσιμη ώρα είναι όχι της νηνεμίας και της ηρεμίας αλλά του πειρασμού και της τρικυμίας. Εκεί είναι που μετριούνται οι αντοχές μας, αποκαλύπτεται το θάρρος ή ο φόβος, η ροπή της ψυχής, η διάθεση της καρδιάς, η πίστη ή η απιστία μας.

 

Αλέξης Αλεξάνδρου

Ο ενάρετος άνθρωπος

 

Είναι πραγματικά καλό, πολύ όμορφο να είναι κανείς ενάρετος.

Ο ενάρετος άνθρωπος είναι ειρηνικός με τον εαυτό του, ευάρεστος στο Θεό και αποδεκτός από τους άλλους. Ο ενάρετος και χωρίς να το θέλει τραβάει την προσοχή των άλλων. Γιατί γίνεται αυτό; Επειδή είναι σαν το γνήσιο άρωμα που το προσέχει κανείς κι επιθυμεί να το ανασαίνει.

Πρόσεξε την ίδια την εμφάνιση του ενάρετου ανθρώπου, το πρόσωπό του. Τι λογής είναι η μορφή του; Μοιάζει με πρόσωπο αγγέλου. Η πραότητα κι η ταπείνωση καθρεφτίζονται στο πρόσωπό του και τους σκλαβώνουν όλους με το κάλλος τους.

Πρόσεξε την ομιλία του. Απ’ αυτήν αναδύεται ακόμα περισσότερο άρωμα. Είναι σαν να βρίσκεσαι πρόσωπο προς πρόσωπο με την ψυχή του και γοητεύεσαι με τη γλυκιά λαλιά του».

 

Η εν Χριστώ ζωή μου, Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

 

Έχετε παρατηρήσει ποιοι άνθρωποι είναι αγαπητοί και περιζήτητοι; Όσοι διακονούν, όσοι είναι πέρα για πέρα ήρεμοι και πρόθυμοι να αποδεχθούν την γνώμη του άλλου, την επιθυμία του, την σκέψη, την ενέργεια του, το αμάρτημα του, το πάθος του, την ευγένεια του, την αγένεια του, που η ευαισθησία τους είναι στραμμένη προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους.

 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε πολλές αρρώστιες

 

Μήπως, η φιλαυτία μας και η απιστία μας στην ύπαρξη μιάς αιώνιας ζωής στη βασιλεία του Θεού, μας έκαναν να ξεχάσουμε, πώς μας δίδαξαν, με το παράδειγμά τους, οι Άγιοι της Εκκλησίας μας να αντιμετωπίζουμε τις ασθένειες, που επιτρέπει ο Θεός να έχουμε, στο σύντομο και πεπερασμένο χρόνο που ζούμε;

Ας δούμε το παράδειγμα ενός σύγχρονου Αγίου, του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη. Είπε ο Άγιος: “Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: ‘Χριστέ μου, η αγάπη Σου δεν έχει όρια’! Το πώς ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση. Δημιουργήθηκε εκεί όγκος που μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό νεύρο. Γι’ αυτό τώρα πια δεν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι, όμως, σηκώνοντας τον Σταυρό του Χριστού με υπομονή. Είδατε τη γλώσσα μου, πώς είναι; Έχει μεγαλώσει, δεν είναι όπως ήταν. Είναι κι αυτό από τον καρκίνο που έχω στο κεφάλι. Κι όσο πάω, θα γίνομαι χειρότερα. Θα μεγαλώσει κι άλλο, θα δυσκολεύομαι να μιλήσω. Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστια μου. Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού. Κατανύγομαι κι ευχαριστώ τον Θεό. Είναι για τις αμαρτίες μου. Είμαι αμαρτωλός και προσπαθεί ο Θεός να με εξαγνίσει…Χαίρομαι που το έχω (τον καρκίνο), για να γίνω κι εγώ συμμέτοχος στα πάθη Του απ’ την πολλή μου αγάπη… Η αρρώστια μου είναι μια ιδιαίτερη εύνοια του Θεού, που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του και με τη δική Του την χάρι να προσπαθήσω ν’ ανταποκριθώ.”

