Η κάμαρή μας γεμίζει Ουρανό...

Ελάχιστοι είναι οι υπάκουοι, Κύριε, όμως υπάρχουν πιστοί.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που απαρασάλευτα κοιτάζουν τον Κύριο τους και ακολουθούν το βλέμμα Του.

Αναζητώ υπάκουους, Κύριέ μου, και μοιράζομαι την χαρά μαζί τους. Τους διηγούμαι τις οδούς Σου και εκείνοι πιστοποιούν την διήγηση μου. Και πολλαπλασιάζουμε την χαρά μας και την μοιραζόμαστε.

Ακούω την αφήγηση των υπακουων, πως παραμέρισες τα εμπόδια μπροστά από τα πόδια τους, και προσθέτω την δική μου αφήγηση και η κάμαρή μας γεμίζει Ουρανό...

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Προσευχές στη λίμνη» σελ.266

Το μεγαλύτερο θαύμα

«Το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών, είναι το πώς ο Θεός μάς ανέχεται να Τον κοροϊδεύουμε. Τρώμε, πίνουμε, καλοπερνάμε, έχουμε τον αέρα, έχουμε τον ήλιο, έχουμε τα πάντα. Και του λέμε του Θεού: Θεέ, όλα τα παίρνω τα δικά σου, αλλά δεν Σε δέχομαι, δεν Σε θέλω. Τέτοια μακροθυμία»!!!

Δημητρίου Παναγοπούλου

Χάνοντας την καθαρότητα της ψυχής

Λένε οἱ ἄθεοι: ''Δέν ὑπάρχει Θεός''. Καί ἀπαντᾶ ὁ Προφήτης Δαυΐδ: «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ''οὐκ ἔστι Θεός''» (Ψαλμ. ιγ´, 1). Δηλαδή, εἶναι ἄφρων ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού τό ὑποστηρίζει. Γιατί; Διότι, τό λέει ἐπειδή ἔχει χάσει τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του καί δέν τόν πληροφορεῖ πιά ἡ συνείδησή του, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Καί τοῦτο, διότι, ὅπως τό ξεκαθαρίζη πάλι ὁ Δαυΐδ, «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. μη´, 13). Δηλαδή, λόγῳ τῆς ἀποστασίας του ἀπό τόν Θεό καί τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς του, ἔχασε τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ καί ''ἔχει ὁμοιωθῆ μέ τά ζῶα, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος σαρκικός καί ζεῖ ὅπως τά ζῶα, μόνο γιά τήν ἱκανοποίηση τῆς φιλαυτίας του, τῆς σάρκας του καί τῶν ἡδονῶν του''.

 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Επιμέλεια: Δαμασκηνός Αγιορείτης μοναχός

Πίστη και ορθός τρόπος

Κανείς όσο ζει στην πλάνη δεν μπορεί να προσέλθει στην πίστη, εάν προηγουμένως δεν χαράξει για τον εαυτό του ορθό τρόπο ζωής. Και πάλι κανείς δεν μπορεί να παραμείνει για πάντα στην απιστία, αν προηγουμένως δεν προσκολληθεί οριστικά στο κακό.

 

Ιωάννης ο Χρυσόστομος (Κατά Ιωάννην ΚΗ΄ΕΠΕ 13, 180, PG 59,162)

 

Το να εφησυχάζει κανείς, όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστη, τούτο είναι ίδιον της αρνήσεως, το να ελέγχει όμως, είναι ομολογία ειλικρινής.

 

Μέγας Βασίλειος

Θέλεις να κάνεις το καλό; Ετοιμάσου για πειρασμό…

Όταν θελήσεις να κάνεις αρχή καλού έργου, πρώτα να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για την αντιμετώπιση των πειρασμών, που πρόκειται να έρθουν εναντίον σου.

Γιατί ο εχθρός, όταν δει κάποιον ν’ αρχίζει με θερμή πίστη μια θεάρεστη ζωή, συνηθίζει να του επιτίθεται με διάφορους και φοβερούς πειρασμούς, ώστε να δειλιάσει απ’ αυτούς ο άνθρωπος και να εγκαταλείψει την καλή του πρόθεση.

Και παραχωρεί ο Θεός να πέσει σε πειρασμό για να χτυπήσεις επίμονα τη θήρα (του ελέους) Του και για να ριζώσει μέσα στο νου σου, από το φόβο των θλίψεων, η μνήμη Εκείνου, και για να Τον πλησιάσεις με τις προσευχές, ώστε ν’ αγιασθεί έτσι η καρδιά σου από την ακατάπαυστη ενθύμησή Του. Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει.

Και θα μάθεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός που σε λυτρώνει. Και τότε θα νιώσεις την παρουσία Εκείνου που σ’ έπλασε και σε δυναμώνει και σε προστατεύει. Γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους.

Δεν γίνεται όμως ορατή παρά μόνο σ’ εκείνους που καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία και είναι συνεχώς προσηλωμένοι στο Θεό. Εξαιρετικά μάλιστα φανερώνεται σ’ αυτούς η βοήθεια και η πρόνοια του Θεού, όταν μπουν σε μεγάλη δοκιμασία για χάρη της αλήθειας, γιατί τότε την αισθάνονται πολύ καθαρά με την αίσθηση του νου.

 

Του Αββά Ισαάκ του Σύρου

Οι μοναχοί των εσχάτων χρόνων

Οι μοναχοί ρώτησαν τον μεγάλο αββά Ισχυρίωνα: «Ποιο είναι το έργο μας; Τι έχουμε κάνει;». «Τηρήσαμε τις εντολές του Θεού» απάντησε εκείνος. «Και τι θα κάνουν αυτοί που θα έρθουν μετά από εμάς;». «Θα κάνουν ότι και εμείς αλλά κατά το ήμισυ». « Και αυτοί που έρχονται μετά από αυτούς;». «Πριν το τέλος του αιώνος τούτου δεν θα κρατούν πια τη μοναστική τάξη, όμως θα τους βρουν τέτοιες δυστυχίες και πειρασμοί, ώστε μέσα από την υπομονή κατά τις επιθέσεις και τους πειρασμούς θα αναδειχθούν άξιοι και μάλιστα ανώτεροι απ’ ότι εμείς και οι πατέρες μας στη Βασιλεία των Ουρανών».

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος, Τόμος Β’ σελ 48-49

Το καλύτερο μνημόσυνο

Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας.

 

Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δές τί απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήση.

 

Αυτό δηλαδή που θα δώση χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή.

 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

Η δύναμη του Χριστιανού...

…Είναι η επίγνωση της αδυναμίας του. Όσο νιώθει κανείς την ατέλεια και την ανημποριά του,τόσο τον καλύπτει το έλεος Του. Όσο ρίχνει κάτω τις ψεύτικες ασπίδες, απομυθοποιεί την ατσαλάκωτη εικόνα του και πετά πέρα μακριά το προσωπείο της τελειότητας, τόσο φανερώνεται ο Θεός μυστικά στην καρδιά τουως λυτρωτής.

Στα πιο πυκνά σκοτάδια και στις ορφανές από κάθε ανθρώπινη παρηγοριά στιγμές, ο Χριστός είναι παρόν. Εσταυρωμένος, εθελούσια ηττημένος. Δέχεται να χάσει κι ενώ δείχνει αδύνατος συμπαρασύρει με την αγάπη Του, το θάνατο. Τον σκορπά και τον διαλύει παίρνοντας μαζί Του όποιον θέλει ν' ακολουθήσει τον ματωμένο δρόμο Του που οδηγεί στην Ανάσταση.

Αυτός είμαι Κύριε. Αδύνατος, ατελής, φθαρτός, ρακένδυτος, φτωχός από κάθε αρετή. Σε σένα μόνο ελπίζω. Πάρε με μαζί Σου...

 

Αλέξης Αλεξάνδρου 8/8/18

Η μακροθυμία του Θεού

Σάς προξενεί θλίψη ή καταπάτηση του νόμου του Θεού. Πώς, αλήθεια, ο πανάγιος Κύριος, «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», ανέχεται τις τόσες αμαρτίες μας; Όλοι μας εξωτερικά κάτι καλό δείχνουμε, εσωτερικά όμως... Αλίμονο! Ωστόσο ο Κύριος μάς υπομένει με μακροθυμία, περιμένοντας μήπως συνέλθουμε, μήπως μετανοήσουμε, μήπως διορθωθούμε.

 

Από το βιβλίο Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»

Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από την Αλήθεια

Ποτέ άλλοτε δεν βασίλευε τέτοια αταξία στην καρδιά του ανθρώπου και στον κόσμο, όσο στις μέρες μας. Όμως αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από μια αλήθεια και μια συνοχή που αποκαλύφθηκαν πλήρως μόνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

 

π.Σεραφείμ Ρόουζ, «Η ζωή και τα έργα του» Τόμος Β΄ σελ.268

Το πνεύμα της εποχής

«Δεν βλέπετε; Οι πάντες είναι λαχανιασμένοι, οι πάντες είναι κυριευμένοι από άγχος· κι εκείνοι που έχουν πολλά, κι εκείνοι που έχουν λιγότερα, αλλά θέλουν να αποκτήσουν περισσότερα…»

 Να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας βοηθήσει να αρχίσουμε να βλέπουμε μέσα από το πνεύμα του, μέσα από το πνεύμα των Πατέρων και των αγίων τα πράγματα, τη ζωή, και όχι μέσα από το κοσμικό πνεύμα. Σήμερα, προπαντός σήμερα, είναι πολύ άσχημη η κατάσταση· πάρα πολύ άσχημη.

Αγαπούν τόσο πολύ το χρήμα οι άνθρωποι, αγαπούν τόσο πολύ τα τόσα και τόσα που προσφέρει ο σημερινός πολιτισμός, που εάν, π.χ., έχεις πλυντήριο, έχεις ψυγείο, έχεις τις άλλες ανέσεις που παρέχει ο σημερινός πολιτισμός, νομίζουν ότι αυτό σημαίνει πως ο Θεός σε αγαπά. Εάν τυχόν δεν τα έχεις αυτά, σημαίνει ότι ο Θεός δεν σε αγαπά. Τόσο έχουμε διαστρέψει τα πράγματα, τόσο τα βλέπουμε στραβά και ανάποδα, τόσο τα βλέπουμε λανθασμένα μέσα από το κοσμικό πνεύμα, ώστε έχουμε φθάσει σ’ αυτό το σημείο.