Πηγή: Το περιβόλι του Αγίου Λαζάρου

Πότε θλίψη, πότε χαρά

Η οδός του Θεού, λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, Σταυρός καθημερινός είναι. Οι θλίψεις, οιστεναχώριες, τα βάσανα, οι διάφοροι πειρασμοί, όλα αυτά με έναν λόγον Σταυρός ονομάζονται. Ουδείς ανήλθε εις τον ουρανόν μετά ανέσεως. Αλλά εκ τούτου δοκιμάζονται και διακρίνονται, ότι αγαπούν τον Θεόν, όταν υπομένουν.

Όταν ο Θεός θέλει να βοηθήσει νία ψυχή βασανισμένη, δεν την απαλλάσσει από τις θλίψεις, αλλά τι; υπομονή της χαρίζει...Όταν πνίγεται η ψυχή και δεν έχει άλλο να υπομένει και πρόκειται να πέσει σ΄απόγνωση, τότε της στέλνει ο Θεός βοήθειαν.

Πότε θλίψεις και βάσανα, πότε χάρις και τα όμοια, εναλλάξ. Αυτός είναι ο βίος του ανθρώπου. Μόνον να παρακαλούμε τον Θεό, να μας αξιώνε να γίνεται σε μας το άγιον θέλημά Του πάντοτε.

 

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, από το βιβλίο “Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης” του Γεώργιου Κρουσταλλάκη

 

Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του.

 

Άγιος Πορφύριος

Η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο μικρή!

 

Το μεγάλο λάθος μας είναι ότι, ελπίζοντας να ζήσουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναβάλουμε την ηθική διόρθωσή μας για το μέλλον. Αλλά η ασθένεια, οι δύσκολες συνθήκες, ο θάνατος τερματίσουν αυτές τις ελπίδες. Πρέπει να σκεφτείτε την ψυχή.

Ευλογημένος είναι αυτός που έχει αλλάξει το μυαλό του εγκαίρως, ή που ο Θεός το έχει ξυπνήσει από την αποπλάνηση αυτού του κόσμου.

Πάντα να σκεφτόμαστε την ψυχή, αλλά κυρίως στη μεγάλη ηλικία, έτσι ώστε να μην μπορούμε να μας πουν: "Τα μαλλιά είναι λευκά, αλλά η ψυχή είναι μαύρη".

 

Στάρετς Ηλίας της Όπτινα

 

Πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/03/blog-post_925.html#more

Η προσευχή ποτέ δεν πάει χαμένη

Η προσευχή ποτέ δεν πάει χαμένη, είτε ο Θεός μάς εισακούει είτε όχι. Και φυσικό είναι να μη μας εισακούει πάντα, γιατί συχνά Του ζητάμε πράγματα άχρηστα και ανώφελα. Και τότε όμως, εκτιμώντας τον κόπο της προσευχής μας, μας δίνει, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, κάτι άλλο, χρήσιμο και ωφέλιμο.

Αυτός που σας είπε, “Και τι κέρδισες ώς τώρα από την προσευχή;”, είναι ανόητος. Εμείς, όταν προσευχόμαστε, ζητάμε από το Θεό κάτι που θεωρούμε αγαθό. Αν, όμως, στην πραγματικότητα είναι ή θα αποβεί επιζήμιο –και αυτό το ξέρει ο Παντογνώστης-, τότε Εκείνος δεν εκπληρώνει το αίτημά μας. Μήν εκπληρώνοντάς το, λοιπόν, μάς ευεργετεί, γιατί αλλιώς θά παθαίναμε κακό, κακό πού δέν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.

 

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

 

Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής. Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατάει σε επαφή με το Θεό.