Το πνεύμα που επικρατεί σήμερα είναι αυτό· άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος βγάζει πολλά χρήματα. Άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος μεγαλώνει την επιχείρησή του. Άνθρωπος πετυχημένος θεωρείται εκείνος ο οποίος έχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις στο σπίτι του. Άνθρωπος πετυχημένος είναι εκείνος ο οποίος φτιάχνει και ξαναφτιάχνει διαμερίσματα, ο οποίος μπορεί και σπουδάζει, ο οποίος μπορεί και παίρνει πολλά πτυχία. Αυτό είναι το πνεύμα της εποχής.

Δεν είναι βέβαια κακό να σπουδάσει κανείς. Μην το πάρετε έτσι. Ούτε είναι κακό να έχει κανείς στο σπίτι του ό,τι χρειάζεται να έχει· αλλά δεν είναι αυτό η ζωή. Δυστυχώς, νομίζουμε ότι αυτό είναι η ζωή. Αυτό το πνεύμα κυριαρχεί σήμερα και έχει κατακλύσει όλες τις καρδιές, όλες τις ψυχές, και μέσα από αυτό το πνεύμα τα βλέπουμε όλα, τα κρίνουμε όλα, τα καταλαβαίνουμε όλα, και έξω από αυτό το πνεύμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτα. Και μπλέξαμε μέσα σ’ αυτή την πλεκτάνη, μέσα σ’ αυτό το οποίο μας πνίγει, μας καταστρέφει, μας οδηγεί στον μηδενισμό.

Δεν βλέπετε; Οι πάντες είναι λαχανιασμένοι, οι πάντες είναι κυριευμένοι από άγχος· κι εκείνοι που έχουν πολλά, κι εκείνοι που έχουν λιγότερα, αλλά θέλουν να αποκτήσουν περισσότερα. Βλέπετε κανέναν άνθρωπο που να μην είναι έτσι; Είναι θανατηφόρο το πνεύμα αυτό, και χρειάζεται οι χριστιανοί να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να επηρεασθεί. Οι άλλοι τουλάχιστον δικαιολογούνται, και μπορεί να βρουν κάποιο έλεος από τον Θεό. Εμείς όμως, που υποτίθεται ότι διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, ότι γνωρίζουμε την Αγία Γραφή, ότι γνωρίζουμε τη ζωή των Πατέρων, τη ζωή των αγίων, που υποτίθεται ότι τα γνωρίζουμε όλα αυτά, δεν δικαιολογούμαστε να επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από το κοσμικό πνεύμα, το πνεύμα της εποχής, και αυτό να μας άγει και να μας φέρει και μέσα εκεί να πνιγόμαστε. Δεν δικαιολογούμαστε. Είναι μωρία αυτό, είναι ανοησία, και μόνο γι’ αυτό ο Θεός θα μας αποδοκιμάσει.

 

«Δύο και πονηρά εποίησεν ο πρωτότοκος υιός μου Ισραήλ· εμέ εγκατέλιπε, πηγήν ύδατος ζωής, και ώρυξεν εαυτώ φρέαρ συντετριμμένον», λέει ένα τροπάριο του όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής, παίρνοντας τα λόγια από την Παλαιά Διαθήκη (Ιερ. 2:13). Είναι το παράπονο του Θεού. «Δύο φοβερά πράγματα», λέει ο Θεός, «έκανε ο Ισραήλ· εγκατέλειψε εμένα, που είμαι η πηγή της ζωής, που είμαι η πηγή του νερού που δίνει ζωή, και τι πήγε και έκανε; Δεν είναι ότι εγκατέλειψε εμένα, αλλά πήγε και άνοιξε «φρέαρ συντετριμμένον», πηγάδι κατεστραμμένο!» Μπορείς να πάρεις νερό από ένα τέτοιο πηγάδι; Μπορείς να κουβαλήσεις νερό με το κόσκινο; Αυτό εννοεί με τη φράση «φρέαρ συντετριμμένον»· άνοιξαν πηγάδι, αλλά αφού είναι κατεστραμμένο, φεύγει το νερό, και ούτε στάλα δεν θα μπορέσεις να πιείς. Ένα τέτοιο πράγμα έπαθε ο άνθρωπος σήμερα, μολονότι φαίνεται ότι το πηγάδι του κόσμου, του κοσμικού αυτού πνεύματος, έχει, και τι δεν έχει! Είναι όμως ένα κατεστραμμένο πηγάδι.

Αφήσαμε λοιπόν το πνεύμα της ζωής, το Πνεύμα του Θεού, την πηγή που είναι ο Θεός, το αφήσαμε αυτό, το οποίο ο Θεός μας το έδωσε πλούσια, και το έχουμε μέσα στην Αγία Γραφή, μέσα στην Εκκλησία, και επηρεασθήκαμε από το πνεύμα της εποχής. Αφήσαμε τον Θεό και όλοι τρέχουμε αγκομαχώντας να βρούμε στο πνεύμα της εποχής τη λύτρωση, την άνεση, την ανάπαυση, τη χαρά.