 

Άγιος Παΐσιος

Δεν είναι το παν η υγεία

 

Ο άνθρωπος έχει την ελευθερία, την βούληση και τα κίνητρα ώστε να κάμει τις όποιες επιλογές του σε αυτή τη ζωή. Στην τελική είναι υπεύθυνος να ζήσει και να πεθάνει με αυτές. Από την άλλη έρχεται ο Χριστός και ξεκαθαρίζει τα πράγματα:" ὃς γὰρ ἐὰν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾽ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν." (Ματθ.16,25). Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, όποιος όμως εξαιτίας Του χάσει τη ζωή του, θα την κερδίσει.

Από την μια ο Χριστός, από την άλλη ο θάνατος. Η ζωούλα μας δεν είναι το πρώτιστο.Κι αν ακόμα ζήσουμε μέχρι τα εκατό, χωρίς Χριστό είναι όλα σκόνη και καπνός. Ζωή αληθινή και αιώνια υπάρχει μόνο κοντά στον Θεό. Άρα λοιπόν, το παν δεν είναι η υγεία, τα χρόνια τα πολλά, μα η εγγύτητα ή η απόσταση μας από τον Κύριο. Αυτό ορίζει την ύπαρξη μας, τον παράδεισο ή την κόλαση μας.

 

Αλέξης Αλεξάνδρου

Παρατήρησε τη διαφορά

Όταν στη ψυχή σου έχεις καλούς λογισμούς, νιώθεις χαρούμενος, ήρεμος. Όταν στην καρδιά σου επικρατούν η ειρήνη και η χαρά, τότε το πνεύμα του καλού, το Άγιο Πνεύμα, είναι μέσα σου.

Όταν μέσα σου κυριαρχούν άσχημες σκέψεις, τότε νιώθεις αδιάθετος, ταραγμένος, τότε μέσα σου βρίσκεται το πονηρό και πανούργο πνεύμα του κακού.

 

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, αφού τα ξέρετε όλα

 

Σας έχω ήδη πει, ότι η ανθρώπινη λογική, η κοινή λογική, δεν αρκεί για να ζήσουμε σωστά. Αν εμπιστευθούμε μόνο τη νοημοσύνη μας, ο Θεός μας “εγκαταλείπει”: “Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, αφού τα ξέρετε όλα”.

 

Άγος Σωφρόνιος Σαχάρωφ, από το βιβλίο “Οικοδομώντας το Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας”

 

Πουθενά τό Ευαγγέλιο δέν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στόν Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήσει, νά με θεραπεύσει. Αυτοί όμως τά παίρνουν ανάποδα καί λένε: “”Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις καί πρέπει νά πιστεύει στόν εαυτό του”. Τό νά πιστεύει κανείς στόν εαυτό του έχει έγωισμό ή δαιμονισμό.

 

Άγιος Παΐσιος

Το Άγιο Πνεύμα χαρίζει την αληθινή χαρά

 

Το Άγιο Πνεύμα χαρίζει την αληθινή χαρά, την καρδιακή ευτυχία και την ασάλευτη ειρήνη. Ο άνθρωπος που δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, ποτέ δεν μπορεί να χαρεί αληθινά, να ευχαριστηθεί καθαρά, να νιώσει την ειρήνη που γλυκαίνει την ψυχή.

 

Άγιος Ιννοκέντιος Μόσχας

 

Το Πνεύμα της Αληθείας

Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο άνεμος πνέει όπου θέλει· ακούς τη βοή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Έτσι συμβαίνει και με καθέναν που γεννιέται από το Πνεύμα» (Ιω. 3:8). Τα λόγια αυτά σημαίνουν, ότι την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά μας μπορούμε να την ακούσουμε, να την αισθανθούμε και να την αντιληφθούμε, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να προσδιορίσουμε από πριν την περίσταση και την ώρα που θα μας επισκεφθεί. Βλέπουμε πως οι απόστολοι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα σε στιγμές που δεν το περίμεναν.