 

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Ο άνθρωπος του Θεού», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2002, σελ. 42

 

Πηγή:https://www.orthodoxoiorizontes.gr

Ο δρόμος της ευτυχίας

Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου!

Μὴ καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημό του θανάτου.

 Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου. Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου.

Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

 

Του Φώτη Κόντογλου

H αγάπη που προέρχεται από τον Θεό είναι σαν την πηγή που αναβλύζει και ποτέ δεν σταματάει η ροή της

Η αγάπη που προέρχεται από τα πράγματα αυτού του κόσμου μοιάζει με το φως του λυχναριού, που συντηρείται με το λάδι, ή ακόμα, μοιάζει με το χείμαρρο, που τρέχει μόνο όταν βρέχει, ή γίνεται ξερός όταν σταματήσει η βροχή. Όμως η αγάπη που προέρχεται από τον Θεό είναι σαν την πηγή που αναβλύζει και ποτέ δεν σταματάει η ροή της, και το νερό της δε σώνεται, γιατί ο Θεός μόνος είναι η πηγή της αγάπης.

 

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ - Από Την Ασκητική Εμπειρία Του  Αγίου Αγίου Ισαακ Του Σύρου

Χριστιανικά μπορεί κανείς μόνο “να πεθαίνει”

Όταν ο ασκητής στερεωθεί στην αγάπη προς τον Θεό, τότε αρχίζει μια από τις βαρύτερες δοκιμασίες: Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο τον εγκαταλείπει. Αυτό συμβαίνει με τους πιο ισχυρούς ασκητές και τους σταθερούς στην αγάπη προς τον Θεό: «Δόξα τω Θεώ για όλα!

Ωστόσο είναι δύσκολη για μας η ζωή. Να “ζει” κανείς χριστιανικά είναι κυριολεκτικά αδύνατο. Χριστιανικά μπορεί κανείς μόνο “να πεθαίνει”, χίλιους θανάτους κάθε ημέρα.

Πρέπει διαρκώς να χάνουμε την ψυχή μας στον κόσμο αυτόν, φέροντας πάντοτε τη νέκρωση του Κυρίου Ιησού, για να μας φανερωθεί η ζωή Του. Έτσι συμβαίνειτο παράδοξο, όσο “ζωντανοί” είμαστε για τον κόσμο αυτόν, τόσο “νεκροί” να είμαστε για τον Θεό. Υπάρχει όμως επιπλέον η φρικτή κατάσταση της Θεοεγκαταλείψεως. Ο άνθρωπος “δεν έχει ζωή πια στον κόσμο αυτόν, δηλαδή δεν μπορεί να ζήσει με τον κόσμο αυτόν. Τον προσελκύει η μνήμη του άλλου θείου κόσμου, αλλά και τότε το σκοτάδι περιβάλλει την ψυχή”»

 

Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ – «ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ»

Να διαβάσουν πρώτα το Ευαγγέλιο

– Γέροντα, άνθρωποι πού αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τί βιβλία να διαβάσουν, γιά να βοηθηθούν;

 

– Να διαβάσουν πρώτα το Ευαγγέλιο, γιά να µάθουν τί θα πή Χριστός. Να συγκλονισθούν λίγο, καί ύστερα να διαβάσουν τήν Παλαιά ∆ιαθήκη. Ξέρεις τί κόπος είναι, οταν δεν έχουν διαβάσει τίποτε καί σού ζητούν βοήθεια; Σάν να πηγαίνη ένα παιδί τού ∆ηµοτικού Σχολείου σέ καθηγητή Πανεπιστηµίου καί να τού λέη: «Βοήθησε µε». Τί νά τού πή ό καθηγητής; «Ενα καί ένα ίσον δύο»; Άλλοι πάλι δέν έχουν τήν καλή ανησυχία- έρχονται καί λένε: «∆εν έχω κανένα πρόβληµα, µιά χαρά εΐµαι, Πάτερ, απλώς πέρασα νά σέ δώ». Ποτέ ό άνθρωπος δέν µπορεί νά πή οτι δέν έχει τίποτε. Κάτι θα έχη. Ό αγώνας γιά πνευµατική ζωή δέν τελειώνει ποτέ. Ή µερικοί µού λένε: «Να µας πής πνευµατικά». Σαν να πάνε στον µπακάλη καί τού λένε: «∆ώσ’ µας ψώνια». Τα χάνει καί ο µπακάλης. ∆έν έχουν κάτι τό συγκεκριµένο νά ζητήσουν καί νά πουν «µού χρειάζεται τόση ζάχαρη, τόσο ρύζι κ.λπ.», άλλα λένε «δώσ’ µας ψώνια». Ή σάν νά πάνε στον φαρµακοποιό καί τού λένε «δώσ’ µας φάρµακα!», χωρίς νά τού πούνε προηγουµένως από τί πάσχουν ή αν πήγαν στον γιατρό και τί τους είπε ό γιατρός. Άντε τώρα νά βρής άκρη! Βλέπεις, εκείνος πού έχει πνευµατική ανησυχία, βρίσκει τί του λείπει, τό ζητάει καί ωφελείται.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του  αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, «Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β΄»