Μόνο η επίσημη κατάβαση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής τούς είχε προαναγγελθεί, και πραγματοποιήθηκε την προκαθορισμένη μέρα στον προκαθορισμένο τόπο· και τότε, όμως, δεν έλαβαν το Πνεύμα σαν ανταμοιβή για προσωπικά τους κατορθώματα, αλλά δωρεάν, χάρη στην πίστη και την ελπίδα τους. Η ομόψυχη προσευχή, στην οποία ήταν αφοσιωμένοι από την Ανάληψη του Κυρίου ως την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, δεν ήταν τόσο το μέσο για να πάρουν το Πνεύμα, όσο μία προετοιμασία γι’ αυτό το γεγονός.

Κανένας, επομένως, δεν μπορεί να ξέρει ποια στιγμή και με ποιο τρόπο θα λάβει τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, γιατί τα δώρα δίνονται απροσδόκητα, όποτε και σ’ όποιον θέλει ο δωρητής.

 

Άγιος Ιννοκέντιος Μόσχας

Κάποιος Άλλος κυβερνάει το σύμπαν

Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου…

Θάρρος, θάρρος, το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις, όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις, ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του.

Μην θλίβεσαι, μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στο πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη…

Κάνε τη καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου …

 

Απόσπασμα από ανέκδοτες επιστολές Αγίου Λουκά Κριμαίας (+11 Ιουνίου 1961)

Δεν ζητώ εκδίκηση

Δεν ζητώ εκδίκηση, Πατέρα μου, δεν ζητώ εκδίκηση. Αλλά ζητώ να μου δώσεις μια θάλασσα από δάκρυα, να μπορέσω να θρηνήσω τη δυστυχία εκείνων που πηγαίνουν για σφαγή και δεν γνωρίζουν που πηγαίνουν...

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, από το βιβλίο “Προσευχές στη λίμνη”

 

«Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23,34)

 

(Πατέρα, συγχώρεσέ τους· δεν ξέρουν τι κάνουν)

Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ἦταν οἱ Προφῆτες!

Ἀγωνιᾶτε, Γέροντα;

– Ἄχ, τί ἄσπρισαν τὰ γένια μου πρόωρα; Ἐγώ πονάω δυὸ φορές, μία, ὅταν προβλέπω μία κατάσταση καὶ φωνάζω, γιὰ νὰ προλάβουμε ἕνα κακό ποὺ πρόκειται νὰ γίνη, καὶ μία, ὅταν δὲν δίνουν σημασία –ἴσως ὄχι ἀπὸ περιφρόνηση –, καὶ συμβαίνη μετά τὸ κακό καὶ μοῦ ζητοῦν τότε τὴν συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τί τραβοῦσαν οἱ Προφῆτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ἦταν οἱ Προφῆτες! Πιὸ μεγάλοι Μάρτυρες ἀπὸ ὅλους τους Μάρτυρες, παρ’ ὅλου ποὺ δὲν πέθαναν ὅλοι μὲ μαρτυρικό θάνατο. Γιατί οἱ Μάρτυρες γιὰ λίγο ὑπέφεραν, ἐνῶ οἱ Προφῆτες ἔβλεπαν μία κατάσταση καὶ ὑπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, καὶ οἱ ἄλλοι τὸν χαβά τους. Καὶ ὅταν ἔφθανε ἡ ὥρα καὶ ἐρχόταν ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐξ αἰτίας τους, βασανίζονταν καὶ ἐκεῖνοι μαζί τους. Τουλάχιστον ὅμως τότε τόσο ἔφθανε τὸ μυαλό τῶν ἀνθρώπων. Ἄφηναν τὸν Θεό καὶ προσκυνοῦσαν τὰ εἴδωλα. Σήμερα ποὺ καταλαβαίνουν, εἶναι ἡ μεγαλύτερη εἰδωλολατρία.

 

-Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι. Δεν σας τα λέω αυτά για να φοβηθήτε, αλλά για να ξέρετε πού βρισκόμαστε…Για μάς είναι μια μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο.Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεστε,για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες.