Ο Χριστιανός δεν έχει διγλωσσία, δεν έχει διψυχία, δεν έχει διπλωματία

Ο Χριστός ήξερε ότι εβαδίζει προς τον Σταυρό αλλά δεν έκανε διπλωματία. Ο Χριστιανός δεν έχει διγλωσσία, δεν έχει διψυχία, δεν έχει διπλωματία, λέει το σωστό κι αν δεν πει το σωστό, είτε από φόβο είτε από άλλες σκοπιμότητες, είναι προδότης της αλήθειας. Εάν σκέπτονταν έτσι οι Χριστιανοί των παρελθόντων αιώνων, αλλά και της εποχής μας, που μαρτύρησαν, δεν θα μαρτυρούσαν. Θα έλεγαν, εμείς δεν έχουμε σχέση με τον Χριστό. Θα έλεγαν -μυστικά- τον έχουμε στην καρδιά μας τον Χριστό, ας πούμε ότι δεν (Τον) έχουμε μην μας κυνηγούν και μας σφαγιάζουν. Δεν θα είχαμε Μάρτυρες και Αγίους εάν σκέφτονταν έτσι.

 

Νικόλαος Σωτηρόπουλος, θεολόγος

Χωρίς πίστη στον Θεό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!

Χωρίς έναν ηγέτη με φόβο Θεού, ο οποίος θα κρατήσει ψηλά τη σημαία της Εκκλησίας, δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από τη σημερινή κρίση. Ο λαός θα έπρεπε να ζητήσει από τον Θεό, με προσευχή και ταπείνωση, να φανερώσει έναν ηγέτη κατάλληλο, πιστό και έντιμο. Αλλά δεν βλέπεις κανέναν, ο οποίος να απομακρύνεται από το προσωπικό συμφέρον. Τους ενδιαφέρει μόνο να μείνουν όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία για να μπορούν να γλύφουν τα κοκκαλάκια.

 

Από το βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης αγάπης», Γέρων Ιουστίνος Πίρβου, Εκδόσεις Άθως

Αγκαλιά με τον σταυρό

Υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο μια μεγάλη παρεξήγηση. Οι πιο πολλοί νομίζουν πως μέσα στην Εκκλησία μαζί με το Χριστό, όλα τα προβλήματα μαγικά εξαφανίζονται. Είναι διάχυτη η λαθεμένη εντύπωση πως με το που πατήσεις το πόδι σου στο ναό, όλα σου πάνε καλά. Δεν αρρωστάς συχνά, έχεις μια καλή δουλειά, ο Θεός σου κάνει όλα τα χατήρια απαντώντας θετικά σε κάθε προσευχή σου,κάθε στιγμή είσαι χαρούμενος και η ζωή απλά κυλά δίχως το παραμικρό ίχνος συννεφιάς.

Όλο αυτό βέβαια είναι μια απατηλή φαντασίωση,ένα όμορφο ψέμα. Γιατί θα ξέρεις πως μαζί με το Χριστό,αντάμα κι ο Σταυρός.Οι συνεχείς θλίψεις,τα καθημερινά βάσανα,οι επώδυνες αρρώστιες, οι χρόνιες απουσίες και οι αναπάντεχες προδοσίες. «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πραξ. 14, 22).

Ο χριστιανός δεν είναι ένας χαζοχαρούμενος άνθρωπος, ανέγγιχτος απ'τη φθορά, ο στεγνός από δάκρυα,ο θριαμβευτής κι επιτυχημένος της ζωής. Ένας πονεμένος είναι, ένας ραγισμένος, ένας ολότελα χαμένος που όμως εμπιστεύεται την παρόνοια Του. Ο χριστιανός τελικά, είναι αυτός που αγκαλιάζει με πίστη τον Σταυρό, περιμένοντας της Ανάστασης το φως.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 

Μην έρχεσαι, Κύριε…

Ποιος ξέρει εάν στα σπίτια τα γεμάτα γλυκά θα βρεθεί κάποιο ψίχουλο για τον Χριστό;

Και έτσι θα κάνουμε το λάθος και εγώ και εσύ και αυτός. Όπου κι αν πατούσε ο Χριστός, το βάδισμα του θα ζωντάνευε όλη την ιστορία του τόπου εξαρχής. Εάν εγώ τον έμπαζα στο παλάτι και έβλεπα όλα εκείνα που ζωντανεύουν μπροστά στο βλέμμα Του, εγώ θα είχα ντραπεί. Θα είχες ντραπεί και εσύ με τον Χριστό στο ναό, θα είχε ντραπεί και ο τρίτος με τον Χριστό ανάμεσα στους φτωχούς.

Όμως, και εγώ και εσύ και ο τρίτος, εάν βλέπαμε γύρω μας καλά, θα μπορούσαμε να δώσουμε μια απάντηση στον Χριστό: «Απομακρύνσου από μας, Κύριε, αφού δεν έχουμε κτίσει ακόμα σπίτι αντάξιο Σου».

Δεν θα είχαμε βασανιστεί λιγότερο για να απαντήσουμε στο ερώτημα του Χριστού: «Σε ποιους καιρούς να έρθω σε εσάς;» Διότι ποια εποχή υπήρξε χωρίς αίμα, χωρίς αμαρτία, χωρίς ληστές; Και ο ίδιος ο καιρός όπου εμφανίστηκε στη γη δεν ήταν ο καιρός του Χριστού, αλλά ο καιρός του εγκλήματος και του Γολγοθά. Ένα μόνο θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στον Χριστό: « Μην έρχεσαι, Κύριε, αφού δεν είναι ακόμα ο καιρός για τον ερχομό Σου.»

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αργά βαδίζει ο Χριστός»

Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά…

Πόσοι Xριστιανοί λένε ότι πιστεύουν στον Θεό χωρίς πραγματικά να πιστεύουν! Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά, όταν είναι ανάγκη να υπερασπισθούν την δόξα του Θεού και των Αγίων Του ενώπιον ”τῶν υἱῶν τοῦ αἰῶνος τούτου” που την βλασφημούν!

Πολλοί λένε ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά όταν έρχεται ο πειρασμός, η πίστη τους εξανεμίζεται!Η πίστη αυτή λοιπόν ήταν μόνο λόγια. Η ώρα του πειρασμού είναι ακριβώς η ώρα να δείξει κανείς την υπακοή του στις βουλές του Κυρίου και να του πει “Γεννηθήτω τό Θέλημά Σου”. Ή να αναφωνήσει : ”εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας” (Ιώβ α’ 21).

Εάν δεν γίνεται έτσι τότε πρόκειται για πίστη που ανθεί στον καιρό των ανέσεων, αλλά απαρνείται τον Κύριο στον καιρό της δοκιμασίας.

 

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, “Η εν Χριστώ ζωή μου”.

 

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com

Η φιλολογία της Αρνήσεως

Στις ημέρες μας, οι γραμματισμένοι άνθρωποι υψώνουν ένα πελώριο είδωλο και προστάζουν όλους να το λατρεύουν, λατρεύοντας το και οι ίδιοι. Αυτό το είδωλο είναι η φιλολογία της Αρνήσεως, το αποκύημα του απίστου και υπερηφάνου λογικού. Ο Αρχέκακος σοφίσθηκε ένα νέο είδος ειδωλολατρίας μέσα στους κόλπους του χριστιανικού κόσμου, μιας ειδωλολατρίας λεπτεπιλέπτου, που ανταποκρίνεται στις πνευματικες ροπές του αιώνος. Τι δύναμι έχει ο Σατανάς! Πώς κατορθώνει να ξεστρατίζη τη φτωχή ανθρωπότητα από την αγνή πίστι του Χριστού! Με τι επιδεξιότητα οδηγεί τους ανθρώπους στον Άδη, αφήνοντάς τους να νομίζουν ότι βαδίζουν προς την αλήθεια! Θεέ μου! Μας εξοντώνει με μέσον την ίδια τη διάνοιά μας, που την έκτισες για να μας οδηγή σε σένα, τον αιώνιο, τον ζώντα Θεό. Μας βυθίζει στα δικά του βρωμερά νερά, στερώντας μας το «ύδωρ το ζων» του Λόγου σου. Και πίνουμε απ’ αυτά τα ύδατα του θανάτου, χωρίς να υποπτευώμαστε την καταστροφή μας.

 

Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου

 

Πηγή: https://www.sostis.gr

Γίναμε εγωιστές και εγωιστές φτιάξαμε και τα παιδιά μας…

Σήμερα, μας λείψανε οι ήρωες γιατί σβήσαμε από την ζωή των παιδιών μας τους Αγίους.Δεν καλλιεργήσαμε την ψυχή μας. Απομακρυνθήκαμε απλά από τον Θεό επειδή πλανηθήκαμε και πιστέψαμε στη δύναμη μας.

«Γίναμε εγωιστές και εγωιστές φτιάξαμε και τα παιδιά μας. Ο εγωιστής άνθρωπος είναι ανίκανος και ανάπηρος και να ερωτευτεί και να αγαπήσει.

Η σιωπή της κοινωνίας μας για όλα αυτά που βλέπουμε να υπάρχουν γύρω μας, είναι ενταγμένη σ’ αυτόν τον εγωισμό μας. Ουσιαστικά, όλα αυτά που προωθούνται σήμερα στην Παιδεία και την Πολιτεία μας, τέτοιους ανάπηρους ανθρώπους φτιάχνουν, γιατί τέτοιους ανάπηρους ανθρώπους χρειάζεται το σύστημα για να λειτουργήσει.»

Και είναι δυστυχισμένα τα παιδιά! Και επαναστατούν τα παιδιά γιατί δεν βρίσκουν τα δύο βασικά πράγματα που έχουν ανάγκη, την αλήθεια και την αγάπη.

Επομένως, το ερώτημα είναι αν εμείς θα τα αφήσουμε να αλλάξουν τον κόσμο, ή θα είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα τους σταθούμε εμπόδιο. Είναι απαραίτητο οι γονείς να προστατεύσουν και να στηρίξουν τα παιδιά τους με την αγαπητική παρουσία και ζωή τους στο σπίτι.

Αν τα παιδιά ακουμπήσουν κάπου καλά, τότε θα προχωρήσουν.Θα ανακαλύψουν το νόημα ζωής και θα νιώσουν την ομορφιά της δημιουργίας, της θυσίας, της προσφοράς.