 

Ἀπό τό Βιβλίο Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου – Λόγοι Α’ «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»

Ο προσανατολισμός της ζωής μας

Αν η ζωή μου δεν είναι προσανατολισμένη προς το Θεό, αν δεν σκοπεύει σε αιώνιες αξίες, αναπόφευκτα θα γίνει εγωιστική και εγωκεντρική, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνονται τα μέσα για τη δική μου αυτοϊκανοποίηση. Αν ο Θεός δεν είναι ο «Κύριος και Δεσπότης της ζωής μου», τότε το εγώ μου γίνεται ο κύριος και δεσπότης μου, γίνεται το απόλυτο κέντρο του κόσμου μου και αρχίζω να εκτιμώ καθετί με βάση τις δικές μου ανάγκες, τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου επιθυμίες και τις δικές μου κρίσεις. Έτσι η επιθυμία της φιλαρχίας γίνεται βασική μου αμαρτία στις σχέσεις με τις άλλες υπάρξεις, γίνεται μια αναζήτηση υποταγής τους σε μένα.

 

Από το βιβλίο “Μεγάλη Σαρακοστή πορεία προς το Πάσχα”, του π.Αλέξανδρου Σμέμαν

 

Πάντοτε να θυμάσαι με αγάπη το Θεό σου και την αγάπη Του για μας. Όλα όσα βλέπεις στον ουρανό και στη γή, στον τόποτης κατοικίας σου, σε ξυπνούν, για να θυμάσια τον Κύριο σου και την αγάπη Του, που μέσα της κλείνει κι εμάς.

 

Αγ. Τύχων του Ζαντόνσκ

Η πυξίδα είναι η καρδιά

Η καρδιά είναι ο πρώτος παράγοντας στη ζωή μας. Η καρδιακή γνώση προηγείται της νοησιαρχικής. Η καρδιά βλέπει άμεσα, αστραπιαία, ενιαία. Αυτή η γνώση της καρδιάς μεταδίδεται στο νου, και μέσα στο νου χωρίζεται σε μέρη, αναλύεται σε συστατικά. Η αλήθεια ανήκει στη καρδιά και όχι στο νου. Στον εσωτερικό άνθρωπο και όχι στον εξωτερικό…

Στη κατάσταση της απιστίας για κάτι αληθινό και άγιο, η καρδιά συνήθως γεμίζει από στενοχώρια και φόβο. Αντίθετα στην ειλικρινή πίστη νοιώθει χαρά, ηρεμία, άνεση και ελευθερία. Η αλήθεια φανερώνεται και θριαμβεύει στις καταστάσεις της καρδιάς…

Εμείς έχουμε ένα βαρόμετρο ακριβείας, το οποίο δείχνει την άνοδο ή τη πτώση της πνευματικής μας ζωής. Και αυτό είναι η καρδιά. Μπορούμε να την ονομάσουμε και πυξίδα.

 

Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης

 

Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. (Ψαλμός 50,12)

 

Κτίσε μέσα μου καρδιὰ καθαρή, Θεέ μου, καὶ μὲ πνεῦμα εὐθύτητας καὶ εἰλικρίνειας ἀνακαίνισέ με ἐσωτερικά.

 

Τα πάντα θα είναι καλά

 

Όλα τα πράγματα εδώ σ' αυτό τον κόσμο, κάθε καλό και κάθε κακό, προέρχονται απ' τους λογισμούς μας. Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. Εάν είναι ήσυχοι, πράοι και απλοί, η ζωή μας θα είναι ίδια, και θα έχουμε ειρήνη μέσα μας ειρήνη που θα εκπέμπεται έσωθεν και θα επηρεάζει τα πάντα γύρω μας - τους ανθρώπους, τα ζώα, ακόμα και τα φυτά. Τέτοιος είναι ο "μηχανισμός των λογισμών", που παράγει λογισμούς δια των οποίων επηρεάζουμε όλους τους άλλους ανθρώπους. Και όλοι περιμένουν από εμάς ειρήνη, παρηγοριά, αγάπη και σεβασμό.