 

+Μακαριστός Σιατίστης Παύλος

 

Πηγή:http://agios-dimitrios.blogspot.com

Θα έλθει καιρός…

''..θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό.  Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τούς σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος.

 

Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε.''

 

''..θα έλθει εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους..''

''Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μια τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό.

 

Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί που παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα γιά την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί. Θ' ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Το ότι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε πιο βαθιά μετάνοια.''

 

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Το καλό να γίνεται με καλό τρόπο

– Γέροντα, πώς σκέφτεσθε, όταν έχετε να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα;

– Σκέφτομαι τί γίνεται, τί δεν γίνεται ανθρωπίνως. Το εξετάζω από όλες τις πλευρές. «Θα κάνω αυτό· τί αντίκτυπο θα έχη εκεί, εκεί;... Τί κακό μπορεί να κάνη ή σε τί μπορεί να ωφελήση;». Εγώ πάντα ένα πρόβλημα προσπαθώ να το δώ από πολλές πλευρές, ώστε η λύση που θα δώσω να είναι, όσο γίνεται, πιο σωστή. Γιατί μπορεί να γίνουν πολλά λάθη, αν δεν προσέξη κανείς. Αν καταλάβη εκ των υστέρων τί έπρεπε να κάνη, δεν ωφελεί, γιατί πάει, πέταξε, όπως λένε, το πουλί! Ας πούμε, δεν πρόσεξε κάποιος και έκαψε ένα σπίτι. Καλά, εντάξει, δεν τον κρεμάει κανείς, αλλά το κακό έγινε.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση» , σελ.41

Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...

Γράφεις ότι καταστράφηκες. Οι φίλοι σε εγκατέλειψαν. Οι μεν αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα, οι δε σε κοροϊδεύουν. Μόνο η πίστη στον Θεό σε κρατά, για να μην τρελαθείς ή να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου. Έτσι γράφεις. Καταστράφηκε η περιουσία σου, δεν καταστράφηκες εσύ. Κατεστραμμένος έμπορος δεν σημαίνει και κατεστραμμένος άνθρωπος. Ο πλούτος δεν γεννήθηκε μαζί σου -στον δρόμο της ζωής τον απέκτησες και στο τέλος της ζωής πρέπει να αποκολληθείς απ’ αυτόν.

Αλλά επειδή ο πλούτος αποκολλήθηκε από σένα πριν από το τέλος της ζωής σου, αυτό σε πικραίνει. Όμως ακριβώς αυτό τους πολλούς εξυπηρέτησε ως μέγιστη τύχη. Αφού ξεκολλώντας από τον σάπιο πλούτο του χώματος, εκείνοι είχαν ακόμα αρκετό χρόνο να πλουτίσουν τις ψυχές τους με τον Θεό. Για εκείνους όμως πού πετούν από πάνω τους το σαμάρι του πλούτου ταυτόχρονα με το σαμάρι του σώματος μπορεί να είναι αργά για όλα και όλα να έχουν χαθεί.

Τίμια δούλεψα, γράφεις. Όμως στην τιμιότητα έχει υποσχεθεί αιώνιο βραβείο και όχι εφήμερο. Από την τίμια εργασία ο άνθρωπος μπορεί να πλουτίσει, μπορεί και να φτωχύνει. Αλλά όπως ο πλούτος δεν κάνει τον τίμιο περισσότερο άνθρωπο, έτσι και η φτώχεια δεν τον κάνει λιγότερο άνθρωπο. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά, τούτος δεν ζει στην χριστιανική εποχή, αλλά στην παλιά ειδωλολατρική, στην οποία η αξία του άνθρωπου ζυγιζόταν με το βάρος του χρυσού. Ο Χριστός γι’ αυτό και παραδόθηκε στο να Τον σταυρώσουν στον Γολγοθά, ώστε να καταστρέψει αυτό το βάρβαρο ζύγι ανάμεσα στους ανθρώπους, και να τοποθετήσει άλλο, πνευματικό και ηθικό. Κατά το ζύγι του Χριστού εκείνο που κάνει μόνιμη την αξία μέσα στον άνθρωπο ούτε από τον πλούτο απορρέει ούτε από την φτώχεια χάνεται. Αλλά από την ισχυρότερη ή ασθενέστερη αγάπη απέναντι στον νόμο του Θεού εξαρτάται η παλίρροια η άμπωτις αυτής της μόνιμης αξίας που δεν κατεβαίνει στον τάφο μαζί με το σώμα.

Το ότι σε εγκατέλειψαν οι φίλοι στην ανάγκη, και τώρα ή αποστρέφουν την κεφαλή τους από σένα ή σε κοροϊδεύουν ανοιχτά, αυτό σε πονά όντως, όμως είναι μόνο μια νέα μαρτυρία της παμπάλαιης ανθρώπινης εμπειρίας. Όταν σταύρωσαν τον Κύριο Χριστό, που ήταν εκείνοι οι όποιοι πριν από αυτό ήθελαν να Τον κάνουν βασιλιά και Τον φώναζαν «Ωσαννά»;

Είναι καλό που κρατάς την πίστη στον Θεό. Κι εκείνη θα κρατά εσένα σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες, οι όποιες θα περάσουν σαν ομίχλη. Κοίτα, κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν το μπαστούνι σαν στολίδι, άλλοι πάλι για βοήθεια στους δύσκολους δρόμους. Η πίστη στον θεό και στολίζει και βοηθά τον άνθρωπο. Όσο ήσουν ευκατάστατος περισσότερο την κρατούσες σαν στολίδι, τώρα σου έχει γίνει απαραίτητο στήριγμα. Εκείνη έχει πιο φωτεινό πρόσωπο όταν διακονεί και βοηθά, παρά όταν μόνο στολίζει. Φοβάσαι να μην τρελαθείς, γράφεις. Μην φοβάσαι, είναι ελάχιστοι εκείνοι που τρελάθηκαν από τον πλούτο.