Συχνά μας βρίσκουν πολλές συμφορές και όλες οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα ταπεινώσει τον εαυτό μας. Όταν η ψυχή μας ταπεινωθεί και υποκλιθεί ενώπιον του θελήματος του Θεού, τα βάσανα και οι συμφορές μας θα πάψουν. Διότι τότε, οι συμφορές και τα βάσανα θα μας γίνουν κατά κάποιο τρόπο προσφιλή. Θα φτάσουμε να έχουμε μια ολότελα διαφορετική αντίληψη της ζωής. Δεν θα σκεφτόμαστε πια με βάση τους νόμους αυτού του κόσμου. Θα βλέπουμε τα πάντα μέσα από διαφορετικό φως. Ό,τι κι αν κοιτάζουμε, θα μας φαίνεται κατά κάποιο τρόπο λαμπρότερο, γεμάτο αγάπη. Τα πάντα θα είναι καλά, επειδή είναι ευάρεστα στον Θεό...

 

Από το βιβλίο «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας»  του γέροντα  Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

Εξαπάτηση, αμαρτία και ομολογία

 

Είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις κάποιον, από να τον πείσεις ότι τον έχουν εξαπατήσει.*

 -----------------------------------------

Αμαρτία ομολογουμένη ελάττων γίνεται, χειρών δε μη ομολογουμένη, νουθετεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η αμαρτία, η πτώση, η αποτυχία όταν ομολογείται μειώνεται. Αντίθετα ότι μένει κρυμμένο, κρυφό, καταχωνιασμένο στο βάθος της ψυχής γιγαντώνεται. Το τραύμα όσο κι αν πονάει για να επουλωθεί χρειάζεται στο φως να φανερωθεί.

Ο εγωισμός είναι που μας τυφλώνει. Ο εγωισμός είναι που μας σπρώχνει εντέλει να επιλέγουμε τον θάνατο, παρά τη ζωή, την πλάνη από τη Χάρη. Η ανυπέρβλητη δυσκολία να ομολογήσουμε την αποτυχία μας είναι που σπέρνει την καταστροφή. Μέχρι λοιπόν να έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα της απόφασης να δούμε κατάματα και να πολεμήσουμε το λάθος,την αστοχία, την κακοφορμισμένη πληγή, επιβάλλεται η σιωπή και η προσευχή.

 Φώτιζε Κύριε τα σκοτάδια μας...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

*Φράση του αμερικανού συγγραφέα Mark Twain

Στο τέλος θα επικρατήσει το δίκαιο και η αλήθεια

Παιδί μου, εμείς οι Χριστιανοί δεν έχουμε ούτε χρήματα, ούτε εξουσίες. Σήμερα, αυτόν τον κόσμο τον κυβερνούν οι ισχυροί. Ισχυρά κράτη, τράπεζες με πολλά χρήματα, δυνάμεις άλλες, πολύ μεγάλες… Εμείς, είμαστε ανήμποροι να ανταπεξέλθουμε σε αυτές τις δυνάμεις κι είναι φυσικό πως αυτές οι δυνάμεις, πολλές φορές, είναι αντίθετες από το Χριστιανικό πνεύμα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι Χριστιανοί κι όσοι θέλουν να ζουν με τον νόμο του Θεού. Εμείς, δεν μπορούμε να αντιπαρέλθουμε αυτές τις δυνάμεις, διότι κοσμικά είμαστε ανήμποροι. Όμως εμείς, έχουμε παιδί μου τον Χριστό. Κι αν ερωτευθούμε τον Χριστό, τότε, μπορούμε να τις αντιπαρέλθουμε κι όποια δυσκολία κι αν έρθει θα τα καταφέρουμε. Ο Χριστός θα νικήσει στο τέλος και θα επικρατήσει το δίκαιο και η αλήθεια.

 

Άγιος Πορφύριος