 

Φοβάσαι να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου, λες. Αυτοκτονία σκέφτεσαι; Μα αυτό είναι το τέλειο συμπόσιο των διαβόλων. Σχοινί γύρω από το λαιμό -η αιώνια ζωή χαμένη. Και όντως, στην απότομη και δυσμενή στροφή της ζωής σου τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει τον άνθρωπο έκτος από την ζωντανή πίστη στον ζώντα Θεό, ο οποίος δίνει και παίρνει, και παίρνει και δίνει, δοκιμάζοντας παράλληλα την πίστη μας και την αγάπη μας.

Οι άπιστοι κατεβαίνουν με τον Ιούδα στο ποτάμι για να κρεμαστούν, ενώ οι ψυχές με ηρωική πίστη ανεβαίνουν στον Γολγοθά για να πιουν το ποτήρι της πίκρας και ν’ αναστηθούν.

Ο Θεός ας σου δίνει βοήθεια.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, από το βιβλίο «Δρόμος δίχως θεό δεν αντέχεται...», Έκδ. «Έν Πλω»

Όλα τα έργα μας εξαρτώνται από το έλεος του Θεού

«Εάν μη Κύριος οικοδόμηση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες· εάν μη Κύριος φύλαξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126. 1). Ν’ αγωνίζεσαι και ν’ αγρυπνής για το καλό, αλλά χωρίς να στηρίζεσαι στον εαυτό σου. Να προσεύχεσαι ακατάπαυστα και με επιμονή στον Θεό και να ζητάς τη βοήθειά Του. Όλα τα έργα μας δεν εξαρτώνται τόσο από μας, όσο από το έλεος του Θεού. Και δεν έχουν καμμιά αξία, όσο κι αν εμείς τα θεωρούμε σπουδαία, αν δεν τα καταξίωση η ευλογία και η έγκρισις του Θεού.

 

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ, Πνευματικό αλφάβητο

Να ψάχνεις στο βάθος

Μη μένεις μόνο σ' αυτό που φαίνεται.

Στην επιφάνεια.

Μα να κοιτάς πιο πέρα,

στο βάθος.

 

Πίσω απ'το βιαστικό χαμόγελο

ίσως κρύβεται ένας πόνος που τσακίζει.

 

Πίσω απ' τη σιωπή,μια μεγάλη αγωνία.

Πίσω από την επιθετικότητα

μια έλλειψη αγάπης.

 

Πίσω απ' τα λόγια, μια ανάγκη επιβράβευσης.

Ένα "μπράβο,καλά τα πας,

συνέχισε".

 

Πίσω από το άγχος, μια ανασφάλεια,

μια σιωπηλή κραυγή βοήθειας

για συντροφικότητα,για προστασία.

 

Να ψάχνεις στο βάθος.

 

Εκεί φωλιάζουν τα κίνητρα,

οι φόβοι,

οι ανάγκες,

οι ελπίδες των ανθρώπων.

 

Εκεί κρύβεται η αλήθεια

για τον καθένα.

 

Στο βάθος της ψυχής.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 4/8/17

Θεέ μου, από τώρα αρχίζει για μένα η ζωή

Όταν σε βρει ο Θεός και μαλακώσει την ψυχή σου και σε βάλει στον δρόμο του, αισθάνεσαι ακριβώς το τίποτέ σου και ότι η όλη ζωή σου ήταν ένας εγωισμός, ήταν αμαρτία, ήταν μια αναίδεια ενώπιον του Θεού, καθώς δεν τον λογάριαζες και προσπαθούσες να στήσεις το είδωλό σου. Ο Θεός όμως, που είναι εύσπλαχνος, αγαθός Θεός και δεν διώχνει κανέναν, περιμάζεψε και τη δική σου ψυχή. Και τη χαριτώνει, τη φωτίζει. Όλο το θέμα είναι η ψυχή να πει: «Θεέ μου, από τώρα αρχίζει για μένα η ζωή. Από τώρα αρχίζει η ζωή. Σε ευχαριστώ, Θεέ μου. Σε ευχαριστώ, που έστω τώρα», σε όποια ηλικία κι αν είναι κανείς, «με βρήκες, με φώτισες, με φωτίζεις και με κάνεις να νιώθω την αγάπη σου». Και να έχεις το κουράγιο να αρχίσεις τη ζωή αυτή την ώρα, με ευγνωμοσύνη, με ευχαριστία.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «..και τούτο το έτος-Μια καινούρια αρχή στην ζωή μου» (Β' ΕΚΔΟΣΗ)

  

+π. Συμεών Κραγιόπουλος